Μας άρεσε πολύ αυτό το ποίημα. Αυτός είναι ο λόγος που για μοναδική και τελευταία φορά βάζουμε ποίηση στην πεζή, «καθημερινή» και απλή στήλη μας.

Κυριακή μεσάνυχτα κι ολόγιομο φεγγάρι/ ήρεμη νύχτα, μαγική με έχει συνεπάρει./ Κι ο νους - παλιοσυνήθεια του ξανά κοιλοπονάει,/ κι αράδα ερωτήματα όλο γεννοβολάει:

- Γιατί ετούτος ο λαός πάντα να αγκομαχάει;

- Ποιος φταίει για τα βάσανα που είναι φορτωμένος κι άσπρη μέρα στη ζωή ποτέ του δε θυμιέται;

Από τα γεννοφάσκια του πάντα αδικημένος με αφέντη στο κεφάλι του και κεχαγιά στο βιος του.

Φταίει το κεφάλι το ζαβό μας/ φταίει ο θεός που μας μισεί/ φταίει το κακό το ριζικό μας/ μονολογεί ο Βάρναλης, ψάχνοντας για το φταίχτη.

Μέσ' τη νυχτιά, κείνο το φεγγαρόφωτο/ με τούτον τον τραγουδιστή με σπρώχνει να ανταμώσω/ κι αυτό από τις απορίες μου λιγάκι να ξεδώσω/ Κι ευθύς, αναθυμήθηκα τον πονηρό Οδυσσέα, που η Κίρκη με τα μάγια της ορμήνια του είχε δώσει/ στην Αδη και της άσπονδης Περσεφόνης δώμα/ αμέσως να κατέβει, ότι εκεί θα μάθει σίγουρα για τη μοίρα του κι εκείνη των συντρόφων του/ Με τούτα τα λογιάσματα που μου 'ρθανε στο νου/ επήρα την απόφαση στον Αδη να κατέβω...

Κατεβαίνει ο ποιητής, που δεν άλλος από το συνεργάτη της στήλης, τον Σταύρο Καλφιώτη, κατεβαίνει στον Αδη και εκεί θα συναντήσει την ψυχή του αντρείου Μακρυγιάννη, του Αρη Βελουχιώτη, αλλά και όλων εκείνων, που δε γνώρισαν τι θα πει δειλία. Το ποίημα φιλοξενείται στο ανάτυπό του «Στοχασμοί και διαλογισμοί», Αθήνα 1998.