Αλλωστε, τι συνέβη; Μια «μικρή διακοπή» στην πορεία της Δημοκρατίας. Καμιά δεκαριά ανεγκέφαλοι αξιωματικοί είπαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους. Αντεξαν, δεν άντεξαν! Μετά από επτά χρόνια η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Οι αγώνες δικαιώθηκαν και ο στρατός γύρισε στους στρατώνες... Και από τότε τσιφτετέλια και εγκαινιάσεις έργων!
Ε, εντάξει, για τους «μυημένους» κάτι συνέβη και με τους Αμερικανούς, κάτι ακούστηκε και για το ΝΑΤΟ... όμως, τελικά, όλα διορθώθηκαν. Και σήμερα, πια, ακμαίοι και δυνατοί τραβάμε το δρόμο του μέλλοντος. Γίναμε ισάξιο μέλος μιας τεράστιας καπιταλιστικής δύναμης, λαβαίνουμε μέρος σε επιθετικούς πολέμους, παρεμβαίνουμε καθοριστικά στα γεγονότα άλλων χωρών, είμαστε η Ελβετία των Βαλκανίων! Τι χρειάζονται οι αναφορές, ποιον ωφελούν οι αναμοχλεύσεις;
Ησυχία, λοιπόν! Δεν είμαστε, πια, θύματα, γίναμε θύτες! Εχουμε έξυπνη πολιτική, πια, προλαβαίνουμε τις επιθυμίες. Δεν είναι ανάγκη να καταφύγουνε σε δικτατορίες, τα ξένα στρατεύματα περνάνε και χωρίς να καταλυθούν οι Νόμοι μας. Πριν ακόμα ακουστεί η διαταγή, εμείς έχουμε υπακούσει. Ανοίγουμε τις πόρτες και χειροκροτάμε χαρούμενα. Γυρίσαμε πίσω στις ένδοξες μέρες της Κορέας, όταν «τα σμήνη μας πολεμούσαν για την ελευθερία!» Τα εμβατήρια να μη σταματήσουν και τα μυστριά φυσικά!
Ησυχία, όμως, πρέπει να γίνει και για έναν άλλον, πρόσθετο λόγο. Δεν πρέπει να αποσπάσουμε την προσοχή των μελών της κυβέρνησης - και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φυσικά - από την παραγωγή νομοσχεδίων, που δικαιώνουν τους αγώνες του Πολυτεχνείου. Κάνουμε το Σύνταγμα πιο αποφασιστικό απέναντι στους μελλοντικούς καταλύτες του. Παίρνουμε μέτρα για τους μελλοντικούς συνωμότες. Παρακολουθούμε με νόμο τα τηλέφωνα, απαγορεύουμε τις συγκεντρώσεις. Αποκλείουμε έτσι κάθε εκτροπή από τη νομιμότητα.
Και με αυτή τη συμπεριφορά, θα αποδείξουνε στους συκοφάντες, ανάμεσα στα άλλα, πως ό,τι κάνανε στη δικτατορία - όσοι κάνανε - «ήταν μια τρέλα νεανική που, πια, έχει οριστικά περάσει»! Και σήμερα, υπεύθυνα άτομα, κυβερνήτες, πια, και συγκυβερνήτες αυτού του τόπου, καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τις βόμβες, στιγματίζουν με κάθε δυνατό τρόπο τους βομβιστές. Ενδυναμώνουν τον ελεύθερο κόσμο, θωρακίζουν την αστική Δημοκρατία, χτυπάνε αλύπητα τους υπόπτους! Τους οικοδόμους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους. Γίνανε άξιοι να τους εμπιστευτούν οι Βρυξέλλες, η Ουάσιγκτον, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το ΝΑΤΟ! Τι κρίμα και τι ντροπή!
Το παρελθόν πρέπει να ξεχαστεί. Γιατί το παρελθόν κουβαλάει, ανάμεσα στα άλλα, και τύψεις. Κουβαλάει τους συμβιβασμούς και τα ποτάμια νερού που χύσανε στο κρασί τους (όσοι έπιναν κρασί). Κουβαλάει όλο το ξεπούλημα των ιδεών και των αγώνων, που έκαναν μερικοί, με αντάλλαγμα μια θέση στο άθλιο πάνθεο των συμβιβασμένων. Κουβαλάει όλη την ντροπή, που πρέπει να νιώθει αυτός που εγκατέλειψε! Και κουβαλάει, βέβαια, και υποχρεώσεις. Κουβαλάει και γνώση. Προπαντός γνώση.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Η λήθη βλάπτει την ιστορία!