1η Μάη, Εργατική Πρωτομαγιά. Μέρα θύμησης, αγώνων, θυσιών. Μέρα που ο νους και η ψυχή «της γης των κολασμένων» βρίσκεται πέρα από τον Ατλαντικό, στην καρδιά της αμερικανικής υπερδύναμης, στο προλεταριακό Σικάγο. Εκεί που οι μορφές του Αύγουστου Σπις και των συντρόφων του έγιναν θρύλος για να μείνουν αξεπέραστες στον αιώνιο χρόνο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Εκεί που απολογούμενος μπροστά στους δυνάστες δικαστές του υπερασπίστηκε το δίκιο των όπου Γης εργατών με απαράμιλλο προλεταριακό θάρρος, λέγοντας ότι «αυτές οι ιδέες δεν είναι πουκάμισο να τις αλλάξεις».

1η Μάη. Κορυφαία στιγμή που το διεθνές προλεταριάτο κάνει αποτίμηση των μέχρι τώρα αγώνων του και προβάλλει το σύνολο των διεκδικήσεών του χωρίς φόβο και πάθος. Προπάντων και πάνω απ' όλα μαρτυρεί την ιστορικά αναπότρεπτη αποστολή του να μπει επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων ομάδων, στρωμάτων και τάξεων του λαού στον αγώνα για την υλική και ηθική τους απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου. Στο όνομα της κοινωνίας και της ανάγκης διασφάλισης της ιστορικής συνέχειας του ανθρώπου ανατρέπει την εξουσία της κεφαλαιοκρατικής τάξης και ανακηρύσσεται ως η «νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη». Η ιστορική της αποστολή ταυτίζεται με το ιστορικό τέλος της εξουσίας των εκμεταλλευτριών τάξεων. Γίνεται το εργαλείο αυτού του ιστορικού τέλους. Προηγουμένως χρειάζεται να εισέλθει η κοινωνία σε εκείνη την ιστορική φάση που η αλαζονεία της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης να έχει φτάσει στην έσχατη μορφή της και να απειλεί τα θεμέλια αυτής της ίδιας της ανθρωπότητας. Σε αυτή ακριβώς την ιστορική φάση εισέρχεται αργά και βασανιστικά η αστική κοινωνία μετά το σοβιετικό εγχείρημα. Οι πρωτοφανείς οιμωγές πόνου που προκαλεί είναι προανάκρουσμα ταραχών στα τάρταρα του Αδη. Είναι το ανήσυχο ξύπνημα των «κολασμένων», μια νέα ανάσταση νεκρών. Είναι η επικίνδυνη αναταραχή της ιστορικής συνείδησης που προκαλεί η απύθμενη αλαζονεία της αστικής εξουσίας. Η μεγαλοαστική τάξη, απαλλαγμένη από κάθε ιδανικό, προσφέρει στις νέες γενιές τον ευχάριστο θάνατο της λήθης των ναρκωτικών. Σκελετωμένη τσιφούτα, καραβαμμένη με τα έντονα χρώματα της κοσμοπολίτικης βιτρίνας, ανανεώνεται σαν βρικόλακας ρουφώντας το αίμα αγοριών και κοριτσιών στα διαφθορεία της νύχτας. Κι όμως! Είναι, απλά, ένα τυμπανιαίο πτώμα που κείται καταμεσής στους δρόμους και δε βρέθηκε ακόμη ο νεκροθάφτης του.

Ολα τούτα και άλλα πολλά, που εδραιώνουν την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, συναντώνται κοντολογίς και στον παρόντα τρέχοντα χρόνο με μια άλλη ατελείωτη ιστορική συγκυρία. Είναι η συγκυρία του μαχόμενου κινήματος ειρήνης. Μια βασική του αρχή είναι ότι «ειρήνη χωρίς ελευθερία είναι ειρήνη νεκροταφείου». Αυτό σημαίνει ότι πρώτιστο χρέος του ειρηνιστικού κινήματος είναι ο αγώνας διασφάλισης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας εθνών και λαών.

«Το τίμημα για τη διασφάλιση της ειρήνης είναι ο αγώνας για την ελευθερία». Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να βρίσκεται σε κάποιο φανταστικό ιστορικό κενό. Τέτοια κενά δεν υπάρχουν. Ο αγώνας για την ειρήνη είναι γνήσιο τέκνο της απαντοχής των καταπιεσμένων, μια ονειρική μετουσίωση. Βρίσκεται στις ψυχές τους ως έσχατη ελπίδα ζωής μετά τη λύτρωση. Αυτή την ελπίδα μαρτυρά το μαχόμενο κίνημα ειρήνης ως αγώνα για την απαλλαγή του ανθρώπου από κάθε λογής εθνική και κοινωνική καταπίεση.

Εάν ο έλεγχος κι η κατάργηση της πολεμικής βιομηχανίας είναι πρώτιστο χρέος του μαχόμενου εργατικού κινήματος, τότε, ταυτόχρονα είναι κι ο κορυφαίος στρατηγικός σκοπός του μαχόμενου κινήματος ειρήνης. Είναι το κορυφαίο σημείο συνάντησης της εργατικής δημιουργίας με τον αγώνα για τη ζωή. Στις 13 του Μάη θα πραγματοποιηθεί η ετήσια Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης.

Θα γίνει μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες υλικής και ηθικής στέρησης και διαφθοράς. Στις γραμμές της θα πορευτούν χιλιάδες άνθρωποι κάθε φύλου, ηλικίας και κοινωνικής υπόστασης. Το ζητούμενο είναι να προσθέσουν ένα λιθάρι στο οικοδόμημα της λαϊκής αντίστασης.