Βεβαίως, αν η κυβέρνηση αγωνιούσε τόσο για την επιβίωση των εργαζομένων στα «Sprider» (και όσων ακόμα βρίσκονται στην ίδια θέση) θα μπορούσε να κάνει δεκτή την πρόταση του ΚΚΕ και να καταθέσει νόμο που θα θεωρεί τους συγκεκριμένους εργαζόμενους (και άλλους που είναι στην ίδια θέση) ανέργους ώστε να παίρνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ. Αντί γι' αυτό, όμως, σπεύδει να ικανοποιήσει ένα χρόνιο και πάγιο αίτημα των μεγαλοβιομηχάνων και συνολικά των μεγαλοεπιχειρηματιών, να μπορούν να απολύουν όποτε και όσους εργαζόμενους θέλουν, χωρίς κανένα εμπόδιο. Κι έχουν και το θράσος αυτό να το ονομάζουν στήριξη των ομήρων εργαζομένων...

Ομως, το πρόβλημα για τους εργαζόμενους δεν είναι να εξασφαλίσουν την «ταμπέλα» του ανέργου ή του απολυμένου. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι η εξαθλίωση στην οποία βυθίζονται οι οικογένειές τους επειδή τα εργοστάσια ανοιγοκλείνουν και λειτουργούν όπως και όποτε βολεύει μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, επειδή τα εργατικά χέρια δεν αξιοποιούνται για να οργανωθεί η παραγωγή όπως απαιτεί η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, αλλά αυξομειώνονται ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται τα κέρδη του κεφαλαίου. Κατάσταση που όσο δεν αλλάζει ριζικά (με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και εργατική - λαϊκή εξουσία) θα συνεπάγεται τη διαρκή ομηρία των εργαζομένων και των οικογενειών τους σε μια ζωή γεμάτη στερήσεις και βάσανα.