Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων κρατάει εδώ και πολλά χρόνια, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τότε βεβαίως ούτε μνημόνια υπήρχαν, ούτε καπιταλιστική οικονομική κρίση. Υπήρχε, όμως, η ανάγκη προσαρμογής μπροστά στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στη συνέχεια, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η προοπτική της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Ενώ ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, είναι σαφής η προσπάθεια για γενίκευση του χτυπήματος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η επίθεση που εξαπολύουν σήμερα ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα και περιλαμβάνει νέες περικοπές, σχέδια για αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώσεις στα εφάπαξ, διακοπή του ΕΚΑΣ για όσους είναι κάτω από 65 χρόνων, κ.ά., αποτελεί συνέχεια αυτής της προσπάθειας. Ηδη ένα μεγάλο μέρος των σημερινών εργαζομένων και ιδιαίτερα των νεότερων δεν πρόκειται να δει σύνταξη ούτε με το κιάλι. Η υλοποίηση αυτής της στρατηγικής υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια έναν συγκεκριμένο στόχο, αυτό της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλα κράτη της ΕΕ. Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα; Οτι η αναπαραγωγή της ψευδεπίγραφης αντιπαράθεσης «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» (η οποία γίνεται ακόμα πιο θολή αφού οι πρώην μνημονιακοί γίνονται αντιμνημονιακοί) συγκαλύπτει ουσιαστικά ότι «μνημόνιο διαρκείας» για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η υλοποίηση της ίδιας της στρατηγικής του κεφαλαίου, που υπήρχε πολύ πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και τις δανειακές συμβάσεις. Γι' αυτό το λόγο χρειάζεται σήμερα γραμμή σύγκρουσης συνολικά με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την πολιτική της ΕΕ, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Μια τέτοια γραμμή υπηρετεί στο σήμερα την ανάγκη οι εργαζόμενοι να μη συμβιβαστούν με την επίθεση στα δικαιώματά τους, υπηρετεί την άμεση πάλη για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης.