Το 2013 συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τη συνταγματική αναθεώρηση του 2008 και μπορούν πλέον να ξεκινήσουν οι διαδικασίες της επόμενης συνταγματικής αναθεώρησης, όπως ορίζεται στο άρθρο 110 παρ. 6 του ισχύοντος Συντάγματος. Η συζήτηση που θα γίνει το επόμενο διάστημα στη Βουλή αφορά στο ποιες θα είναι οι αναθεωρητέες διατάξεις που θα πάνε για ψήφιση στην επόμενη Ολομέλεια (τη Βουλή που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές) και χρειάζονται 180 ψήφους για να αναθεωρηθούν.

Η συνταγματική αναθεώρηση έρχεται ως προσπάθεια του αστικού κράτους από τη μια να αφαιρέσει δημοκρατικές κατακτήσεις που κάτω από τη λαϊκή πάλη είχαν ενσωματωθεί στο Σύνταγμα και παραμένουν κι από την άλλη να κατοχυρώσει και θεσμικά στις νέες συνθήκες την εξουσία του. Μια τέτοια προοπτική σε συνδυασμό με την επιχειρούμενη αναμόρφωση - αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού κόσμου και το νέο διπολισμό, εμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, το μόνο που θα φέρει είναι νέες απογοητεύσεις, διαψεύσεις και άλλα χαμένα χρόνια, με το λαό να ελπίζει σε μια δημοκρατική διακυβέρνηση, ενώ η αστική τάξη θα παραμένει στην εξουσία.

Οι προτάσεις που έχουν ακουστεί μέχρι στιγμής, έρχονται - στο όνομα της επίτευξης «ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας» - να ζητήσουν παραπέρα αντιδραστικοποίηση των διατάξεων για τον έλεγχο και τη λειτουργία των κομμάτων, καθώς και την ανάγκη αλλαγών στον εκλογικό νόμο και τις συνταγματικές προβλέψεις, έτσι ώστε να υπηρετείται καλύτερα ο στόχος της συγκρότησης σταθερών αστικών κυβερνήσεων, με ικανότητα προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Χαρακτηριστικά, σε συζήτηση που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τέλη Νοέμβρη, με τη συμμετοχή δικαστικών, εκλογολόγων, πανεπιστημιακών (στους διοργανωτές φιγουράριζαν και οικονομικοί παράγοντες, όπως το ΙΟΒΕ και «σύμβουλοι επιχειρήσεων»), ακούστηκαν τοποθετήσεις ενάντια στον έντονο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία της χώρας και στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Στο όνομα της υπεράσπισης του «φιλελεύθερου πολιτικού συστήματος» ζητείται η θεσμοθέτηση ασφαλιστικών δικλείδων ώστε να μην αρκεί μόνο η δήλωση ενός κόμματος ότι «δεν σκοπεύει στη βίαιη διάλυση του πολιτεύματος», αλλά να υπάρχει και έλεγχος για την ειλικρίνεια μιας τέτοιας δήλωσης.

Ζητήθηκε εξάλλου να κατοχυρωθεί ως εκλογικό σύστημα η ενισχυμένη αναλογική προς χάριν της «κυβερνησιμότητας». Αλλά και η όποια μείωση του ορίου εισόδου στη Βουλή στο 2% προτάθηκε, στόχευε όχι σε μια καλύτερη αντιπροσώπευση του λαού, αλλά στην ανεύρεση λύσεων σε αστικοκυβερνητικές δυσκολίες. Είναι χαρακτηριστικό το επιχείρημα ότι «το Μάη του 2012 το 19% του λαού έμεινε δίχως εκπροσώπηση επειδή δεν έπιασε το 3%. Αν το όριο ήταν 2% θα έμπαιναν στη Βουλή άλλα 4 κόμματα, φέρνοντας μαζί τους και άλλες κυβερνητικές δυνατότητες».

Ταυτόχρονα, γίνονται και προτάσεις για ενίσχυση του συστήματος ενάντια στην όποια προσπάθεια αμφισβήτησής του, όπως: Κατάργηση του άρθρου 86 για το ακαταδίωκτο των υπουργών, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό και ενίσχυσή του με αρμοδιότητες, θέσπιση Συνταγματικού Δικαστηρίου, ασυμβίβαστο των ιδιοτήτων βουλευτή και υπουργού κ.ά.