«Η σωτηρία της οικονομίας δεν θα προέλθει από τη δημοσιονομική εξυγίανση. Είναι αναγκαία συνθήκη για τη σωτηρία, αλλά όχι ικανή να φέρει την ευημερία. Αυτή θα έρθει όταν το εγχώριο παραγωγικό δυναμικό θα μπορεί να δημιουργεί εισόδημα. Οταν δεν θα υπάρχει ανεργία 26%, όταν οι νέοι άνθρωποι θα έχουν επαγγελματική διέξοδο, όταν η νέα επιχειρηματικότητα δεν θα αφορά μόνον καφέ, όταν οι μισθοί και οι τιμές δεν θα μειώνονται! Γι' αυτό όμως χρειάζονται οι τράπεζες, απαιτούνται εγχώρια ή ξένα κεφάλαια για επενδύσεις, χρειάζονται και οι "αδίστακτοι κερδοσκόποι" που θα επενδύσουν όπως κανείς δεν κάνει σήμερα...». Τέτοιες εκτιμήσεις έχουν αυξηθεί τελευταία στον αστικό Τύπο. Και έχουν δίκιο από τη σκοπιά τους οι αστοί ως προς τη δική τους ανάπτυξη. Οσο για το εισόδημα, το παράγουν οι εργαζόμενοι και το «κλέβουν νόμιμα» οι καπιταλιστές, τη δε ανεργία μπορεί να τη μειώσουν, δεν μπορούν να την εξαλείψουν. Αλλά δεν απαντάνε σ' αυτό: Ενώ πριν την κρίση υπήρχε ανάπτυξη, γιατί ακολούθησε η κρίση; Ακριβώς επειδή είναι αναπόφευκτη. Μετά την ανάπτυξη, έρχεται κρίση και οφείλεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία. Που πρέπει να αντικατασταθεί από την κοινωνική για να εξαλειφθούν οι κρίσεις, να μπει η οικονομία στην υπηρεσία του λαού.