Ο λόγος της οικονομίας, η οποία θα πρέπει να γίνεται στην κατανάλωση φαρμάκων, φαντάζει αρκετά λογικός για να συμφωνήσουμε στο στόχο. Ομως, κριτήριο θα πρέπει να είναι η υγεία όλου του λαού. Εφόσον αυτό εκπληρώνεται, μπορούμε να έρθουμε στη διαδικασία που αφορά στις υπηρεσίες και τα προϊόντα Υγείας και να επιδιώξουμε εξοικονόμηση χρημάτων.

Το κυρίαρχο ερώτημα, όμως, που θα παραμένει είναι εξοικονόμηση χρημάτων από ποιους και για ποιους;

Λίγο-πολύ οι ασφαλισμένοι όλων των Ταμείων (εκτός του ΙΚΑ και του δημοσίου) έχουν προμηθευτεί τα νέα συνταγολόγια φαρμάκων. Κύριο χαρακτηριστικό για τα νέα συνταγολόγια είναι η αναγραφή τριών διαφορετικών φαρμάκων ανά συνταγή και σε ποσότητες οι οποίες να μην ξεπερνούν τα δύο κουτάκια (εμβαλάγια) ανά φάρμακο. Εφόσον ο γιατρός κρίνει ότι χρειάζεται να συνταγογραφήσει τρία κουτάκια από το Χ φάρμακο θα πρέπει να το αιτιολογήσει με τη φράση «χρόνια πάθηση, θεραπεία μηνός».

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι απλά:

Εχουν όλα τα φάρμακα ενιαία συσκευασία στην Ελλάδα; Εχουν οι ασθενείς ενιαίο χρόνο ίασης μετά από φαρμακευτική αγωγή;

Δε γίνεται αντιληπτό το πώς ο ένας ασθενής, ο οποίος πάσχει από υπέρταση, θα επισκέπτεται το γιατρό του κάθε 20 μέρες γιατί είχε την ατυχία το φάρμακο που του ρυθμίζει την πίεση να κυκλοφορεί σε συσκευασία με δέκα χάπια ανά κουτί και ο άλλος ασθενής με την ίδια ασθένεια να επισκέπτεται τον γιατρό του για φάρμακα κάθε 50 μέρες γιατί το δικό του φάρμακο κυκλοφορεί σε συσκευασία με 25 χάπια ανά κουτί.

Το συγκεκριμένο μέτρο περιορισμού είναι παράλογο. Στη φαρμακευτική αντιμετώπιση των ασθενών οι λογικές «δύο κουτάκια φάρμακα είναι αρκετά» είναι και απαρχαιωμένες και επικίνδυνες. Κανείς δεν επιχειρηματολόγησε, παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς, γιατί δύο κουτάκια και όχι ένα κουτάκι ή γιατί όχι και τρία κουτάκια.

Απέναντι στις ασθένειες όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ίσοι και να έχουν ισότιμη και υψηλών προδιαγραφών αντιμετώπιση, όμως το τι θα χρειαστεί ο καθένας για να γίνει καλά είναι εντελώς εξατομικευμένο γιατί ο κάθε οργανισμός είναι μοναδικός γι' αυτό και είναι χυδαίο να τίθενται αυτοί οι περιορισμοί που το μόνο που κάνουν είναι να ωθούν σε αύξηση του χρηματισμού (κοινώς «φακελάκι») προκειμένου ο γιατρός να συνταγογραφήσει τα φάρμακα και να μη χρειάζεται ο ασθενής να τρέχει κάθε τόσο να τα προμηθευτεί. Το συγκεκριμένο μέτρο ισχύει και για το ΙΚΑ και για το δημόσιο, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, παρότι δε μοίρασαν καινούρια συνταγολόγια στους ασφαλισμένους τους.

Επίσης γιατροί άνευ ειδικότητας είναι οι αγροτικοί γιατροί αλλά και οι γιατροί οι οποίοι παίρνουν ειδικότητα ασκούμενου σε κάποιο νοσοκομείο.

Κατ' αρχάς, ο γιατρός άνευ ειδικότητας σε οξύ περιστατικό γιατί να συνταγογραφεί φάρμακα; Το οξύ περιστατικό αυτοχαρακτηρίζεται ως κατάσταση ανάγκης άρα είναι η περίπτωση όπου θα απαιτηθεί η γρήγορη μεταγωγή και εξέταση από κάποιο εξειδικευμένο κέντρο, το οποίο θα είναι εξοπλισμένο με το κατάλληλο προσωπικό, αλλά και με τα κατάλληλα μηχανήματα. Αρα η υποκρισία δεν έχει όρια ως προς αυτό το σημείο.

Αν πάλι κάποιοι πιστεύουν ότι οι αγροτικοί γιατροί χρηματίζονται από τις φαρμακευτικές εταιρίες για να υπερσυνταγογραφούν, ας οργανωθούν επιτέλους τα ασφαλιστικά ταμεία, ας μηχανογραφηθούν, να προσλάβουν και το κατάλληλο προσωπικό και τότε κανείς δε θα είναι ανεξέλεγκτος - αν και πολύ φοβόμαστε ότι θα ανακαλύψουμε πως και πάρα πολλοί εξειδικευμένοι ιατροί υπερσυνταγογραφούν.

Αν ο λόγος είναι ότι απαιτείται καλύτερου επιπέδου παροχή υπηρεσιών Υγείας, τότε δε χρειάζονται περιορισμοί, αλλά επέκταση και αναβάθμιση των Κέντρων Υγείας στην ύπαιθρο με προσλήψεις προσωπικού και γιατρών όλων των ειδικοτήτων που είναι απαραίτητες. Ομως, πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο δε θέλουν να το πράξουν γιατί απαιτείται αύξηση των κρατικών δαπανών για την Υγεία.

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους γιατρούς οι οποίοι είναι ενταγμένοι σε κάποιο νοσοκομείο και ασκούνται για την απόκτηση ειδικότητας. Βέβαια το ερώτημα είναι το πώς κρίνεται η συγκεκριμένη ομάδα γιατρών ικανή να εφημερεύει 6-7 φορές το μήνα αντιμετωπίζοντας πολύ δύσκολα περιστατικά, να χειρουργεί πολλές φορές ή και να κάνει τακτικά εξωτερικά ιατρεία, αλλά να μπορεί να συνταγογραφεί μόνο σε «οξέα περιστατικά»!

Τέλος, για τους γιατρούς άνευ ειδικότητας οι οποίοι ασκούν ιατρική για πάρα πολλά χρόνια, πολλοί απ' τους οποίους είναι οικογενειακοί γιατροί του ΙΚΑ για 10 ή 15 χρόνια, το συγκεκριμένο μέτρο, στην ουσία, τους πετά εκτός επαγγέλματος. Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε εδώ είναι ότι πρόκειται για γιατρούς με ανεκτίμητη εμπειρία αλλά και τεράστια προσφορά σ' αυτό το οποίο λέγεται πρωτοβάθμια Υγεία (τόσο κουτσουρεμένη στη χώρα μας).

Επίσης, με βάση το ΠΔ 67/2000 θα πρέπει ο κάθε γιατρός να συνταγογραφεί φάρμακα με βάση την ειδικότητά του. Σ' αυτό το σημείο φαινομενικά κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, όμως πρόκειται στην ουσία για ένα παιχνίδι το οποίο παίζεται στις πλάτες των ασθενών αλλά και των φαρμακοποιών.

Κατ' αρχάς το πρώτο ερώτημα είναι γιατί χρειαζόταν να μπει σε ένα ΠΔ κάτι το οποίο εξυπακούεται. Πιστεύει κανείς, π.χ., ότι υπάρχουν οφθαλμίατροι οι οποίοι συνταγογραφούν καρδιολογικά φάρμακα; Βέβαια, δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Απλώς στις σημερινές συνθήκες πολλές ειδικότητες γιατρών αλληλοεπικαλύπτονται σε πολλές περιπτώσεις αλλά ταυτόχρονα αρκετά φάρμακα παίρνουν έγκριση για παραπάνω από μία ενδείξεις (ασθενείς). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις παθολογικές ειδικότητες να μπαίνουν στα «χωράφια» της καρδιολογικής ειδικότητας. Για παράδειγμα, οι καρδιολόγοι στα «χωράφια» των νευρολόγων.

Ευθύνη όμως για το αν επιστημονικά μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιο περιστατικό έχει ο γιατρός. Δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει αυτή την ευθύνη απ' το γιατρό και να τη μετακινήσει στον φαρμακοποιό.

Δυστυχώς όμως σήμερα το συγκεκριμένο σημείο του ΠΔ χρησιμοποιείται από αρκετά ασφαλιστικά ταμεία για μαζική περικοπή συνταγών, γιατί κατά την εκτίμηση του ελεγκτή τα φάρμακα δεν ταιριάζουν με την ειδικότητα του γιατρού.

Αρκεί να αναφέρουμε το εξής γεγονός: Εγινε επιστροφή συνταγής καρδιολόγου όπου ο γιατρός είχε συνταγογραφήσει ένα ηρεμιστικό φάρμακο με διάγνωση υπέρταση, με την υπογράμμιση ότι το φάρμακο έπρεπε να το συνταγογραφήσει νευρολόγος. Ετσι, ο ασθενής κατά την εκτίμηση του ελεγκτή του Ταμείου, ο οποίος είχε νευροπίεση κακώς πήγε σε καρδιολόγο!

Να διευκρινίσουμε ότι οι ελεγκτές των Ταμείων δεν είναι κάποιοι μοχθηροί άνθρωποι, απλώς εκτελούν εντολές ανωτέρων και μάλιστα μέσα σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες φόρτου εργασίας.

Ολα τα παραπάνω είναι σε γενικές γραμμές κάποια από τα τελευταία «εκσυγχρονιστικά» μέτρα τα οποία πήρε η κυβέρνηση προκειμένου να βάλει σε κάποια τάξη τα πράγματα.

Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι αν το ένα ή το άλλο μέτρο θα μπορούσε να κινείται και σε σωστή κατεύθυνση αλλά γιατί όλα αυτά μαζί ΤΩΡΑ; Η εκτίμηση είναι απλή: Ο σκοπός τους είναι να μειώσουν τη δαπάνη για φάρμακα που καλύπτουν σήμερα τα ασφαλιστικά ταμεία, στην προοπτική οι ασφαλισμένοι να πληρώνουν οι ίδιοι ολόκληρη τη φαρμακευτική δαπάνη. Γι' αυτό δυσφημίζουν το υπάρχον σύστημα Υγείας και συγκεκριμένα το υπάρχον ΔΗΜΟΣΙΟ σύστημα και τους υγειονομικούς. Αν τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο χώρο του αποδέκτη αυτών των μέτρων αντιλαμβανόμαστε ότι στα χωριά οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας ήταν έρμαια κάποιων επικίνδυνων αγροτικών γιατρών που ευτυχώς τώρα τους απαγόρεψαν να συνταγογραφούν, ότι ως προς τον οικογενειακό γιατρό του ΙΚΑ επρόκειτο για κάποιον «άσχετο» αν και μας έδινε τις υπηρεσίες του ακούραστα τα τελευταία 20 χρόνια και ότι όταν πήγαμε από ανάγκη σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο μας περιποιήθηκε πιθανόν κάποιος γιατρός σε ειδικότητα και είμαστε πολύ τυχεροί που δε μας βρήκε κανένα κακό.

Η τακτική τους αποκαλύπτεται. Ο ρόλος των κινημάτων της εργατικής τάξης αλλά και ειδικά των υγειονομικών στις σημερινές συνθήκες είναι κρίσιμος. ΤΩΡΑ κρίνονται πάρα πολλά. Ο αγώνας δε θα δοθεί αύριο αλλά σήμερα. Η μαζική συμμετοχή στους αγώνες για δημόσια δωρεάν ισότιμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για ανάπτυξη κρατικής βιομηχανίας φαρμάκου, για φτηνό και καλό φάρμακο για όλο το λαό είναι και το κλειδί της επιτυχίας. `Η, για να είμαστε και εντός θέματος, είναι το φάρμακο για το «φαρμάκι» του γαλαζοπράσινου φιλελευθερισμού, αλλά και όσων στηρίζουν ή ανέχονται αυτή την αντιλαϊκή πολιτική.