Ακόμα πιο πολλοί συνεχίζουμε! Ακόμα πιο αποφασισμένοι διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν. Αυτή ήταν η λαϊκή εντολή της απεργίας της περασμένης Πέμπτης και των ανεπανάληπτων συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα. Το ότι η απεργία ήταν πετυχημένη δεν το αμφισβητεί κανείς. Ακόμα και αυτοί, που μέχρι το πρωί της Πέμπτης, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την υπονομεύσουν και εκ των υστέρων έτρεξαν να την «οικειοποιηθούν» ως συνήθως. Αξίζει όμως να υπογραμμιστούν ορισμένα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που είχε η τελευταία κινητοποίηση και να αξιοποιηθούν από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και απ' όλους τους εργαζόμενους.

Δεύτερη πλευρά και σημαντική: Στη μάχη αυτή συμπορεύτηκαν, μαζί με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα εκατοντάδες χιλιάδες βιοτέχνες, έμποροι, επαγγελματίες, αγρότες. Αποδεικνύοντας στην πράξη ότι παρά τις διαφορές τους, υπάρχει μια ευρεία αντικειμενική βάση συμφερόντων, που τους φέρνει αντιμέτωπους με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής, της ΕΕ και των πολυεθνικών. Οτι τελικά οι αγώνες, «το πεζοδρόμιο» που τόσο λοιδορήθηκε, αυτό είναι το πιο γερό έδαφος για τη συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, που έχει ανάγκη ο τόπος.

Η μεγάλη συμμετοχή στην απεργία του ιδιωτικού τομέα, η παρουσία χιλιάδων εργατών κάτω από τα πανό των εργοστασιακών τους σωματείων, εκεί όπου απεργία σημαίνει και απόλυση ή το λιγότερο, ότι ο εργάτης μπαίνει στη «μαύρη λίστα» του εργοδότη, είναι ένα επιπλέον «συν», στα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης.

Και τέλος -αλλά όχι τελευταίο σε σημασία- τα αιτήματα της απεργίας. Η απαίτηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι υιοθέτησαν το πλαίσιο που ξεκάθαρα έθεσε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το έκαναν δική τους προσωπική υπόθεση. Κατέβηκαν στις διαδηλώσεις και φώναξαν: «Θέλουμε αύξηση συντάξεων. Μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης». Διεκδίκησαν την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, την επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών. Μαζί με τα μέτρα της κυβέρνησης, πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων τις προτάσεις εκείνες που πάνε πίσω το κίνημα, τις «λύσεις» που γίνονται περιτύλιγμα για να τσιμπήσουν το αγκίστρι του «κοινωνικού διαλόγου» και αντικειμενικά ενισχύουν τα κυβερνητικά σχέδια.

Η εργατική τάξη με το απεργιακό της μπαράζ, με τις πολύμορφες κινητοποιήσεις της, δεν απαντά μόνο στ' αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης. Καταλαβαίνει από την πείρα της πλέον, ότι αυτά ήρθαν να πατήσουν πάνω στην πολιτική της μακροχρόνιας λιτότητας, της περικοπής μισθών και εισοδημάτων. Ηρθαν σαν ολοκλήρωση των εργασιακών ανατροπών που επέβαλε η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα. Αλλωστε γίνεται σήμερα πιο ξεκάθαρο, ότι αυτά που προηγήθηκαν άμεσα συνδέονται με αυτό που λέγεται Ασφαλιστικό. Γιατί η καθήλωση των μισθών σημαίνει παράλληλα και στέρηση τεράστιων πόρων, από τα ταμεία. Γιατί η εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, και η νομοθετική της στήριξη, σημαίνει χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι στο ζυγό του εργοδότη, αλλά και χιλιάδες εργαζόμενοι έξω από το ασφαλιστικό σύστημα.

Ας αναρωτηθούμε: πού θα είμαστε σήμερα, αν οι εργαζόμενοι, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις ακολουθούσαν εκείνους που από την πρώτη στιγμή προέτρεπαν στο διάλογο. Αν γίνονταν ουρά αυτών, που μετά την 26η Απρίλη πρότειναν το «ρεαλισμό» και καλούσαν σε αναδίπλωση για να βρεθούν «βιώσιμες λύσεις». Που διακήρυσσαν ότι ο «κοινωνικός διάλογος» έχει αρχίσει! Είναι οι ίδιοι, που τώρα υπερθεματίζουν για τη μεγάλη κινητοποίηση, αλλά και πάλι, επιχειρούν να σπρώξουν το συνδικαλιστικό κίνημα στη «διαπραγμάτευση».

Η αμετάκλητη καταδίκη του «κοινωνικού διαλόγου», με ή χωρίς προϋποθέσεις, η χρεοκοπία της λογικής, πως με τα παζάρια κάτι θα περισωθεί από τη λαίλαπα, είναι το μήνυμα που ήρθε από παντού. Το άλλο μήνυμα: Υπάρχουν οι δυνάμεις, υπάρχουν οι προϋποθέσεις, για ένα, δύο, πολλά βήματα μπροστά! Για κλιμάκωση της πάλης με όλα τα προαπαιτούμενα της εργατικής τάξης, που συμπυκνώνονται στο διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ.