Η απόρριψη κάθε συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο, η συνεχής κλιμάκωση μιας πολύμορφης πάλης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων και η κοινή αγωνιστική δράση των εργατών με τη φτωχή αγροτιά και τους μικρομεσαίους, είναι τα νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά που ανέδειξαν οι δύο μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις 26 Απρίλη και 17 Μάη.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η εργοδοσία ιδιαίτερα μετά την πρώτη μεγάλη απεργία στις 26 Απρίλη ενέτειναν τις προσπάθειές τους και αξιοποιώντας δηλώσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, του στιλ «θα πάμε σε διάλογο με προϋποθέσεις» ή «ο διάλογος έχει ήδη αρχίσει», επιχείρησαν να αποκλιμακώσουν τις έντονες αγωνιστικές διεργασίες, οδηγώντας τους εργαζομένους στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου». Ομως, παρά τις όποιες προσπάθειές τους, η δεύτερη συνεχόμενη πανεργατική απεργία στις 17 Μάη, που ξεπέρασε σε όγκο και αγωνιστικό παλμό την προηγούμενη, διέψευσε τις προσδοκίες τους. Οι μεγάλες προσυγκεντρώσεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου το πρωί της Πέμπτης, το μέγεθος της κεντρικής συγκέντρωσης στο Πεδίον του Αρεως και τα συνθήματα που ακούγονταν καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας προς τη Βουλή - «Ο διάλογος είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «ΓΣΕΕ εργατών όχι των εργοδοτών», «ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ μην αποτολμήσετε καμιά συναλλαγή» - έδιναν ξεκάθαρη την απάντηση ότι οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να συναινέσουν στην αφαίρεση των δικαιωμάτων τους και ότι απαιτούν το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του να αποκτήσει σαφή ταξικό προσανατολισμό. Το γεγονός αυτό φανερώνει ότι μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης και του λαού έχουν συνειδητοποιήσει πως το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι δε γίνεται να αντιμετωπίζονται ως κοινωνικοί τους εταίροι, αλλά μόνο ως ταξικοί τους αντίπαλοι και πως κάθε «παζάρι» με αυτούς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αφαίρεση των κατακτήσεών τους.

Ενα ακόμα, εξίσου σημαντικό, ποιοτικό χαρακτηριστικό ήταν ότι οι εργαζόμενοι αξιοποίησαν τις βάσεις που δημιούργησε η απεργία στις 26 Απρίλη και στη δεύτερη απεργία προχώρησαν μερικά βήματα μπροστά. Στα περισσότερο πανό της απεργίας στις 17 Μάη δεν καταγραφόταν μόνο η απαίτησή τους να αποσύρει η κυβέρνηση τα μέτρα για την κατάργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Διατύπωναν, επίσης, νέα αιτήματα διεκδικητικά, όπως η μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, η δημόσια, καθολική, και υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους - συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων στη μερική απασχόληση και των ανέργων - η δημόσια δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας, πλήρης και σταθερή εργασία και άλλα, που δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι βαθμιαία περνούν από το στάδιο υπεράσπισης των δικαιωμάτων τους σε μια νέα πιο δυναμική φάση της πάλης, που έχει ως στόχο τη διεκδίκηση νέων κατακτήσεων μέσω των κλιμακούμενων κινητοποιήσεων.

Επιπλέον, στα νέα ποιοτικά στοιχεία πρέπει να συνυπολογιστεί και η κοινή αγωνιστική δράση εργατών, φτωχών αγροτών και μικρομεσαίων. Σε ό,τι αφορά την απεργιακή συγκέντρωση της Αθήνας, η παρουσία των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων ήταν ιδιαίτερα έντονη. Μάλιστα τόσο η ομιλία του προέδρου της Παναττικής Επιτροπής Αγώνα Επαγγελματιών - Βιοτεχνών - Εμπόρων στην προσυγκέντρωση της πλατείας Κάνιγγος, όσο και το σύνθημα «Οχι στην κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, όχι στον κοινωνικό διάλογο - απάτη, ναι στον αγώνα για νέες κατακτήσεις» που αναγραφόταν στο κεντρικό πανό τους, έθεταν καθαρά το ζήτημα του κοινού αγώνα εργατών και επαγγελματοβιοτεχνών ενάντια στον κοινό εχθρό, το μεγάλο κεφάλαιο.

Ακόμα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο τεράστιος όγκος και ο έντονος αγωνιστικός παλμός της συγκέντρωσης και της πορείας κατέστησαν ανενεργείς τις προσπάθειες της κυβέρνησης να καλλιεργήσει κλίμα γενικευμένης αστυνομοτρομοκρατίας μέσω της παρουσίας ισχυρών και οπλισμένων σαν αστακών αστυνομικών δυνάμεων που είχαν περικυκλώσει ασφυκτικά την πορεία, αλλά και της προώθησης νομοσχεδίων που στοχεύουν στην καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Αλλωστε ο τραυματισμός νεαρού διαδηλωτή από δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ήταν τυχαίος, αλλά έγινε στα πλαίσια των κυβερνητικών μεθοδεύσεων για αποπροσανατολισμό του αγώνα και εκφοβισμού του λαού.

Εν κατακλείδι, η μεγάλη πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Μάη ανέβασε το πήχη των καθηκόντων για τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που πλέον έχουν την υποχρέωση να καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε «κανείς να μην μπορέσει να καναλιζάρει και να ξεστρατίσει την εργατική και λαϊκή αφύπνιση που και σήμερα (σ.σ. την Πέμπτη) επιβεβαιώθηκε» όπως πολύ εύστοχα υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.