O πληθωρισμός φαίνεται να έχει ξεφύγει πέρα από κάθε προσδοκία των κυβερνώντων, μετά και τις τελευταίες συνδυασμένες εξελίξεις στο μέτωπο των υγρών καυσίμων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το ομολόγησε και δημόσια η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, που προχώρησε στην πρώτη επίσημη αναθεώρηση του στόχου για τον πληθωρισμό (σε μέσα επίπεδα) από 2,3% αρχικά σε 2,7%. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί πως παράγοντες του ίδιου υπουργείου κάνουν λόγο πλέον και για πληθωρισμό 3% στο τέλος του χρόνου, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδας - συνήθως έχει μια πιο αντικειμενική οπτική για την εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών - κάνει λόγο για πληθωρισμό υψηλότερο και από το 3%.

Πόσο τελικά μπορεί να ξεφύγει ο πληθωρισμός, είναι θέμα ανοιχτό. Αυτό όμως που πρέπει να τεθεί επί τάπητος από την πλευρά των εργατικών συνδικάτων είναι το θέμα της προστασίας των εισοδημάτων των εργαζομένων, λόγω της μείωσης της αγοραστικής τους δύναμης από την αύξηση του πληθωρισμού. Οπως άλλωστε ομολογεί και η ίδια η κυβέρνηση - σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τις αντιπληθωριστικές της πολιτικές - τα εισοδήματα των εργαζομένων είναι αυτά που πλήττονται από την άνοδο του πληθωρισμού, μια και οι επιχειρηματίες μπορούν να προστατεύσουν αλλά και να αυξήσουν τα κέρδη τους από την πληθωριστική επίδραση μέσω της αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων τους.

Οι τελευταίες, πάντως, εξελίξεις αποκαλύπτουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις μεγάλες και δυσμενείς επιπτώσεις σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων, αλλά και της οικονομίας γενικότερα, που προκαλεί η άσκηση συναλλαγματικής και νομισματικής πολιτικής από την πλευρά του κράτους. Το δικαίωμα άσκησης συναλλαγματικής και νομισματικής πολιτικής, τυπικά, ανήκει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ουσιαστικά, η πολιτική αυτή προσαρμόζεται στις ανάγκες των δύο μεγάλων οικονομικών δυνάμεων της ΕΕ, της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Το θέμα επανήλθε στη δημοσιότητα μετά τη νέα «βουτιά» του ευρώ, το οποίο χτες ήταν λίγο υψηλότερα από τα 85,5 σεντς. Επίσημες απόψεις για το νέο κατρακύλισμα του ευρώ δεν υπάρχουν. Οσον αφορά στο στόχο να διαμορφωθεί η ισοτιμία ευρώ-δολαρίου στο 1 προς 1 μέσα στο 2001, δε φαίνεται να πραγματώνεται. Πάντως, αναλυτές σημειώνουν ότι για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις της Ευρώπης, η νέα μείωση της ισοτιμίας του ευρώ δεν είναι ό,τι πιο δυσάρεστο, καθώς η υποτίμηση του ευρώ ενισχύει τις εξαγωγές των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Με αρκετά υπαινικτικό τρόπο αναρωτιούνται, «πόσα άραγε συμβόλαια έχει κλείσει τις τελευταίες αυτές μέρες της αναταραχής η Μερσεντές;», εννοώντας προφανώς ότι το ασθενές ευρώ δίνει ώθηση στις ευρωπαϊκές εξαγωγές. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που είχε σημειωθεί και στην ανάλογη πτώση του ευρωπαϊκού νομίσματος το 2000, όταν και πάλι είχαν ευνοηθεί οι εξαγωγικές βιομηχανίες της ΕΕ.

Στην περίπτωση, βέβαια, αυτή οι ευρωπαϊκοί λαοί πληρώνουν τις συνέπειες της ανόδου του πληθωρισμού, με τη σχετική απαξίωση της αγοραστικής τους δύναμης, αλλά οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις συσσωρεύσουν κέρδη. Χώρες όμως σαν την Ελλάδα, με ασθενή εξαγωγική βιομηχανία, απλώς συσσωρεύουν ζημιές από μια πολιτική ασθενούς ευρώ, πριμοδοτώντας με τον τρόπο αυτό τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας.