Είναι νέος εργαζόμενος. Η επιχείρηση όπου προσφέρει την εργατική του δύναμη, η πολυεθνική «Κόκα-Κόλα». Δουλεύει στο τμήμα πωλήσεων, ένας από τους 150 πωλητές. «Οργώνει» χιλιόμετρα κάθε μέρα, για να φτάσει το προϊόν και στο πιο απομακρυσμένο περίπτερο. Εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα στους δρόμους της Αθήνας, αλλά ο μισθός δεν ξεπερνάει τις 170.000! Είπαμε, η «"Κόκα-Κόλα" πάει με όλα», αλλά τους εργαζόμενους σ' αυτή δεν «τους πάει» και τόσο. Για οχτάωρο ούτε λόγος να γίνεται. Δέκα, δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες καθημερινά στο δρόμο, αλλά υπερωρίες δεν πληρώνει η «Κόκα-Κόλα». Ούτε με τις υπερωρίες και την πρόσθετη αμοιβή «πάει η "Κόκα-Κόλα"».

«Ξεκινάς το πρωί και δεν ξέρεις τι ώρα θα γυρίσεις στο σπίτι σου», συνεχίζει η φωνή από την άλλη άκρη του σύρματος. Ούτε με τα ωράρια τα πάει καλά η «Κόκα-Κόλα».

Αλλά ούτε με τα μέτρα ασφάλειας της εργασίας τα πάει καλά η «Κόκα-Κόλα». Προχτές το πρωί η Παναγιώτα Χάρπα, χειρίστρια γεμιστικού μηχανήματος, το ένιωσε στο κορμί της. Από το μηχάνημα είχαν αφαιρεθεί τα προστατευτικά «στοπ». Κάποια στιγμή το μηχάνημα της «Κόκα-Κόλα» άρπαξε το δεξί χέρι της Παναγιώτας. Η Παναγιώτα δεν ξέρει ακόμα, όταν θα βγει από το ΚΑΤ, αν θα έχει το δεξί της χέρι. Πάντως, τ' αφεντικά της «Κόκα-Κόλα» από τώρα ξέρουν ότι έχουν εξασφαλίσει την παραγωγικότητα.

Τα δύο τηλεφωνήματα έγιναν με διαφορά λίγων ωρών μεταξύ τους. Σύμπτωση, θα 'λεγε κάποιος. Πράγματι, τα δύο γεγονότα που περιγράψαμε, χρονικά, έχουν κάποια σύμπτωση. Και όμως, πίσω απ' αυτή τη «σύμπτωση», υπάρχουν πράγματα που τα κάνουν αναπόφευκτα. Πώς θα μπορούσε αλλιώς η «Κόκα-Κόλα» να φιγουράρει το 1999 στη δεύτερη θέση κερδοφορίας ανάμεσα στις εκατοντάδες επιχειρήσεις της χώρας;