Πληθαίνουν οι παραινέσεις από τον αστικό Τύπο να υπάρξει συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα, κύρια ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η συναίνεση αυτή αφορά τον τρόπο που θα διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα και φτάνει μέχρι τη διαμόρφωση μιας ενιαίας στάσης απέναντι στα ζητήματα που τίθενται προς διαπραγμάτευση με την τρόικα, ή τουλάχιστον στα βασικότερα από αυτά. Το ένα σκέλος αυτών των παραινέσεων αφορά αυτά καθαυτά τα κόμματα της διαχείρισης, από τα οποία η αστική τάξη έχει την αυτονόητη απαίτηση να είναι εγγυητές της πολιτικής σταθερότητας, προκειμένου να μην υπάρχουν απρόβλεπτες αναταράξεις στις εσωτερικές λειτουργίες του συστήματος. Η πλευρά αυτή αφορά κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο το κεφάλαιο ασκεί πίεση να «γειωθεί» ακόμα περισσότερο σαν δύναμη ικανή να διαχειριστεί τις υποθέσεις του. Οι παραινέσεις για συναίνεση, όμως, απευθύνονται και στον ίδιο το λαό. Σ' αυτόν λένε ότι πρέπει να υπάρχει σταθερότητα για να μη διαταραχτεί η οικονομία. Οτι πρέπει να υπάρχει ενιαίο μέτωπο απέναντι στην τρόικα, που τάχα ευθύνεται αποκλειστικά για τα νέα προτεινόμενα μέτρα. Ορισμένοι το πάνε ακόμα πιο πέρα. Λένε ότι, μπροστά στον κίνδυνο ενός «θερμού επεισοδίου» με την Τουρκία, πρέπει να είμαστε όλοι μονοιασμένοι. Δηλαδή, ίσα και όμοια τα μονοπώλια και ο λαός. Χέρι - χέρι αυτοί που προκάλεσαν την κρίση και αυτοί που την πληρώνουν. Αυτοί που διαπραγματεύονται για τα συμφέροντά τους με την τρόικα, είτε με ΝΔ είτε με ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτοί που είναι τα μόνιμα υποζύγια των αποτελεσμάτων αυτής της «διαπραγμάτευσης»... Ε, λοιπόν, να μην τους κάνει τη χάρη ο λαός.