Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της μελέτης είναι οι αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες: πρώτο, το ύψος της παραοικονομίας στην Ελλάδα φτάνει τα 14 με 15 τρισ. δραχμές και ξεπερνά το 30% του επίσημου ΑΕΠ, και δεύτερο, με μετριοπαθείς υπολογισμούς, τα έσοδα που διαφεύγουν από το ΙΚΑ ανέρχονται περίπου στο 30% - περί τα 700 δισ. δρχ - των πραγματοποιηθέντων εσόδων του, ποσοστό που είναι σαφώς υψηλότερο άλλων εκτιμήσεων και αποδίδεται στο συνυπολογισμό των παράνομων αλλοδαπών...

Αυτά από μονά τους τα δύο γεγονότα, υποδηλώνουν τις συνθήκες και τους γενικότερους ληστρικούς όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Βέβαια, η μελέτη επιχειρεί να παρουσιάσει τα φαινόμενα της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, σαν υπερταξικά, τα οποία αφορούν όλους, και τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματίες, ενώ όταν λένε επιχειρηματίες δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις προσωπικές και μικρές επιχειρηματικές μονάδες. Οι μεγάλες, εκεί που το σύστημα των υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων είναι καθεστώς, ως διά μαγείας εξαφανίζονται... Στο διά ταύτα πάντως, και οι σχετικές εκτιμήσεις- προτάσεις είναι αρκετά ύποπτες και επικίνδυνες. Ανάμεσα στα άλλα ως αντίδοτο προτείνονται γνωστά νεοφιλελεύθερα μέτρα, όπως αυτά της παραπέρα απορύθμισης της αγοράς εργασίας, ενώ στην περίπτωση της πάταξης της διαφθοράς, αναφέρεται ότι ορισμένες χώρες την αντιμετώπισαν με την ιδιωτικοποίηση των τελωνείων, τα οποία παραχωρήθηκαν σε εταιρίες... Ενδιαφέρον πάντως προκαλεί η εκτενής αναφορά στην πολιτική διαφθορά, καθώς το συγκεκριμένο εδάφιο δίνει την εντύπωση ότι «φωτογραφίζει» τη σημερινή επικρατούσα κατάσταση στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, όπου οι καταγγελίες περί «διαπλοκής» αφθονούν...

Πέρα από τα επικίνδυνα συμπεράσματά της, η μελέτη δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική στα φαινόμενα της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, καθώς περιορίζεται στην παράθεση γνωστών, και θα προσθέταμε κοινότοπων, αναφορών (σύνδεση αδήλωτης εργασίας με οικονομικούς μετανάστες, άνεργους κλπ).

Οδεύοντας σε νεοφιλελεύθερους ατραπούς οι συντάκτες της μελέτης αναφέρουν ότι «...από την ανάλυση προέκυψε ότι η εισφοροδιαφυγή, είτε ως συνέπεια της παράνομης απασχόλησης, είτε ως αυτόνομο φαινόμενο, είναι αποτέλεσμα διαρθρωτικών στρεβλώσεων στην αγορά εργασίας», ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει ότι «ο έντονα κρατικός παρεμβατισμός στο δυσκαπτο εργασιακό καθεστώς, τα υψηλά επίπεδα φορολογικών συντελεστών και εισφορών στην Κοινωνική Ασφάλιση, με την αύξηση του κόστους εργασίας αποτελούν σημαντικά εμπόδια για την απασχόληση». Αρα καλά κάνουν οι επιχειρηματίες που προσφεύγουν στη μαύρη εργασία... Σαν παράγοντες που ενισχύουν την παράνομη απασχόληση και την εισφοροδιαφυγή αναφέρονται η συνεχής αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των εισοδημάτων, η αύξηση των εισφορών Κοινωνικής Αφάλισης, η είσοδος ξένων μεταναστών σε συνδυασμό με την εμφάνιση της μερικής απασχόλησης, χωρίς την ανάλογη αύξηση των ευκαιριών απασχόλησης. Κατά τη μελέτη «αδήλωτη εργασία τροφοδοτείται από την πληθώρα των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων που εφαρμόζουν χαμηλή και μέση τεχνολογία και βασίζονται στην ανειδίκευτη εργασία...». Στις επισημάνσεις που γίνονται στην παραοικονομία στο δευτερογενή τομέα, λείπει κάθε αναφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις. Αντίθετα υπάρχει αναφορά στις οικοδομές, στις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις που δεν απασχολούν προσωπικό, όπως εστιατόρια, ξενοδοχεία και ακόμα κατασκευές, μεταποιητική βιομηχανία κλπ.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται σε φαινόμενα διαφθοράς. Αφού χαρακτηρίζει σαν «πρωταθλητές συναλλαγής» στο δημόσιο τον τομέα της Υγείας, τις Εφορίες και τις Πολεοδομίες. Στη συνέχεια περνάει στο πολιτικό σύστημα και αναφέρει: «καθοριστικής σημασίας παράγων για τον περιορισμό της διαφθοράς, είναι το γενικότερο στίγμα που δίνουν οι κατέχοντες τα κυβερνητικά αξιώματα και γενικότερα ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Γιατί είναι προφανές ότι δεν μπορεί να απαιτεί κανείς τη λειτουργία ενός καθ' όλα έντιμου διοικητικού μηχανισμού σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχουν διάχυτες υπόνοιες διαφθοράς στο πολιτικό επίπεδο...».