Σα να μην πέρασε ούτε μία μέρα κι ας έχουν περάσει σχεδόν δύο ολόκληρα χρόνια. Οι καταυλισμοί που στήθηκαν στο πολύπαθο Μενίδι, αμέσως μετά το σεισμό του Σεπτέμβρη του 1999, για να στεγάσουν εκατοντάδες οικογένειες που βρέθηκαν - μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα - στο δρόμο, συνεχίζουν να αποδεικνύουν πως «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Τα κοντέινερς γεμάτα απ' τους ανθρώπους που ήλπιζαν κάποτε πως «σ' ένα, το πολύ σε δύο χρόνια θα 'μαστε ξανά στα σπίτια μας». Τώρα αυτή η προοπτική φαντάζει κυριολεκτικά σαν ανέκδοτο. Κι ας λέγεται, γενικώς, πως η ελπίδα είναι αυτή που πάντα πεθαίνει τελευταία. Στην περίπτωσή τους φαίνεται καθαρά πως η ελπίδα ήταν η πρώτη που θάφτηκε κάτω απ' τις λαμαρίνες των 25 τ.μ., με τον ίδιο τρόπο που θάφτηκαν μετέπειτα το κουράγιο, η αντοχή και τα όνειρά τους...

Τώρα πια, όλοι τους, αδυνατούν να κοιτάξουν μπροστά. Το βλέμμα τους σταματά στο παρόν, στη σημερινή μέρα και πώς κι αυτή θα περάσει. Η μόνη αναφορά στο μέλλον γίνεται μέσω της ερώτησης που όλοι σού απευθύνουν, χωρίς κανείς, ωστόσο, να περιμένει κάποια απάντηση: «Μου λες πώς θα φύγω εγώ από δω μέσα;». Κι αν τολμήσεις να ψιθυρίσεις κάτι, διαπιστώνεις αμέσως πως τα αυτιά των σεισμόπληκτων έχουν σταματήσει πλέον να ακούν. «Εχουμε χορτάσει από μεγάλα λόγια. Φτάνει πια. Δεν αντέχουμε άλλο παραμύθι». Και πώς να αντέξει κανείς το παραμύθι, όταν η πραγματικότητα εμφανίζεται σ' αυτούς με το πιο σκληρό της πρόσωπο; «Μας φέραν, μας ρίξανε εδώ μέσα και μας ξέχασε μέχρι κι ο Θεός», είναι η τρομακτική αλήθεια ειπωμένη απ' τα χείλη μιας γυναίκας στον καταυλισμό του «Πλάτωνα». Μόνο που και σ' αυτή την περίπτωση, είναι άλλο πράγμα να ακούς, κι άλλο πράγμα να βλέπεις...

Στον «Καποτά», στο μεγαλύτερο απ' τους έξι καταυλισμούς του Μενιδίου, αυτό που «καίει» τους κατοίκους του - περισσότερο κι απ' τον... ανελέητο ήλιο του καλοκαιριού - είναι οι υπέρογκοι λογαριασμοί της ΔΕΗ. Ολα τ' άλλα - εξίσου σοβαρότατα προβλήματα - έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, κι όχι αδικαιολόγητα. Γιατί δεν είναι μόνο η αδυναμία των ανθρώπων αυτών - μεροκαματιάρηδες κι άνεργοι στην πλειοψηφία τους - να πληρώσουν 300.000 ή και 400.000 δραχμές το δίμηνο, ούτε αυτή η ζέστη που δεν υποφέρεται μέσα στις λαμαρίνες, ακόμα και με αναμμένο - επί 24ωρου βάσεως - κλιματιστικό. Το σημαντικότερο είναι ότι σε ορισμένα κοντέινερ, που ανάθεμα κι αν έχει πατήσει κανείς απ' τους αρμόδιους να δει τι γίνεται εκεί μέσα, κομμένο ρεύμα σημαίνει κυριολεκτικά κομμένη ζωή!

Ιστορία πρώτη. Ενα δράμα κρυμμένο στο κοντέινερ με το νούμερο «197». Εκεί ζουν το ζεύγος Χριστόφου και Βάσως Νατσαρίδη, η μητέρα του Χριστόφορου και οι δύο γιοι τους: Ο 5χρονος Γιώργος και ο 4χρονος Χάρης. Ανεργος χρόνια ο πατέρας, κατόρθωσε με τα πολλά να προσληφθεί συμβασιούχος στην καθαριότητα του δήμου Αχαρνών. Η μητέρα εξακολουθεί να είναι άνεργη. Ο 5χρονος γιος τους, αμέσως μετά το σεισμό του 1999, παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα υγεία. Παρεγκεφαλίτιδα και αναπνευστικό πρόβλημα, ήταν η διάγνωση των γιατρών. Μέσα σε λίγους μήνες το παιδί έγινε κυριολεκτικά φυτό. Σήμερα ζει καλωδιωμένο, μέσα στο συγκεκριμένο κοντέινερ, χάρη στο μηχάνημα, που βοηθά την αναπνοή του.

Κι, όμως. Μόλις πριν λίγες μέρες - την προηγούμενη Παρασκευή - πήγε να γίνει το έγκλημα. Ο λογαριασμός της ΔΕΗ ήρθε στην οικογένεια Νατσαρίδη, με το εξωφρενικό νούμερο των 200.000 δραχμών. Το ζευγάρι αδυνατούσε να τον πληρώσει. Κι ήρθε ο άνθρωπος της ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα. «Επεσε όλη η γειτονιά επάνω του. Με φωνές και απειλές σώσαμε το παιδί μας», θα πει η Βάσω. Και το ερώτημά της, κυριολεκτικά ανατριχιαστικό: «Πότε θα ασχοληθούν μαζί μας τα ΜΜΕ; Οταν πεθάνει, απ' την εγκληματική αδιαφορία της πολιτείας, το παιδί μου; Τότε θα γίνουμε "είδηση";». Κι άντε να βρεις τις λέξεις ν' απαντήσεις σ' αυτή τη γυναίκα...

Ιστορία δεύτερη. Η Ειρήνη Καραμηνά είναι μητέρα εννέα παιδιών, 4 χρόνων το μικρότερο και 22 το μεγαλύτερο. Ο άνδρας της άνεργος και άρρωστος - «μπαινοβγαίνει τους τελευταίους μήνες στα νοσοκομεία» - άνεργη κι η ίδια. Μόνο ένα απ' τα μεγαλύτερα παιδιά της, «κάπου κουτσοδουλεύει». Ζουν στα κοντέινερ με τους αριθμούς 161, 164 και 168. Η Ειρήνη μας φέρνει όλους τους προηγούμενους λογαριασμούς της ΔΕΗ, σαν να προσπαθεί κι ίδια να βγάλει άκρη. Τα χαρτιά αποδεικνύουν αναμφίβολα το ακαταλόγιστο του πράγματος. Κατά την περίοδο 21/7/2000 έως 21/11/2000 ο λογαριασμός της ΔΕΗ ήρθε με επιστροφή χρημάτων. Ο επόμενος λογαριασμός - περίοδος κατανάλωσης από 21/11/2000 έως 22/01/2001 - ήρθε με οφειλή της τάξεως των 4.100 δραχμών. Και ο αμέσως επόμενος - από 23/1/2001 έως 23/3/2001 - ήρθε με το αστρονομικό νούμερο των 135.089 δραχμών! Το ρεύμα φυσικά δεν πληρώθηκε - «πού θα βρεθούν τόσα λεφτά;» - και κόπηκε αμέσως. Ομως η Ειρήνη εξακολουθεί να αναρωτιέται: «Εμενα σε σπίτι 112 τ.μ. και ποτέ δεν πλήρωσα πάνω από 50.000 δραχμές το δίμηνο στη ΔΕΗ. Τώρα μου ζητούν ό,τι θέλουν. Και με αναγκάζουν να περάσω καλοκαίρι, μέσα στις λαμαρίνες που καίνε, χωρίς κλιματιστικό»...

Ιστορία τρίτη. Η Παναγιώτα Κοσιώνη έχασε το 1999 το σπίτι της και πριν λίγους μήνες - εφόσον ήδη ζούσε στον «Καποτά» - έμελλε να χάσει και τον άνδρα της. Εμειναν στην αγκαλιά της τα τρία ανήλικα παιδιά της και στην τσέπη της ένα επίδομα 90.000 δραχμών το δίμηνο. Αυτές τις μέρες η κυρά - Παναγιώτα έχασε και το «φως» της: Είδε μπροστά της το λογαριασμό της ΔΕΗ και κλήθηκε - μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις - να πληρώσει σε δόσεις το ποσό των 106.000 δραχμών. «Είναι κλέφτες», είναι η κατηγορηματική δήλωσή της. «Δεν έκαψα εγώ τόσο ρεύμα. Αμα το έκαιγα θα έπαιρνα την ευθύνη και θα το δεχόμουν. Τώρα σταμάτησα να χρησιμοποιώ και την κουζίνα. Πήρα πετρογκάζ και μαγειρεύω. Εκοψα και τον θερμοσίφωνα, το κλιματιστικό δεν τ' ανοίγω ούτε για πέντε λεπτά. Ας λιώσουμε. Θέλω να αποδείξω πως μετά τους ψεύτες, έχουμε μπλέξει τώρα και με κλέφτες», είναι τα «στυγνά» λόγια της.

Στον άλλον μεγάλο καταυλισμό του Μενιδίου, στον «Πλάτωνα», οι κάτοικοι έχουν αγανακτήσει με ένα άλλο θέμα, που τείνει πλέον να γίνει σκάνδαλο. Μία απ' τις τόσες υποσχέσεις που έδωσε τότε η κυβέρνηση ήταν και η εξής: Οσοι είχαν σπίτια που κατεδαφίστηκαν ή κόκκινα δικαιούνταν να πάρουν επίδομα οικοσκευής, ύψους 2.000.000 δραχμών.

Μάλιστα στην «Εφημερίδα της Κυβέρνησης», στις 4 Απριλίου του 2000 (ΦΕΚ αρ. φύλλου 450), είχαν δημοσιευτεί τα 334 ονόματα που πήραν τελικά το συγκεκριμένο επίδομα. Οι υπόλοιπες 490 οικογένειες που το δικαιούνται - παρότι έχουν καταθέσει τα ανάλογα δικαιολογητικά - ακόμα περιμένουν. «Δώσαν τα λεφτά μόνο στους δικούς τους ανθρώπους. Εμάς για μια ακόμα φορά μας άφησαν απέξω», θα πει η Ελένη Μιχαηλίδου. Μάλιστα τα μέλη της Επιτροπής, που συγκροτήθηκε για να διεκδικήσει ό,τι δικαιούνται οι συγκεκριμένες 490 οικογένειες, έχουν γίνει τους τελευταίους δύο μήνες «μπαλάκι» μεταξύ των υπουργείων ΥΠΕΧΩΔΕ και Υγείας, καθώς και της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής, αφού όλοι δηλώνουν αναρμοδιότητα. Πάντως, μόλις την προηγούμενη Δευτέρα, το Δημοτικό Συμβούλιο Μενιδίου πήρε ομόφωνη απόφαση να δημιουργηθεί διαπαραταξιακή επιτροπή - μαζί με δύο εκπροσώπους των δικαιούχων - και να απευθυνθεί γι' αυτό το θέμα στους αρμοδίους των δύο υπουργείων.

Να σημειώσουμε, τέλος, και κάποια στοιχεία για τους τρεις απ' τους έξι καταυλισμούς του Μενιδίου, ενδεικτικά για τους ρυθμούς της λεγόμενης «αποκατάστασης» των σεισμοπλήκτων στη λαβωμένη αυτή περιοχή. Στον «Καποτά» εξακολουθούν να ζουν 630 οικογένειες (περισσότερα από 3.500 άτομα). Κανένα απ' τα κοντέινερ που γέμισαν τους πρώτους μήνες μετά το σεισμό, δεν έχει αδειάσει ακόμα. Στον «Πλάτωνα» ζουν 182 οικογένειες. Στην ερώτηση εάν έχουν φύγει κάποιες οικογένειες αυτά τα δύο χρόνια για τα σπίτια τους, η απάντηση απ' τον Γιώργο Σιδηρόπουλο ενδεικτική: «Φεύγουν πέντε κι έρχονται δέκα!». Οσο για τον καταυλισμό της Λαθέας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο καταυλισμός ξεκίνησε με 187 οικογένειες, σήμερα φιλοξενεί 203 (600 άτομα περίπου). «Ολο αυτό το διάστημα έχουν φύγει μόλις τρεις οικογένειες για τα σπίτια τους. Κανείς απ' τους υπόλοιπους δεν κατάφερε ακόμα να φτιάξει το σπίτι του και δεν ξέρουμε αν θα γίνει αυτό ποτέ», είναι τα επίσης απογοητευτικά λόγια του προέδρου του Συλλόγου Σεισμόπληκτων Λαθέας, Μιχάλη Λάμπρου.