«Ας μη γελιέται κανένας. Στην Τουρκία, όπως είναι σήμερα η κατάστασή της, δεν υπάρχει δημοκρατία». Ρετζάι Κιουτάν.

ΑΓΚΥΡΑ.-

Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου να θέσει εκτός νόμου το Κόμμα της «Αρετής», με το αιτιολογικό πως αποτελούσε «απειλή για το λαϊκό χαρακτήρα του κράτους», χωρίς τον εξοστρακισμό των βουλευτών του, εκτός από δύο, για να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, ελήφθη στο όνομα της «σταθερότητας» του κράτους: δεν υπάρχει πια αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά πιθανότατα θα υπονομεύσει περισσότερο από όσο θα βοηθήσει τη «σταθερότητα» - ακριβώς - της κυβέρνησης: οι 100 βουλευτές που μένουν ανεξάρτητοι μετά από την απόφαση κλεισίματος του Φαζιλέτ αποτελούν μια δύναμη εκτός ελέγχου.

Εστω και αν ένα ποσοστό τους συγκροτήσει κατά τα συνήθη ένα σχήμα διάδοχο της «Αρετής» (διάδοχης του απαγορευθέντος, το 1998, Κόμματος Ευημερίας - το πολιτικό Ισλάμ αναγεννάται περίπου όπως ο Φοίνικας από τις στάχτες του από τη 10ετία του '60...), υπάρχουν πληροφορίες ότι δε θα προκύψει ένα κόμμα, αλλά τρία. Το ένα θα είναι το διάδοχο της «Αρετής», με την καθοδήγηση του εκτός πολιτικής αρένας Νετσμετίν Ερμπακάν, το δεύτερο θα είναι αυτό του πρώην δημάρχου της Κωνσταντινούπολης και επίσης εκτός πολιτικής Ρετζέπ Ερντογκάν, ενώ ένα τρίτο θα σχηματίσουν οι ανένταχτοι στη διαμάχη Ερμπακάν - Ερντογκάν. Σημαντικότερο, όμως, είναι πως πολλοί βουλευτές που ανήκαν στην Αρετή φέρονται να προσχωρούν στο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης του Ντεβλέτ Μπαχτσελί.

Αν η δημιουργία νέων κομμάτων δεν αναμένεται να αλλάξει δραματικά τις ισορροπίες στη σκακιέρα της πολιτικής ισχύος της Τουρκίας, η ενίσχυση του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης θα κάνει μεγάλη ζημιά στον κυβερνητικό συνασπισμό (μεγαλύτερο κόμμα αυτό της Δημοκρατικής Αριστεράς του Μπουλέντ Ετζεβίτ, μετέχει επίσης το Κόμμα Μητέρας Πατρίδας του Μεσούτ Γιλμάζ). Οι, ήδη τεταμένες, σχέσεις των ηγετών του συνασπισμού αναμφίβολα θα εκραγούν, αν ο Μπαχτσελί ζητήσει ανασχηματισμό.

Σε περίπτωση που η κυβέρνηση, ήδη «αιμορραγούσα» (εφέτος ο υπουργός Ενέργειας παραιτήθηκε ως ενεχόμενος σε σκάνδαλα, αυτός των Εσωτερικών, επειδή το παρατράβαγε με τις έρευνες, για να αυτοπροβληθεί) περιέλθει σε αδιέξοδο λόγω των άγριων διαγκωνισμών στο συνασπισμό, οι στρατηγοί και οι δικαστές, που επιδίωκαν «σταθερότητα», θα έχουν πετύχει ακριβώς το αντίθετο. Σε μια περίοδο ειδικά που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, που παζαρεύουν τη συνέχεια του δανεισμού της Τουρκίας με 15,7 δισ. δολάρια, απαιτούν τη «σταθερότητα», ενώ ΗΠΑ και ΕΕ αξιώνουν προσήλωση σε αντιφατικές επιδιώξεις («εκδημοκρατισμό» από τη μια, συνέχιση ρόλου «στρατιωτικοπολιτικού εργαλείου» της Δύσης από την άλλη). Για τους στρατηγούς, βέβαια, ουδέν εμπόδιο ανυπέρβλητο: υπάρχουν πάντα τα πραξικοπήματα.