Τα παζάρια ανάμεσα στα κόμματα στην Πορτογαλία για σχηματισμό νέας κυβέρνησης καλά κρατούν με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοιχτά. Το πιο δραστήριο από τα αστικά κόμματα είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, με επικεφαλής τον πρώην δήμαρχο της Λισαβόνας Αντόνιο Κόστα. Το σοσιαλδημοκρατικό αυτό κόμμα ήρθε δεύτερο στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη με 32,38% πίσω από τον κεντροδεξιό συνασπισμό του φιλελεύθερου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD) και του συντηρητικού Δημοκρατικού Κοινωνικού Κέντρου (CDS-PP), με επικεφαλής τον απερχόμενο πρωθυπουργό Πέδρο Πάσος Κοέλιο, που είχε 38,55%, και τώρα έχει πάρει εντολή σχηματισμού από τον Πρόεδρο της χώρας Ανίμπαλ Καβάκο Σίλβα.

Η πρώτη συνάντηση Κοέλιο και Κόστα την περασμένη βδομάδα δεν είχε κάποιο απτό αποτέλεσμα και παρόλο που υπάρχει κοινή στρατηγική στόχευση, από την πλευρά των Σοσιαλιστών προβάλλεται η τακτική της «πολιτικής αλλαγής που χρειάζεται η Πορτογαλία», την ίδια ώρα που περιμένει τις προτάσεις της άλλης πλευράς. Χτες είχε προγραμματιστεί νέα συνάντηση, αλλά αναβλήθηκε λόγω της μη «αποστολής των προτάσεων του συνασπισμού», ενώ έγινε η συνάντηση με το τρίτο κόμμα, το σοσιαλδημοκρατικό Μπλοκ της Αριστεράς (Βloco de Esquerda), μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που πήρε 10,22%. Σε αυτήν, ο Κόστα και η συντονίστρια του Μπλοκ Καταρίνα Μάρτενς, συμφώνησαν ότι υπάρχουν σημεία σύγκλισης χωρίς να δοθούν λεπτομέρειες και ότι θα συνεχιστούν οι συναντήσεις. Η Μάρτενς δήλωσε ότι η «κεντροδεξιά κυβέρνηση έχει τελειώσει γιατί υπάρχει άλλη κυβερνητική λύση, και σε ό,τι αφορά το Μπλοκ θα την επιδιώξει». Ετσι «έριξε το γάντι» στους Σοσιαλιστές να προτιμήσουν την «αριστερά», ώστε, όπως είπε, «μετά από 4 χρόνια να καταρτιστεί προϋπολογισμός με βάση το Σύνταγμα», υπονοώντας ότι τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε επιβολή από τους δανειστές. Στην ίδια λογική, κινήθηκε και ο Κόστα που αναφέρθηκε σε «πεδία σύγκλισης, παρά τις υπαρκτές διαφορές που δεν μπορούν να αποτελούν εμπόδιο».

Υπέρ της στήριξης κυβέρνησης των σοσιαλιστών και της συμμετοχής σε αυτή, έχει ταχθεί και το Πορτογαλικό ΚΚ, στο όνομα του «να φύγει η δεξιά», και προβάλλει ένα πλαίσιο στόχων για να «ξεπεραστεί», όπως λέει, «η εθνική παρακμή που έφερε το σύμφωνο επιθετικότητας των προηγούμενων κυβερνήσεων». Ωστόσο, πέρα από προθέσεις, το γεγονός ότι η πραγματική εξουσία είναι στα χέρια του κεφαλαίου που έχει τα μέσα παραγωγής, ότι η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς εξυπηρετεί την αστική τάξη, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν σε μια «καπιταλιστική ανάκαμψη» μέσα από μια «αριστερή διαχείριση» του καπιταλισμού. Μόνος δρόμος είναι η ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου και η πάλη ώστε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ο λαός να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, παίρνοντας την παραγωγή και την εξουσία στα δικά του χέρια.