Το ίδιο διάστημα, η Συρία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο, ανοικτό θέατρο πολέμου, όπου η κοσμοσυρροή ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στρατών δύσκολα βρίσκει ταίρι στη σύγχρονη ιστορία. Οι ΗΠΑ και οι πάνω από 60 σύμμαχες χώρες βομβαρδίζουν από το Σεπτέμβρη του 2014, δίχως την άδεια της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ, την οποία προσπαθούν να ανατρέψουν, χρησιμοποιώντας ντόπιους και ξένους μισθοφόρους και φορείς διαφόρων ομάδων της «αντιπολίτευσης» και δαπανώντας δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον μέσα στην τελευταία πενταετία. Την ώρα που στέλνουν τα βομβαρδιστικά τους στην περιοχή, υποτίθεται για να πατάξουν τους τζιχαντιστές που οι ίδιες δυνάμεις δημιούργησαν, οι ΗΠΑ (όπως και ο Καναδάς...) προσπαθούν να αναπληρώσουν δυνάμεις και στο συριακό έδαφος, στέλνοντας δεκάδες κομάντος και «στρατιωτικούς συμβούλους» (κυρίως στο πλευρό των Κούρδων της Συρίας με τους οποίους φαίνεται πως συνεννοούνται).

Από τις 30 Σεπτέμβρη 2015, στα πεδία του πολέμου της Συρίας πήραν μέρος και οι Ρώσοι, πραγματοποιώντας στρατιωτική επέμβαση ευρείας κλίμακας από θαλάσσης, αέρος και εδάφους, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ασαντ και σε συνεννόηση με το συριακό στρατό. Πολλοί εκτιμούν ότι η ρωσική επέμβαση «άλλαξε το παιχνίδι» υπέρ του Ασαντ, ο οποίος, ενώ το καλοκαίρι μετρούσε τη μία στρατιωτική ήττα μετά την άλλη, πλέον έχει επιστρέψει στο προσκήνιο υπό καλύτερες συνθήκες, επιχειρώντας μία δύσκολη (ομολογουμένως) διαπραγμάτευση με την αντιπολίτευση, τις ρωσικές και τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίνοντας παράλληλα τη μάχη απέναντι στους τζιχαντιστές μισθοφόρους του ΙΚ.

Η έξαρση των συγκρούσεων σε όλα τα μέτωπα ενισχύεται από τα τέλη Νοέμβρη και με την όξυνση της ρωσο-τουρκικής έντασης, αφού η τυχοδιωκτική κατάρριψη του ρωσικού «Su-24» από το τουρκικό «F-16» (πιθανώς με τις ευλογίες των ΗΠΑ...) αξιοποιείται από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ως το καλύτερο πρόσχημα για την κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος της Συρίας. Οχι βεβαίως για την προστασία των συριακών συμφερόντων, αλλά για την εξασφάλιση και προώθηση των ρωσικών μονοπωλιακών, γεωπολιτικών και στρατιωτικών συμφερόντων της Μόσχας, σε μία από τις πλέον ευαίσθητες και στρατηγικές περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Αλλωστε, ένας από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησαν και στη Συρία οι συγκρούσεις ήταν τα σχέδια των ΗΠΑ και των μοναρχιών του Κόλπου να δημιουργήσουν το λεγόμενο «Αραβικό Αγωγό Φυσικού Αερίου» που θα μετέφερε Ενέργεια προς εξαγωγή στην Ευρώπη από το Κατάρ, περνώντας από τη Συρία...

Διαφωτιστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα άρθρου του αμερικανικού Foreign Affairs στις 19/10/15, με τίτλο «Η επίθεση του Πούτιν για το αέριο», που βεβαίως εκφράζει τις αμερικανικές θέσεις για το θέμα, αλλά είναι και ενδεικτικό της κόντρας. Εχει ενδιαφέρον το πώς η προσπάθεια διαμόρφωσης του αγωγού Ιράν - Ιράκ - Συρίας ακολουθήθηκε από ένα μπαράζ γεγονότων («Αραβική Ανοιξη» κ.λπ.):«Το Ιράν, διαισθανόμενο μια ευκαιρία και μην έχοντας εξαγωγικές υποδομές για τα δικά του τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, πρότεινε έναν εναλλακτικό αγωγό Ιράν - Ιράκ - Συρίας, που θα αντλεί το ιρανικό αέριο από τον ίδιο χώρο προς τα έξω, μέσω συριακών λιμένων, όπως της Λατάκειας και κάτω από τη Μεσόγειο. Η Μόσχα προφανώς ευλόγησε αυτό το έργο, ίσως πιστεύοντας ότι η Ρωσία θα το βρει ευκολότερο να διαπραγματευτεί με το Ιράν (που σε αντίθεση με το Κατάρ, δε φιλοξενεί μια βάση των ΗΠΑ), για να ελέγξει τις εισαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη από το Ιράν, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και την Κεντρική Ασία. Η ανακοίνωση της συμφωνίας του αγωγού Ιράν - Ιράκ - Συρίας ήρθε το 2011. Τα μέρη υπέγραψαν τα έγγραφα τον Ιούλιο του 2012. Η κατασκευή ήταν προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί το 2016, αλλά παρεμβλήθηκαν η Αραβική Ανοιξη και το επερχόμενο χάος στη Συρία... Το Κατάρ, στο μεταξύ, άρχισε να εργάζεται για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, χρηματοδοτώντας ομάδες ανταρτών με κατ' εκτίμηση το ποσό των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ 2011 και 2013. Μέχρι που προσέφερε ανταμοιβή 50.000 δολαρίων για αποστάτες από το συριακό καθεστώς και τις οικογένειές τους και φιλοξένησε μια βάση στην οποία η CIA έχει εκπαιδεύσει Σύρους αντάρτες. Οι σχέσεις του Κατάρ με τη Συρία προηγουμένως ήταν εγκάρδιες - δηλαδή μέχρι που το "Αλ Τζαζίρα" του Κατάρ διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο στην υποστήριξη των εξεγέρσεων της Αραβικής Ανοιξης και έδωσε φωνή στις διαμαρτυρίες στη Συρία. Το Κατάρ προσπάθησε επίσης να απομονώσει διπλωματικά τον Ασαντ, παραδίδοντας στην αντιπολίτευση την έδρα της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο. Με τον τρόπο αυτό, το Κατάρ έβαλε σε κίνδυνο τις προηγουμένως στενές σχέσεις του με το Ιράν».

Μετά από όλα αυτά, σήμερα, με φόντο τον πόλεμο, τα κύματα των εκατομμυρίων προσφύγων και τα ανελέητα ενεργειακά παζάρια για τον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας βρίσκονται σε παράλληλη εξέλιξη και με μία διπλωματική διαπραγμάτευση, που υποτίθεται πως θα τερματίσει τον πόλεμο στη Συρία και θα πατάξει τους τζιχαντιστές, αφού προηγουμένως καταφέρουν (εάν καταφέρουν...) να συνεννοηθούν ΗΠΑ και Ρωσία (και οι σύμμαχοι έκαστης πλευράς). Την περασμένη Πέμπτη, στο Ριάντ, πάνω από 100 εκπρόσωποι συριακών (εξόριστων και μη) πολιτικών οργανώσεων και ένοπλων ομάδων κατάφεραν να εκλέξουν εκπρόσωπο, γενικό γραμματέα, μια 25μελή επιτροπή και μια 15μελή ομάδα διαπραγμάτευσης με τη συριακή κυβέρνηση, διαμηνύοντας ωστόσο σε κοινή ανακοίνωση ότι δεν επιθυμούν να παίξει ο Πρόεδρος Ασαντ κανένα ρόλο στο μέλλον, ακόμη και σε μία μεταβατική κυβέρνηση... Στις 18 Δεκέμβρη αναμένεται να συναντηθεί στην έδρα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη η λεγόμενη «Διεθνής Ομάδα Στήριξης της Συρίας», που έχει αναλάβει την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ συριακής κυβέρνησης και συριακής αντιπολίτευσης στις αρχές Γενάρη, αλλά και ενδεχόμενο συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος των τζιχαντιστών, εφόσον καταρτίσει η Ιορδανία μία κοινά αποδεκτή απ' όλους λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων που δρουν στη Συρία... Είναι φανερό πως το κουβάρι των εξελίξεων στην περιοχή, σε διπλωματικό, πολεμικό και ενεργειακό επίπεδο, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο...