Ηδη, ο όρος «παγκοσμιοποίηση» είναι αρκετά γενικός και, επομένως, είναι βέβαιο ότι αν, θεωρητικά, κάποιος έθετε στους εκπροσώπους αυτών των οργανώσεων το ερώτημα: «Τι σημαίνει για σας η παγκοσμιοποίηση;», θα έπαιρνε μερικές δεκάδες διαφορετικές απαντήσεις. Ομως, πολύ περισσότερες θα είναι οι διαφορετικές απαντήσεις για το «διά ταύτα».

Είναι εμφανής, παραδείγματος χάριν, η ανάπτυξη μιας ριζοσπαστικής τάσης, που έκανε έντονη την παρουσία της στις διαδηλώσεις του Γκέτεμποργκ, της Γενεύης, της Βαρκελώνης και του Σάλτσμπουργκ και η οποία δεν αρκείται στη γενική καταδίκη της «παγκοσμιοποίησης» και του καπιταλισμού, συνδυάζει την πάλη σε διεθνικό επίπεδο με την πάλη σε εθνικό, τοπικό επίπεδο κατά των συγκεκριμένων εφαρμογών της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και προτείνει την προοπτική μιας πολιτικής έξω από το πλαίσιο της σημερινής «νέας καπιταλιστικής τάξης».

Ισχυρή, όμως, είναι και η τάση που εκφράζεται με αιτήματα για την «επαναρύθμιση» του καπιταλισμού, για το μετριασμό των συνεπειών από τις νεοφιλελεύθερες «αναδιαρθρώσεις», για μια πιο ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στις ιθύνουσες χώρες του πλανήτη και τις χώρες του «τρίτου κόσμου».

Η τάση αυτή φάνηκε να επικρατεί στο «Κοινωνικό Φόρουμ» του Πόρτο Αλέγκρε, το Γενάρη του 2001, με τις θέσεις για το «φόρο Τόμπιν», τη μείωση των χρεών του «τρίτου κόσμου», τη μεταρρύθμιση των διεθνών νομισματικών οργανισμών, τον καθορισμό νέων κανόνων στο διεθνές εμπόριο. Επικεφαλής αυτής της τάσης είναι το δίκτυο της ATTAC, που έχει κέντρο στη Γαλλία και εκφράζεται από την εφημερίδα «Μοντ Ντιπλοματίκ».

Το βέβαιο είναι ότι, καθώς η «παγκοσμιοποίηση» θα εξελίσσεται και καθώς το κίνημα εναντίον της θα αναπτύσσεται, τα αναπάντητα ερωτήματα για το χαρακτήρα και την προοπτική αυτού του κινήματος θα βρίσκουν την απάντησή τους. Μέσα στους αγώνες.