Η Αθήνα - όλοι το ομολογούν - έχει γίνει μια ανυπόφορη τσιμεντούπολη, που τα εκατομμύρια των κατοίκων της ασφυκτιούν από το νέφος, ταλαιπωρούνται καθημερινά από το κυκλοφοριακό πρόβλημα και την ηχορύπανση, υποφέρουν από την αισθητική υποβάθμιση, ζουν διαρκώς με τον εφιάλτη ενός επερχόμενου καύσωνα ή χωρίς να ξέρουν πού να τρυπώσουν - όπως αποδείχτηκε πρόσφατα - σε περίπτωση ενός σεισμού. Η υδροκέφαλη πρωτεύουσα, με το 2,5% μόλις πράσινο και το 5% μόνο δημόσιους ελεύθερους χώρους, βρίσκεται πια στα όρια της ασφυξίας...

Θα περίμενε κανείς ότι μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα προσπαθούσε να της δώσει το «φιλί της ζωής», απαγορεύοντας - και «διά ροπάλου», ακόμη - την καταστροφή των ελεύθερων χώρων που έχουν απομείνει. Κι όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της χώρας, οι οποίες αρχίζουν να υποφέρουν από τη... «νόσο της τερατούπολης». Κι όμως, εδώ και αρκετά χρόνια, οι κυβερνώντες πράττουν εντελώς το αντίθετο. Προωθούν την οικοπεδοποίηση και τσιμεντοποίηση των τελευταίων ελεύθερων χώρων, οι οποίοι παραδίδονται ως βορά στα νύχια του μεγάλου κεφαλαίου ή αφανίζονται στο όνομα της νέας «Μεγάλης Ιδέας» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004!

Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα οι ελεύθεροι χώροι της πρωτεύουσας, και μαζί τους η ποιότητα ζωής των Αθηναίων, βιώνουν μια άγρια, λυσσαλέα και ληστρική επίθεση από την κυβέρνηση και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ο κατάλογος είναι μακρύς, αλλά ας σταθούμε στις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις: Στο Γουδί μια έκταση 200 στρεμμάτων η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ορέγεται για να φτιάξει ιδιόκτητο γήπεδο ποδοσφαίρου! Η έκταση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού, αντί για μητροπολιτικό πάρκο σχεδιάζεται να μετατραπεί σε ένα απέραντο «μπίζνες παρκ», με συνεδριακά κέντρα, μεγάλες αθλητικές εγκαταστάσεις και... «ήπια οικιστική ανάπτυξη»! Για το άλσος Συγγρού ο τοπικός δήμαρχος Αμαρουσίου και οι συν αυτώ ονειρεύονται «αξιοποίηση». Στο κτήμα Ομορφοκκλησιάς στο Γαλάτσι χωροθετείται το γήπεδο πινγκ πονγκ για την Ολυμπιάδα 2004. Ο ιστορικός χώρος και βιότοπος του Σχοινιά Μαραθώνα «προστατεύεται»... οικολογικά με την κατασκευή του κωπηλατοδρομίου. Το κτήμα Θων σε αγαστή συμπαιγνία υπουργού ΠΕΧΩΔΕ και Δήμου Αθηναίων παραδίδεται στις ορέξεις του μεγαλοκατασκευαστή Βωβού. Το Πεδίον του Αρεως «επιχορηγείται» στον καναλάρχη Κυριακού του «Αντέννα». Στο πάρκο Ριζάρη «φυτεύεται» το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης των «ευεργετών» Γουλανδρήδων. Η έκταση πίσω από την αμερικανική πρεσβεία χαρίζεται «αντί πινακίου φακής» στους Αμερικανούς επικυρίαρχους. Από κοντά και η Εκκλησία της Ελλάδος προσπαθεί να «ευλογήσει τα γένια της και το παγκάρι της», με την κατασκευή μεγάλου ξενοδοχείου στους πρόποδες του Λυκαβηττού...

Οι ελεύθεροι χώροι διαρκώς συρρικνώνονται, ενώ ανθίζει πάνω τους μόνο η ασύδοτη κερδοσκοπία. Ακόμη και αυτό το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας, που πριν από 15 χρόνια είχε θέσει κάποια ελάχιστα όρια προστασίας τους, απειλείται πλέον με ολοκληρωτική ανατροπή.