Εφτασα στο Στόμιο βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις είχε τελειώσει το γλέντι της Παρασκευής. Η κατασκήνωση έμοιαζε ήσυχη, όμως ακόμα κι εκείνη την ώρα βρισκόταν σε διαρκή κίνηση. Λίγο αργότερα άρχισαν να φτάνουν τα πούλμαν το ένα μετά το άλλο. Φωνές και γέλια με το στήσιμο των σκηνών, που δε σταμάτησαν ούτε στιγμή. Πολλές μικρές και μεγάλες παρέες με φωνές, συνθήματα, γέλια και τραγούδια: Αυτό ήταν το Στόμιο. Μια όαση συλλογικής δραστηριότητας. Μια κόκκινη καλοκαιρινή κατασκήνωση, γεμάτη νιάτα, ζωντάνια, έμπνευση.

Βασικό θέμα συζήτησης ήταν το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανάμεσα στις Οργανώσεις Περιοχής, που θα άρχιζε σε λίγη ώρα. Οι αντίπαλοι είχαν ήδη κληρωθεί, έκαναν τις τελευταίες προπονήσεις κι όλοι ήταν σίγουροι για τη νίκη. Μεταφερθήκαμε, λοιπόν, στον αγωνιστικό χώρο. Τα συνθήματα των «οπαδών», πρωτότυπα και γεμάτα φαντασία, έδιναν κι έπαιρναν. Το γήπεδο, όμως, ήταν μεγάλο κι οι παίχτες λαχάνιαζαν γρήγορα. Ευτυχώς που τα παιχνίδια ήταν μισάωρα και η θάλασσα δίπλα για να τους δροσίσει. Με τα παιχνίδια και τα γέλια κύλησε όλη η μέρα. Το μεσημέρι έφτασε και το σαββατιάτικο φύλλο του «Ριζοσπάστη», που έγινε ανάρπαστο.