Την είδα προχτές στο κηπάκι μιας μικρής αυλής. Είχε πετάξει τα πρώτα λευκά άνθη της, ενώ εκατοντάδες άλλα μπουμπούκια στα κλαδιά της ήταν έτοιμα ν' ανοίξουν τα πέταλά τους, για να αναγγείλουν μέσα στην καρδιά του χειμώνα τον ερχομό της άνοιξης. Γύρω της, τέσσερα - πέντε άλλα καρποφόρα, φοβισμένα από την παγωνιά, συνέχιζαν μακάρια τη «χειμέρια νάρκη» τους. Ούτε καν «μάτια» δεν είχαν εμφανιστεί στα κλαδιά τους. Γενάρης ακόμη και πού να τολμήσουν να ξυπνήσουν. Εχει πολύ χειμώνα ακόμη μπροστά και δεν είναι για «ανδραγαθίες», σαν της αμυγδαλιάς. Ας έρθει Μάρτης, να σιγουρέψουν πως φτάνει η άνοιξη και τότε, ναι, θα ξυπνήσουν κι αυτά, μην έχοντας πλέον κανέναν κίνδυνο από τα ξεροβόρια και τους χιονιάδες.

Κοιτούσα, προχτές, εκεί στο μικρό κηπάκι την αμυγδαλιά με τα πρώτα άνθη επάνω της και τις ξερές βερικοκιές και μηλιές που ήταν δίπλα της και σκεφτόμουν πως αυτό το δεντράκι που ανθίζει μέσα στο καταχείμωνο συμβολίζει, δίχως άλλο, την ελπίδα που ζει στις καρδιές ανθρώπων ακόμη και σε σκοτεινές εποχές, όπως αυτή που ζούμε τώρα. Και συμβολίζει παράλληλα την τόλμη των αγωνιστών όλου του κόσμου, που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τους αποχυμώσει και να τους αδρανοποιήσει. Οταν τα πάντα γύρω είναι σε «χειμέρια νάρκη» αυτοί μόνο διατηρούν εντός τους τα νάματα της ζωής και μπορούν έτσι να σαλπίζουν μες στη βαρυχειμωνιά ότι η άνοιξη του κόσμου θα έρθει, όσο κι αν αργεί ακόμη.

Με περίσκεψη αντιμετώπισαν πάντα οι «σώφρονες» την τόλμη της αμυγδαλιάς και της απέδωσαν εύκολα το χαρακτηρισμό της «άμυαλης». Αλλά πέστε μου, στ' αλήθεια, πότε η λογική εγκατέλειψε τη σιγουριά του εδάφους, για να αναζητήσει την επικίνδυνη ομορφιά των αιθέρων, εκεί όπου ζουν τα ιδανικά και τα όνειρα; Αλλά και πότε η λογική του υπολογισμού κατόρθωσε να ξεφύγει από τη μετριότητα, για να πετύχει κάτι θαυμαστό; Ανθρωποι, λοιπόν, αποχυμωμένοι από τη δύναμη της τόλμης και των οραματισμών οι «ρεαλιστές» - οι βερικοκιές και οι μηλιές του κόσμου - ήταν επόμενο να χαρακτηρίσουν «τρελή» την αμυγδαλιά, που ανθίζει μέσα στο Γενάρη. Πού να καταλάβουν αυτοί οι στεγνοί και φοβισμένοι ότι δεν είναι η αφροσύνη που ωθεί αυτό το δέντρο στο τόλμημά του. Είναι μόνον η δύναμη της αντίστασης στο χειμώνα και ο πόθος του να δει να φεύγει η καταχνιά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, για να λάμψει ο ήλιος επί της γης.

Οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις και μυστικές φωνές ζωής οιστρηλατούν και τους ιδεολόγους του κόσμου. Και όταν ο χειμώνας απλώνεται σ' ολόκληρη την οικουμένη, όπως τώρα, μόνο το δικό τους αίμα κυκλοφορεί πυρωμένο και μόνο η δική τους ματιά σπιθίζει και διαπερνά τα νέφη. Είναι οι τολμηροί, οι οραματιστές και όχι οι άσοφοι ή οι αιθεροβάμονες. Και μην τους χαρακτηρίσετε έτσι, ακόμη και όταν τους δείτε να δεινοπαθούν απ' την αγριότητα, κόντρα στη θύελλα και στα χιόνια είναι που κάνει ανυπέρβλητη την τόλμη τους και εκθαμβωτικό το μεγαλείο της ψυχής τους.

Ας σταθούμε, λοιπόν, όλοι όχι με περίσκεψη, αλλά με θαυμασμό μπροστά στους αγωνιστές, που παλεύουν και θερμαίνουν την ελπίδα της αναγέννησης και της ανάτασης αυτού του καθημαγμένου από τη «νέα τάξη» κόσμου. Αυτοί είναι το «άλας της γης». Κι αν θέλετε να μάθετε το μυστικό της δύναμης και της τόλμης τους εύκολο είναι. Οταν προχωρήσει ο καιρός και έρθει ο Μάρτης βγείτε έξω και κοιτάξτε στους κήπους στα πάρκα - όπου μπορείτε - κάποια αμυγδαλιά. Θα δείτε τότε ότι το ξεροβόρι του χειμώνα δεν μπόρεσε, όσο κι αν προσπάθησε να της τινάξει όλα τα άνθη. Κάποια έμειναν αλώβητα πάνω στα κλαδιά της και έδεσαν τώρα καρπούς αποδεικνύοντας έτσι ότι ο χειμώνας δεν είναι ανίκητος!