Οταν στις 20 Οκτώβρη του 2000 ξεκινούσε - μέσα κι έξω απ' τις φυλακές της Τουρκίας - η απεργία πείνας μέχρι θανάτου των ανθρώπων, που δεν απαιτούσαν απλώς την κατάργηση των «λευκών κελιών» και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης μέσα στις φυλακές της χώρας, αλλά και έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης κι ανθρωπιάς, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί - παρά μόνον αυτοί οι ίδιοι - πως αυτός ο αγώνας θα έπαιρνε μορφή χιονοστιβάδας. Οταν, μάλιστα, δύο μήνες αργότερα, το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, το κράτος της γειτονικής χώρας προσπάθησε με τη λεγόμενη επιχείρηση «Επιστροφή στη ζωή» να κάμψει το φρόνημα των απεργών, να τρομοκρατήσει και να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους», όλοι θεώρησαν πως μάλλον αυτός ο αγώνας μετράει μέρες. Κι όμως. Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβρης μένουν, για να κλείσει ένας ολόκληρος χρόνος από την ηρωική εκείνη μέρα της μεγάλης απόφασης. Από εκείνη τη στιγμή, που άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών έδωσαν στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στις επερχόμενες γενιές τη μεγάλη υπόσχεση: «`Η ελεύθερη ζωή ή θάνατος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος»...

Ηδη, μετά τους 28 νεκρούς του Δεκέμβρη μέσα στις φυλακές, ήρθε ο θάνατος για 30 ακόμη αγωνιστές. Πίσω τους, περιμένουν με χαμόγελο(!) τη σειρά τους δεκάδες ακόμη άνθρωποι, αποφασισμένοι να πεθάνουν για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν έχουν άλλον τρόπο να πολεμήσουν την άθλια ζωή που το τουρκικό καθεστώς τούς επιβάλλει, δεν έχουν άλλον τρόπο να φωνάξουν σε όλη την ανθρωπότητα πως πλέον ήρθε ο καιρός να παλέψουμε γι' αυτά που έχουμε μέσα μας, για αξίες και ιδανικά που κάμποσοι επιδιώκουν να θάψουν στο χρονοντούλαπο της σύγχρονης Ιστορίας. Αναπόφευκτα, στο νου σου έρχονται οι πολύτιμες φράσεις του 43χρονου Ρεσίτ, του καπετάνιου που τον έχει φοβηθεί μέχρι κι ο ...χάρος: «Αυτοί που σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο, μια χούφτα άνθρωποι, κι εκμεταλλεύονται όλους τους λαούς, θέλουν να επιβάλουν σ' όλο τον πλανήτη ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Στόχος του σχεδίου είναι να απομονωθούμε μεταξύ μας, για να μην έχουν απέναντί τους μια οργανωμένη μορφή αντίστασης και πάλης. Αυτό που επιδιώκουν είναι πολύ απλό: Να κυριαρχήσουν στα μυαλά μας. Η επιχείρηση του τουρκικού κράτους στις φυλακές και τα όσα εκεί συμβαίνουν είναι ...λεπτομέρειες. Το ουσιαστικό γι' αυτούς είναι η επιχείρηση που πρέπει να γίνει στα μυαλά μας»!

Ο καπετάνιος είπε τη μεγάλη αλήθεια. Γι' αυτήν αφήνει, 300 μέρες τώρα, το κορμί του πεινασμένο. Κι αυτή η αλήθεια είναι που έχει τρομάξει και το τουρκικό κράτος κι αυτή τη χούφτα των Ευρωπαίων κι Αμερικάνων εκμεταλλευτών, που ξεδιάντροπα το στηρίζουν. Ομως, το φως που βγαίνει μέσα απ' τις φτωχικές παράγκες του Κουτσούκ Αρμουκλού και τα σκοτεινά κελιά των τουρκικών φυλακών, δεν μπορούν - όσο κι αν το θέλουν οι ισχυροί αυτού του πλανήτη - να το φυλακίσουν. Η σκυτάλη περνά απ' το ένα χέρι στο άλλο. Μετά το θάνατο της Τζανάν και της Ζεχρά, δυο άλλες αδελφές οδηγούνται αποφασισμένες στο θάνατο. Οι βόμβες, οι σφαίρες, τα βασανιστήρια και οι εξευτελισμοί δεν μπορούν να τους λυγίσουν. Οι παράγκες και οι φυλακές έχουν γεμίσει πλέον με ετοιμοθανάτους. Οι πλάτες που βάζει η Ευρώπη απέναντι σ' αυτό το έγκλημα τούς κάνει ακόμα πιο δυνατούς. Κι εμείς μικροί, πολύ μικροί, μπροστά σε τέτοια μεγέθη, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε. Για να περάσουν μπροστά μας νεκροί ή ζωντανοί...