Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι τέτοιες απόψεις διατυπώνονται με μεγαλύτερη ένταση σε μια περίοδο που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει με το μικρότερο κόστος και τις λιγότερες αντιδράσεις τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης», ενώ τα σωματεία προετοιμάζονται για πανελλαδική απεργία. Ούτε, βέβαια, προκαλεί εντύπωση ότι το επιχείρημα περί «αναποτελεσματικότητας» των αγώνων δεν διακινείται μόνο από εργατοπατέρες της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, αλλά και από την ίδια την εργοδοσία. Σε κάθε περίπτωση, το «δεν βγαίνει τίποτα με την απεργία» και το «βρες άλλο τρόπο να εκφράσεις τη διαμαρτυρία σου, περιμένοντας να έρθουν οι εκλογές», συμπληρώνει το ένα το άλλο και μαζί αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της εργοδοσίας και των κομμάτων, που θέλουν τους εργαζόμενους να εκτονώνουν ελεγχόμενα την αγανάκτησή τους, να επενδύουν μάταια στην κυβερνητική εναλλαγή και όχι βέβαια να συγκρούονται οργανωμένα με το κεφάλαιο, με όλες τις μορφές, και με απεργία, που είναι άλλωστε το μεγαλύτερο όπλο τους.