Σε κλίμα μαχητικής αισιοδοξίας και ιδιαίτερης συγκίνησης για την πλούσια αγωνιστική και ηρωική παράδοση του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος παρουσιάστηκε το Λεύκωμα της ΠΟ Δυτικής Αθήνας με τίτλο: «Αγώνες, μάχες, ηρωικές στιγμές του ΚΚΕ και του εργατικού κινήματος στη Δυτική Αθήνα».

Στην προχτεσινή εκδήλωση παραβρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, καθώς και οι κομμουνιστές δήμαρχοι Χαϊδαρίου και Πετρούπολης, Μιχάλης Σελέκος και Βαγγέλης Σίμος, αντίστοιχα.

Ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους άνεργους, στους συνταξιούχους, στους ανθρώπους του μόχθου που έδωσαν το «παρών» στο κλειστό γυμναστήριο «Σ. Βενέτης» του Αιγάλεω βρέθηκαν και αρκετοί από τη θρυλική γενιά του Κόμματος, εκείνη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, της παρανομίας και των σκληρών διώξεων.

Το λεύκωμα της ΠΟ Δυτικής Αθήνας είναι άλλη μία καλαίσθητη έκδοση που εντάσσεται στον 5χρονο πολύμορφο εορτασμό για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και στηρίχθηκε στην ακούραστη δουλειά δεκάδων μελών του ΚΚΕ, σε ερευνητική προσπάθεια, αλλά και στην προσφορά στοιχείων και ντοκουμέντων από παλαίμαχους αγωνιστές και απογόνους τους. Οι 145 σελίδες του είναι γεμάτες από γνωστές και άγνωστες στιγμές της δράσης του Κόμματος, που ξεδιπλώνονται μέσα από πλήθος φωτογραφιών, προκηρύξεων, αποσπασμάτων από τον «Ριζοσπάστη» και πλήθος άλλων πηγών. Ο αναγνώστης βρίσκει στο περιεχόμενό του τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής και την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη στο Δαφνί Χαϊδαρίου, αλλά και γεγονότα που δεν είναι ευρύτερα γνωστά, έχουν όμως και αυτά τη μεγάλη σημασία τους στη διαχρονική πάλη των κομμουνιστών: Ενοπλες συγκρούσεις, μάχες μέσα στην πόλη, απεργίες, παράνομη και νόμιμη δουλειά, κινητοποιήσεις κ.λπ.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπογραμμίζοντας ότι αυτή η έκδοση δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της προσπάθειας, καθώς πρέπει να συνεχιστεί η ιστορική ανάδειξη των ηρωικών στιγμών και ολόκληρων περιόδων που έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ο ομιλητής αναφερόμενος στη Δυτική Αθήνα, σημείωσε ότι «στη μεγάλη πλειοψηφία της είναι μια βαθιά εργατική λαϊκή περιοχή, που όποια πέτρα και να σηκώσεις έχει από κάτω τον ιδρώτα και το αίμα των ανθρώπων της για να ζήσουν, να δουλέψουν και να αγωνιστούν για ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους.

Ταυτόχρονα, όποια πέτρα και να σηκώσεις έχει τη σφραγίδα του ηρωικού ΚΚΕ, που διαχρονικά σήκωσε και σηκώνει το τιμημένο βάρος της οργάνωσης, της καθοδήγησης, της ανιδιοτελούς συνεχούς προσφοράς στον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, για τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Ο Π. Αλέπης στάθηκε και σε ένα «μεγάλο δίδαγμα», που, όπως είπε, «χρειάζεται οι νεότερες γενιές να το έχουν υπόψη τους. Ειδικά αυτές οι γενιές που κατακλύζονται από τις θεωρίες της "αναποτελεσματικότητας των αγώνων", της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, του "πάτα επί πτωμάτων για να ανέβεις", που ακούνε ότι "η ταξική πάλη είναι ξεπερασμένη έννοια", ή ότι "η οργανωμένη ζωή δεν είναι πλέον της μόδας". Αυτά τα λένε εκείνοι που θέλουν τη μακροημέρευση του καπιταλισμού, που θέλουν να "μην κουνιέται φύλλο", ή αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τα όποια πυρά να είναι ακίνδυνα για το σύστημα, να προκαλούν τυφλή οργή και αγανάκτηση που δεν το ενοχλεί.

Θέλουμε, λοιπόν, να τους πούμε ότι: Η μεγαλύτερη, η μόνιμη, αυτή η μάχη που δεν σταματάει ποτέ, είναι η μάχη, η πάλη ανάμεσα στους δύο κόσμους: Τους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους. Ανάμεσα σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο και σε αυτούς που τον λυμαίνονται. Παλιότερα ήταν οι αφέντες και οι δούλοι, τώρα είναι τα αφεντικά, οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια, από τη μια, και οι εργάτες, οι σύγχρονοι μισθωτοί σκλάβοι από την άλλη.

Αυτή η πάλη, η ταξική πάλη, είναι ασταμάτητη. Μπορεί άλλες φορές να είναι ορμητική και άλλες πιο ήρεμη φαινομενικά. Αλλες φορές να περνά σε φάση ανάτασης, άλλη σε περιόδους πιο ήρεμες. Αλλες φορές πιο ειρηνική, άλλες πιο βίαιη, ένοπλη. Πάντως, είναι πάντα σκληρή, αδυσώπητη. Πολλοί προσπάθησαν να πείσουν τους λαούς πως η Ιστορία, η πάλη των τάξεων σταμάτησε λόγω διαφόρων ως και κοσμοϊστορικών γεγονότων, όπως τα αρνητικά δραματικά γεγονότα του 1989 - 90, την αντεπανάσταση δηλαδή που τις συνέπειές της τις πληρώνουν και θα τις πληρώνουν οι λαοί για πολλά χρόνια ακόμη. Διαψεύστηκαν φυσικά πολύ γρήγορα από τα ίδια τα γεγονότα, από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου Γης, που, εκτός όλων των άλλων, δείχνουν και τη φύση του συστήματος. Το ότι δηλαδή ο καπιταλισμός έχει μέσα στο ίδιο του το μεδούλι, τον πόλεμο ως συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα. Οτι είναι σύστημα πλήρως παρηκμασμένο. Οτι του χρειάζεται ανατροπή και όχι "διόρθωση", όπως λένε διάφοροι υποστηρικτές του "ανθρώπινου καπιταλισμού". Δεν υπάρχει ανθρώπινος καπιταλισμός, αυτά είναι θεωρίες, για να καθυστερούν το εργατικό κίνημα, να μπερδεύουν, να συσκοτίζουν, να αποπροσανατολίζουν για να γεμίζουν τελικά με νέες αυταπάτες και νέες δόσεις απογοήτευσης το λαό.

Αρα η υπόθεση πρέπει να εξεταστεί κυρίως από αυτήν τη μεριά, από αυτήν την οπτική γωνία από τους εργάτες που ανησυχούν, που λένε πως "κάτι πρέπει να γίνει", αλλά την ίδια στιγμή δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τα συμπεράσματά τους. Τους λέμε: Αυτό που φαίνεται ακίνητο θα κινηθεί. Αυτοί που φαίνονται ανίκητοι χάνουν, όταν οι λαοί το αποφασίσουν. Για αυτό και το ΚΚΕ με εκδηλώσεις, με πρωτοβουλίες, με δραστηριότητες σαν τη σημερινή δεν κάνει μνημόσυνο. Δεν αναφέρεται απλώς ρομαντικά, συναισθηματικά σε κάποιες άλλες ηρωικές εποχές, αποκομμένες από το σήμερα, από τη σημερινή σκληρή πάλη. Αντίθετα, θέλουμε η γνώση του παρελθόντος, η γνώση της Ιστορίας, να γίνεται εφαλτήριο για το σήμερα. Γιατί σήμερα αυτό που καταρχήν μετράει είναι η συγκέντρωση των κατάλληλων δυνάμεων που θα συγκρουστούν με τα βάθρα της καπιταλιστικής εξουσίας. Που θα τραβήξουν για πολύχρονο, σκληρό αγώνα. Με σκοπό μεγάλες ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Με σκοπό το σοσιαλιστικό αύριο».