Παρά την συμφωνία του ΕΑΜ για κοινή στρατιωτική δράση, η ΕΟΚ κατ' απαίτηση των Αγγλων αξίωνε να μη γίνονται χτυπήματα στους Γερμανούς αν δεν είχε δοθεί έγκριση από την Κοινή Διοικητική Επιτροπή. Αργότερα, αποδείχτηκε ότι αυτό ήταν «πταίσμα» μπροστά σε όσα ακολούθησαν. Με την απελευθέρωση, όπως σ' όλη τη χώρα, οργίασε η τρομοκρατία, διώχθηκαν όσοι έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά και στις 22 του Απρίλη 1947, με αφετηρία τα Χανιά, δόθηκε εντολή για τη σύλληψη όλων σχεδόν των ΕΑΜιτών του νομού και την άμεση εκτόπισή τους σε ξερονήσια. Πριν ακόμα από τη λήξη του πολέμου (9 Μάη 1945) οι αγγλοκίνητες ομάδες των Μπαντουβάδων και του Γύπαρη πρωτοστάτησαν στο διωγμό των αγωνιστών - ελευθερωτών της Κρήτης. Οι ταξικές διαφορές, που έγινε προσπάθεια να κουκουλωθούν κάτω από την ταμπέλα του «εθνικού», αποκαλύφθηκαν σ' όλη τους την έκταση, με την αστική τάξη να περνά από λεπίδι τους πρωταγωνιστές της αντίστασης, ώσπου βρόντηξε και πάλι το αντάρτικο ντουφέκι κάτω από τη σημαία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.