Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές και την επικράτηση Μακρόν στον πρώτο γύρο, τα αστικά επιτελεία ανακυκλώνουν τη συζήτηση για τη δυναμική του «μεταρρυθμιστικού κέντρου» απέναντι στον «ακροδεξιό ευρωσκεπτικισμό» και τον «αριστερό λαϊκισμό», ώστε να αποτελέσει «εναλλακτικό κυβερνητικό πόλο» και διέξοδο στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, που «ξεβράζει» παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Βέβαια, διαβάζοντας κανείς το οικονομικό πρόγραμμα και τις προτάσεις του Μακρόν, δυσκολεύεται να βρει ουσιαστικές διαφορές από την αντιλαϊκή πολιτική που άσκησε ο Ολάντ την περασμένη πενταετία ή ο Σαρκοζί την προηγούμενη. Αλλά και ο καβγάς με την Λεπέν δεν γίνεται για το πώς θα ανακάμψουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, αλλά στη βάση διαφορετικών σχεδίων για το πώς θα εξυπηρετηθεί αποτελεσματικότερα το γενικό συμφέρον της γαλλικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό με άλλες καπιταλιστικές οικονομίες και ιδιαίτερα με τη Γερμανία. Αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών στη Γαλλία, που γίνεται προσπάθεια και στη χώρα μας να συγκαλυφθεί κάτω από κάλπικα δίπολα και ψεύτικα διλήμματα περί «δημοκρατίας» και «φασισμού», «προόδου» και «συντήρησης», από τα οποία χρειάζεται να απεγκλωβιστούν οι λαοί, χαράσσοντας τη δική τους πορεία, σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε όλες τις εκδοχές τους.