«Αναγκαίο κακό... » | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

«Αναγκαίο κακό... »

Είναι λοιπόν αρκούντως διαδεδομένη μεταξύ των Ελλήνων η αντίληψη περί του αναγκαίου της υπάρξεως της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στις δεσμεύσεις που αυτή η ένταξη υπαγορεύει. Είναι π.χ. αναγκαία η εκχώρηση του Αιγαίου στην ελληνο-τουρκική κυριαρχία υπό την υψηλή πάντα εποπτεία, εντολή και έλεγχο των ΗΠΑ. Είναι επίσης αναγκαία η ένοπλη μισθοφορική παρουσία της Ελλάδας εκτός συνόρων στα Βαλκάνια κι όπου αλλού θέλει προκύψει.

Ειδικά αυτό το σημείο κολλάει στη θέληση εξουσιαστικών οικονομικών, πολιτικών και μιλιταριστικών κύκλων ότι μπορεί η Ελλάδα να συμπράξει αντάμα με τους διεθνείς ισχυρούς ιμπεριαλιστικούς κύκλους, βάζοντας υποψηφιότητα στο μοίρασμα της λείας. Οπως επίσης είναι αναγκαία η κατ' ουσίαν αποδοχή των τετελεσμένων στην Κύπρο, της τουρκικής κατοχής. Λέγω ότι όλα αυτά είναι αναγκαία, διότι εντάσσονται στις συμβατικές υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και ξεχωρίζουν τον στρατιωτικό της προσανατολισμό, πέραν του ανάλογου οικονομικού της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αυτή η αντίληψη περί του αναγκαίου κακού του ΝΑΤΟ πολλαπλασιάζεται τόσο περισσότερο στην κοινή γνώμη όσο υποστηρίζεται από βαρύγδουπους κουδουνάτους ντενεκέδες της πολιτικής ζωής με την αφιονισμένη προβολή της δημοσιογραφικής αλητείας. Η ίδια η εσώτερη λογική της αντίληψης του αναγκαίου κακού ξεκινά από τον κίνδυνο ενός μεγάλου έως καθολικού εξανδραποδισμού της Ελλάδας, αυτής ή εκείνης της μορφής. Ξεκινά, δηλαδή, από το κατώτατο σημείο μηδέν της αποκλειστικής ελληνικής επικράτειας, τον πάτο του βαρελιού, για να δείξει ότι εφόσον μας άφησαν έστω και τις κάλτσες, είμαστε υπαρκτοί και... ελεύθεροι.

Επομένως, αυτό που απομένει να καταδειχτεί είναι εάν πράγματι η παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ αποτελεί μια αναγκαία πραγματικότητα που δεν επιδέχεται οποιαδήποτε εναλλακτική λύση στην εξασφάλιση της ολικής της ύπαρξης. Ηδη προκαλεί κιόλας εντύπωση η ερωτηματική επίκληση για την «ασφάλεια της ολικής της ύπαρξης». Αυτό, διότι θεωρείται δικαιολογημένη κάθε εκχώρηση εθνικού δικαιώματος και κυριαρχίας που υπαγορεύεται από ΝΑΤΟικές συμβατικές ανάγκες. Διαφορετικά η κάλυψη των ελληνικών παραχωρήσεων θα έμενε κυριολεκτικά στον αέρα και μαζί τους η θεωρία περί του «αναγκαίου κακού». Οπως και να 'χει η διλημματική ερώτηση περί της εναλλακτικής λύσεως του αμυντικού προβλήματος της Ελλάδας έξω από το ΝΑΤΟ παραμένει κυρίαρχη.

Πρέπει να σημειωθεί κατ' αρχήν ότι η υπάρχουσα δέσμευση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και ό,τι αυτό συνεπάγεται είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης χρονικής πορείας με συγκεκριμένα τωρινά δεδομένα. Επομένως κάθε ερώτηση για το «τι κάνεις εσύ αντιρρησία στα συγκεκριμένα άμεσα προβλήματα» είναι το ολιγότερο καρπός μιας ηλίθιας αποδοχής ενεργειών που τα γέννησαν και που είναι ενέργειες αντίθετες προς κάθε πολιτική αμφισβήτηση του υπαρκτού στάτους. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται στην αναζήτηση εναλλακτικής λύσης και στη διαμόρφωση ανάλογης πολιτικής.

Σε αυτή την αναζήτηση πρότεινα στο παρελθόν ορισμένα βασικά σημεία. Ενα σημείο είναι η κατ' αρχήν διαμόρφωση μιας στέρεης πεποίθησης για το αναγκαίο της προοπτικής αποδέσμευσης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ σε κατάλληλες συνθήκες. Η αποδέσμευση δε θεωρείται ως μια μηχανιστική πράξη ολικής στιγμής, αλλά ως μια πορεία ευρύτερων και διεθνών αλλαγών. Αλλο σημείο είναι η διαμόρφωση αμυντικού προγράμματος σε εθνική βάση. Ο σχεδιασμός του λαμβάνει υπόψη διακρατικές αμυντικές συμφωνίες στο βαλκανικό χώρο και διεθνώς. Αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων και αμυντικών συμφωνιών σε ισότιμη βάση που αποδέχεται βασικούς κανόνες διεθνών θεσμών και οργανισμών (Καταστατικός Χάρτης ΟΗΕ, Ελσίνκι, Διεθνές, Δίκαιο κλπ.). Κλείσιμο αμυντικών συμφωνιών ιδιαίτερα με ισχυρά κράτη που είναι αντίθετα στην παγκοσμιοποιημένη έλευση της Νέας Ιμπεριαλιστικής τάξης. Αμεση διακήρυξη εφαρμογής του δικαιώματος των δώδεκα ναυτικών μιλίων στη θάλασσα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Αντικατάσταση του δόγματος «δε ζητούμε ούτε εκχωρούμε» από την έμπρακτη αποδοχή άμεσης εφαρμογής της πολιτικής θέσης που λέει ότι «δεχόμαστε και διεκδικούμε την ανατροπή σε οτιδήποτε παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο». Αυτό σημαίνει την κατάργηση των παραβιάσεων των διεθνών συμφωνιών κι αποφάσεων που αναγνωρίζουν τα ελληνικά δίκαια.

Αυτές οι πρώτες γενικού χαρακτήρα θέσεις που εκθέτω αποβλέπουν να προσδώσουν το χαρακτήρα μιας νέας εθνικής ηγεσίας που θα έχει την ιστορική θέληση να πατήσει την ουρά της ραχοκοκαλιάς των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μιας πολιτικής ηγεσίας που η φιλοσοφία της θα θέλει να βλέπει την ιστορική και γεωπολιτική δύναμη της μικρής Ελλάδας έναντι του συρφετού των νεοβαρβάρων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ