Θα συναντηθούν ή όχι; Και αν, τελικά, συναντηθούν, πού θα γίνει αυτό και πότε; Και, το κυριότερο, τι θα συζητήσουν; Αυτά τα ερωτήματα κυριάρχησαν την προηγούμενη βδομάδα στην ειδησεογραφία των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και δεν περιθωριοποιήθηκαν ούτε από τη βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στην Ιερουσαλήμ, που τραυμάτισε 20 ανθρώπους, ούτε από την... ανακριβή επιδρομή ακριβείας ισραηλινού ελικοπτέρου στην Τουλκαρέμ, που άφησε πίσω της δύο ανθρώπους νεκρούς, αλλά το βασικό της στόχο ελαφρά τραυματισμένο.

Υπό την, κατά κοινή ομολογία, διαπίστωση ότι η «κατάσταση οξύνεται επικίνδυνα και τείνει να βγει εκτός ελέγχου», η ΕΕ έλαβε τη διπλωματική σκυτάλη, από μια «απρόθυμη» Ουάσιγκτον και μια περιθωριοποιημένη Μόσχα, να καταφέρει να φέρει στο ίδιο τραπέζι τον Παλαιστίνιο ηγέτη και τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών. Η επίτευξη συναίνεσης για την πραγματοποίηση αυτής της συνάντησης ανάχθηκε σε μείζον ζήτημα. Μάλιστα, ο Χαβιέ Σολάνα ανέχθηκε την ακύρωση της συνάντησής του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν, καθώς και τον προπηλακισμό από εξαγριωμένους Ισραηλινούς, προκειμένου να πετύχει το σκοπό του.

Σε διπλωματικό μαραθώνιο αποδύθηκαν και οι Αραβες ηγέτες. Οι συναντήσεις αλλεπάλληλες, ενώ φωτιά πήραν και τα τηλέφωνα με το Ρώσο υπουργό Εξωτερικών και τον Αμερικανό ομόλογό του να συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά και με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές προκειμένου να πετύχουν αυτή τη συνάντηση. Και, όπως δείχνουν τα πράγματα, το πέτυχαν. Η πραγματοποίησή της μοιάζει να μπήκε στην τελική ευθεία. Το ζήτημα, όμως, που παραμένει ανοιχτό είναι και το πλέον φλέγον. Τι θα συζητηθεί και τι περιθώρια θετικών αποτελεσμάτων υπάρχουν;

Η κάθε πλευρά έχει διαφορετική εκτίμηση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα. Η ισραηλινή ηγεσία θέλει δεσμεύσεις μόνο για κατάπαυση του πυρός και για εφαρμογή των προτάσεων Μίτσελ, αλλά μόνο όσων δε θίγουν τα συμφέροντά της. Δηλαδή αποκλείει και πάλι το θέμα του παγώματος των εποικισμών και της ανάπτυξης διεθνούς δύναμης παρατηρητών. Η παλαιστινιακή ηγεσία θέλει άμεση εφαρμογή των προτάσεων Μίτσελ και επανέναρξη διαλόγου για την οριστική διευθέτηση της κρίσης, με την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Αίτημα αυτονόητο και λογικό, που, όμως, τείνει να αναδειχτεί σε μείζον εμπόδιο οποιασδήποτε συνεννόησης, αφού ακόμη και καθ' όλη την «ειρηνευτική διαδικασία» το αυτονόητο είχε γίνει αντικείμενο διαβουλεύσεων.

Οσο για τις διεθνείς συνθήκες είναι μάλλον δυσοίωνες. Μπορεί όλοι να εκφράζουν ανησυχία, αλλά ουδείς εμφανίζεται διατεθειμένος, ουσιαστικά, να πράξει κάτι. Μόνο την τελευταία εβδομάδα, οι ΗΠΑ, αφού υποβάθμισαν, στη συνέχεια αποχώρησαν από την Παγκόσμια Σύνοδο για το Ρατσισμό, αρνούμενες «τη σκληρή γλώσσα σε βάρος του Ισραήλ», δηλαδή αρνούμενες ότι οι εποικισμοί, οι επιδρομές, ο αποκλεισμός, η περιφρόνηση των αποφάσεων του ΟΗΕ, αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραμένοντας στη σύνοδο, το ίδιο έπραξαν και οι χώρες της ΕΕ. Οσο για τις αραβικές χώρες, που στη Σύνοδο, αλλά και σε διπλωματικό επίπεδο, δε φείδονται χαρακτηρισμών και απειλών χαλιναγωγώντας και την οργή των λαών τους, επί της ουσίας αρνούνται να αναλάβουν ενεργότερη δράση και να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πολύ λίγα μπορεί να αναμένει κανείς από την πολυσυζητημένη συνάντηση, έστω και σε επίπεδο δηλώσεων. Την ίδια ώρα, όμως, το αίμα συνεχίζει να ρέει στη Μέση Ανατολή, οι νεκροί και οι τραυματίες αυξάνουν, ο πόνος δε μετριέται και βαθαίνει το χάσμα αποδυναμώνοντας τις ειρηνικές φωνές και από τις δύο πλευρές που ζητούν άμεση εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ και αρμονική συνύπαρξη. Και όσο ισχυρός και αν είναι ένας στρατός, τόνιζαν Ισραηλινοί αναλυτές, ένας λαός που δεν έχει τίποτε να χάσει και αγωνίζεται για την ελευθερία είναι πάντα πιο δυνατός.