Συμπέρασμα 1ο: Ο κόσμος μας δεν έγινε πιο ασφαλής με την ανατροπή του σοσιαλισμού και την επικράτηση της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού. Αντιθέτως η ανασφάλεια - για τους απλούς ανθρώπους κι όχι για τους ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών - μεγάλωσε κι όλοι οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα αυξήθηκαν. Ούτε η περιβόητη «παγκοσμιοποίηση» στάθηκε ικανή ν' αντιμετωπίσει τους «κοινωνικούς» κινδύνους, όπως η φτώχεια, η πείνα, η δίψα, οι αρρώστιες, η αγραμματοσύνη. Αντιθέτως, οξύνει αυτά τα προβλήματα.

Συμπέρασμα 2ο: Η, διά πολέμων και εκβιασμών, εμπέδωση της «νέας τάξης», που καταργεί δικαιώματα λαών και εθνών, προκαλεί ισχυρά αντανακλαστικά. Οι λαϊκές αντιδράσεις που εκδηλώνονται κατά του ιμπεριαλισμού είναι καθ' όλα νόμιμες, δικαιολογημένες και δίκαιες. Μέσα στο κλίμα όξυνσης των αντιδράσεων βρίσκουν «έδαφος» και εκδηλώνονται αντιδράσεις «ακραίες», που θα μπορούσαν, κατά μία έννοια, να χαρακτηριστούν τρομοκρατικές, καθώς, επίσης, αντιδράσεις «ύποπτες», που είτε σχετίζονται με μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών ή είναι έργο προβοκατόρων, οι οποίοι εκπαιδεύονται από τις ΗΠΑ κυρίως, και δρουν για να «εισπράξουν» διάφορα ανταλλάγματα.

Συμπέρασμα 3ο: Οι «ειρηνικές λύσεις» σε χρόνια διεθνή προβλήματα, που δίνονται, την τελευταία δεκαετία, υπό την «επιδιαιτησία» των ΗΠΑ και με τον παραμερισμό του ΟΗΕ - «Παλαιστινιακό» με τη συμφωνία του Οσλο, «Γιουγκοσλαβικό» με τις συμφωνίες του Ντέιτον και του Ραμπουιγιέ, «Ιρλανδικό» με τη συμφωνία της «Μεγάλης Παρασκευής», «Κουρδικό» με τη συμφωνία παράδοσης του Οτσαλάν, «Κυπριακό» με την προετοιμαζόμενη συμφωνία διχοτόμησης της νήσου κ.ά. - αποβαίνουν εις βάρος των αδυνάτων χωρών και αδικούν τους λαούς τους, με αποτέλεσμα, αντί να ηρεμούν, να οξύνουν τις καταστάσεις και να πυροδοτούν τοπικές και διεθνείς εντάσεις.

Συμπέρασμα 4ο: Αν δεχτεί κάποιος ότι η επίθεση δεν είναι έργο πρακτόρων και προβοκατόρων, τότε ο μύθος περί «άτρωτης Αμερικής» κατέρρευσε. Μαζί του καταρρέει και ο «εθνικιστικός εγωισμός» μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, η οποία δεν παραδειγματίστηκε από την ήττα της στο Βιετνάμ και «πήραν τα μυαλά της αέρα», από την απρόσμενη και, εν πολλοίς, ακοπίαστη «νίκη» της κατά της ΕΣΣΔ.

Συμπέρασμα 5ο: Η καταστροφή, αντί να συνετίσει την ηγεσία των ΗΠΑ, φαίνεται να της δίνει την ευκαιρία να εκδηλώσει, για μια ακόμα φορά, τα βάρβαρα ιμπεριαλιστικά ένστικτά της. Με πρόσχημα την «εκδίκηση» κατά των τρομοκρατών, απειλεί με μαζικούς βομβαρδισμούς κυβερνήσεις, χώρες και λαούς, αν και ουδεμία απόδειξη - ούτε καν σοβαρή ένδειξη - υπάρχει για οποιαδήποτε συμμετοχή τους στην προχτεσινή επίθεση.

Συμπέρασμα 6ο: Αλλος μύθος που κατέρρευσε είναι αυτός περί «καλά οργανωμένου και κοινωνικά ευαίσθητου» αμερικανικού κράτους. Η πρώτη μέριμνα του κρατικού μηχανισμού - αμέσως μετά την επίθεση κι ενώ χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν κάτω από τα ερείπια κι ο φόβος είχε απλωθεί πάνω από την Αμερική κι όλη τη Γη - ήταν πώς θα προφυλαχτεί ο Πρόεδρος Μπους και μέλη του Κογκρέσου και πώς θα «τιθασευτούν» τα ΜΜΕ, για να μη δείχνουν εικόνες από την καταστροφή στο Πεντάγωνο, αλλά μόνο από την πρόσκρουση των αεροσκαφών - καμικάζι στους πύργους του Μανχάταν. Διότι άλλα συναισθήματα προκαλεί στη Διεθνή Κοινή Γνώμη η εικόνα του «τρομοκρατικού πλήγματος» σ' ένα κτίριο, όπου υπάρχουν χιλιάδες αθώοι πολίτες κι άλλα η εικόνα του Πενταγώνου να φλέγεται.

Συμπέρασμα 7ο: Επιβεβαιώνεται η διαχρονική ισχύ της λαϊκής ρήσης «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος». Μέχρι προχτές πάρα πολλοί - οι πάντες σχεδόν, εκτός από κάποιους που μελετούν σωστά την ιστορία και «πάσχουν» από «αθεράπευτη αισιοδοξία» για την πορεία της ανθρωπότητας - ήταν σίγουροι ότι τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε να διαταράξει τη νικηφόρα πορεία του καπιταλισμού, την επέλαση της «βασιλεύουσας» του ιμπεριαλισμού για την ολοκληρωτική και οριστική κατάκτηση του πλανήτη. Τώρα, όμως, πολλοί αλλάζουν γνώμη, μερικοί ανησυχούν κι όλοι καταλαβαίνουν πως το, προ χιλιάδων ετών, λεχθέν από το Σόλωνα «μηδένα προ του τέλους μακάριζε» ισχύει εσαεί...