Εν μέσω συνεχιζόμενων προσπαθειών της αντιδραστικής αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα να δημιουργήσει εστίες σύγκρουσης και αποσταθεροποίησης τόσο σε περιοχές της πρωτεύουσας όσο και σε άλλες πόλεις, αντιδρώντας στην πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που προωθεί τη λεγόμενη Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα εκλεγεί στις 30 Ιούλη, ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ανακοίνωσε αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50%. Ο λεγόμενος κατώτατος ενιαίος μισθός για υπαλλήλους του κρατικού τομέα (διοικητικοί υπάλληλοι, δάσκαλοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, γιατροί και άλλοι) πάει στα 250.531 μπολίβαρες (περιλαμβάνει 97.531 μπολίβαρες ως μισθό και 153.000 μπολίβαρες ως κουπόνια για τρόφιμα).

Αν και η επίσημη αναλογία είναι 1 δολάριο προς 10-20 μπολίβαρες, στις πραγματικές συνθήκες της καπιταλιστικής αγοράς φτάνει το 1 δολάριο τα 6.500 - 7.500 μπολίβαρες, κάτι που δείχνει το τεράστιο μέγεθος του πληθωρισμού που εξανεμίζει το λαϊκό εισόδημα, «τρέχοντας» με περίπου 720%. Οι αυξήσεις των τιμών στα βασικά προϊόντα που ελέγχει το ιδιωτικό κεφάλαιο είναι καθημερινές και δεν μπορούν να αντισταθμιστούν από τις συνεχείς αυξήσεις μισθών (είχαν προηγηθεί αυξήσεις το Φλεβάρη και τον Απρίλη αντίστοιχου μεγέθους), ενώ οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι αντιμέτωποι με την πιο σκληρή εργοδοτική ασυδοσία. Ενώ αυτή είναι η κατάσταση λόγω της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας, παρά τα μεγάλα λόγια των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων Τσάβες και Μαδούρο, περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», τώρα ο Πρόεδρος Μαδούρο υπόσχεται μέσω της Συντακτικής Συνέλευσης να υπάρξει «νομοθετικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη ρύθμιση των τιμών και την επιβολή κυρώσεων κατά των κερδοσκόπων».

Την ίδια ώρα, ο Βενεζουελάνος Πρόεδρος κάλεσε το λαό να είναι σε επαγρύπνηση, ενάντια στα σχέδια πραξικοπήματος που προωθούνται από την αντιπολίτευση να καταλάβει την εξουσία, σε μια παραλλαγή του σεναρίου του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2002 κατά του Τσάβες.

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιβεβαιώνεται στη Βενεζουέλα είναι ότι οι λεγόμενες αριστερές διαχειριστικές κυβερνήσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορούν να δώσουν λύσεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Τα χρόνια της διακυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες, με την αξιοποίηση των εσόδων από τις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις του πετρελαίου (σε περίοδο υψηλών διεθνών τιμών), έγιναν κάποια βήματα άμβλυνσης της ακραίας φτώχειας, που δεν μπορούσαν να είναι σταθερά όσο την πραγματική οικονομική εξουσία εξακολουθεί να έχει το κεφάλαιο. Στη σημερινή συγκυρία όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, οι τεράστιες ελλείψεις σε βασικά αγαθά επιδεινώνουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ενώ αξιοποιούνται από την αντιπολίτευση, που τις εμφανίζει ως δήθεν αποτέλεσμα της «σοσιαλιστικής διακυβέρνησης», με ό,τι ζημιά αυτό προκαλεί. Η σύγκρουση στη Βενεζουέλα επίσης υποδαυλίζεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, που επιχειρούν να επανακτήσουν θέσεις στη χώρα, στον ανταγωνισμό με άλλες δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία ή το Ιράν, που έχουν διευρύνει τη δράση των μονοπωλίων τους στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής. Μόνο το ΚΚ Βενεζουέλας σημειώνει ότι η αναγκαία απάντηση στην υπαρκτή ιμπεριαλιστική επιθετικότητα πρέπει να συνδυαστεί με την ενίσχυση της ταξικής πάλης για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, ώστε να μπορέσει να ανοίξει μια πραγματική σοσιαλιστική προοπτική.