Το ζήτημα της ανάσχεσης των προσφύγων και μεταναστών που προσπαθούν να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου στη Λιβύη - μια χώρα που διέλυσαν οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ - απασχολεί ιδιαίτερα την ιταλική αστική τάξη, αφού η Ιταλία αποτελεί πύλη για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ηδη το ιταλικό Κοινοβούλιο έχει εγκρίνει πρόγραμμα ενίσχυσης της Λιβυκής Ακτοφυλακής αλλά και τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε αυτήν. Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, τα στρατόπεδα που έχουν ήδη δημιουργηθεί είναι φυλακές, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες ξεριζωμένους, κυρίως από χώρες της Αφρικής.

Πάντως, ο Ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι, υπερασπιζόμενος τον λεγόμενο «δεοντολογικό κώδικα για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», που έχει προκαλέσει και ενδοκυβερνητικές τριβές, είπε ότι αποτελεί «στοιχείο βασικής σημασίας, μιας συνολικής στρατηγικής για το Μεταναστευτικό» και ισχυρίστηκε ότι «η στρατηγική συνεργασίας και με τις λιβυκές αρχές σιγά σιγά παράγει αποτελέσματα. Οι μεταναστευτικές ροές βαθμιαία μειώνονται. Κερδίζει το κράτος και χάνουν οι διακινητές». Ο νέος κώδικας που επεξεργάστηκε το υπουργείο Εσωτερικών προβλέπει ανάμεσα σε άλλα την «υποχρεωτική παρουσία ένοπλων αστυνομικών στα σκάφη των ΜΚΟ». Ακόμα, ο κώδικας προβλέπει για τις ΜΚΟ που τον υπογράφουν να μπορούν να χρησιμοποιούν τα ιταλικά λιμάνια, και για αυτές που δεν τον υπογράφουν να μην έχουν εγγυημένη χρήση τους.

Ο υπουργός Μεταφορών Γκρατσιάνο Ντελρίο έχει εκφράσει την άποψη ότι «οι μετανάστες και πρόσφυγες που κινδυνεύουν πρέπει να σώζονται από το πλοίο που βρίσκεται πιο κοντά στο σημείο του ναυαγίου». Επίσης, ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι υπερασπίζεται τη στενή συνεργασία με τη Λιβύη για την ανάσχεση των προσφύγων - μεταναστών, καθώς και τον κώδικα για τις ΜΚΟ, ώστε να μην μπαίνουν για διάσωση στα χωρικά ύδατα της Λιβύης.

Νωρίτερα, χτες, ο επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης συναντήθηκε με τον ειδικό απεσταλμένο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την Λιβύη, Γκασάν Σαλάμε, και δήλωσε ότι η χώρα του «εργάζεται εδώ και καιρό για τη σταθεροποίηση της Λιβύης».

Ανεξάρτητα από τις ενδοαστικές κόντρες που υπάρχουν και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν διάφοροι φορείς, περιλαμβανομένων και των ΜΚΟ (που ουκ ολίγες φορές έχουν και σκοτεινό ρόλο), η ουσία δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι θα κινδυνεύουν και θα πνίγονται στη Μεσόγειο όσο η καπιταλιστική βαρβαρότητα και ο πόλεμος τούς ξεριζώνει από τις εστίες τους. Οσο για την «ευαισθησία» των διαφόρων αστικών κυβερνήσεων και επιτελείων για την τύχη των προσφύγων και των μεταναστών, είναι πλήρως υποκριτική, αφού έχουν συμβάλει στη δημιουργία τους με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ανοιγοκλείνουν την «κάνουλα» της εισδοχής τους στην ΕΕ, καταπώς βολεύει κάθε φορά το κεφάλαιο, για την αξιοποίησή τους ως φτηνού εργατικού δυναμικού για την αύξηση της κερδοφορίας του.