Νέες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, μαζί με διαβεβαιώσεις για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ολοκληρώσει ταχύτατα την τρίτη «αξιολόγηση» και να κάνει ακόμα πιο ευνοϊκό το περιβάλλον για την «επιχειρηματικότητα» και την προσέλκυση επενδύσεων, εξήγγειλε ο πρωθυπουργός με τις παρεμβάσεις του στο πλαίσιο της ΔΕΘ, οι οποίες δεν είχαν σε τίποτα να «ζηλέψουν» από αντίστοιχες παρεμβάσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που υπηρέτησαν κι εκείνες το στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου.

Στο πνεύμα αυτό, χαρακτηριστική ήταν η αποστροφή του ότι η ΝΔ και ένα κομμάτι της «κεντροαριστεράς» «συνεχίζουν να κάνουν αντιπολίτευση σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει σήμερα και σε μια άποψη που δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ο αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να μας βγάλει από την Ευρώπη».

Παράλληλα με τα «δώρα» στο κεφάλαιο και τις δεσμεύσεις για επιτάχυνση της πολιτικής που υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να καλλιεργήσει και ψεύτικες προσδοκίες προς το λαό, ότι θα δει κι εκείνος τα «καλά» της ανάκαμψης του κεφαλαίου, όταν βέβαια οι «συνθήκες το επιτρέψουν» κι αφού πρώτα στρατευτεί στους στόχους του κεφαλαίου, που του τσακίζουν τη ζωή.

Πολλές ήταν οι φορές που ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε σε ένα υποτιθέμενο «νέο παραγωγικό μοντέλο», στην προσπάθειά του να συσκοτίσει ότι πρόκειται για το ίδιο παλιό και γνωστό «μοντέλο» που θεμελιώνεται στην εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Οπως άλλωστε έκρυψε ότι η «ανάκτηση της επενδυτικής εμπιστοσύνης», για την οποία αναλώθηκε σε κομπασμούς, εδραιώνεται στα ερείπια των εργασιακών δικαιωμάτων, των ατελείωτων αντεργατικών μέτρων που διατηρεί και επεκτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τσακίζουν την εργατική τάξη, γενικεύουν την ευελιξία και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, κάνουν τους χώρους δουλειάς εργασιακά γκέτο.

Ολα αυτά επιχείρησε να κρύψει ο πρωθυπουργός, που επαναλαμβάνοντας τα περί «υγιούς» επιχειρηματικότητας είπε: «Οι άνθρωποι που πραγματικά έχουν σχέση με την παραγωγή και όχι με τις υπηρεσίες (...) δηλαδή αυτό που ονομάζουμε κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα (...) Αν δείτε στις επιχειρήσεις τους έχουν εξαιρετικές εργασιακές σχέσεις και πολύ υψηλούς μισθούς...», προσθέτοντας σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις πως «το 2016 έγινε ρεκόρ στην Ελλάδα εξαετίας σε ξένες άμεσες επενδύσεις (...) Η κυβέρνηση αυτή είναι φιλική προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις (...) έχει κάνει περισσότερα από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν για να δημιουργήσουμε ένα φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον και πιστεύω ότι αυτό αρχίζει σιγά - σιγά και φαίνεται, διότι έρχονται επενδύσεις στην Ελλάδα».

Ενδεικτικά απαρίθμησε όλα όσα έχει κάνει η κυβέρνηση για το κεφάλαιο: Την υπερκάλυψη των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα, τον οδικό χάρτη για την απομείωση του χρέους, την επιτυχημένη «έξοδο στις αγορές», την ανάκτηση του «κύρους» και της «γεωπολιτικής δυναμικής» της χώρας, τα δισ. ευρώ των προγραμμάτων για τη στήριξη των επενδύσεων, π.χ. αναπτυξιακός νόμος, ΕΣΠΑ, πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, πακέτο Γιούνκερ, συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, θεσμικές παρεμβάσεις όπως η απλοποίηση της αδειοδότησης των επιχειρήσεων και άλλες στο Δημόσιο, με στόχο «ένα Δημόσιο αρωγό στη μεγάλη προσπάθεια της ανάκαμψης και του νέου παραγωγικού μοντέλου που θέλουμε να οικοδομήσουμε» κ.ά.

Προανήγγειλε ακόμα ταχύτατη ολοκλήρωση της τρίτης «αξιολόγησης», προκειμένου να μην διασαλευτεί το θετικό για την καπιταλιστική οικονομία κλίμα, όπως και προσωπική του εμπλοκή στις επιτροπές διευκόλυνσης των επενδύσεων, προκειμένου «να δώσουμε το στίγμα της αποφασιστικότητας που έχουμε να προχωρήσουν ορισμένα επενδυτικά projects».

Με γνώμονα άλλωστε τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου και την επιδίωξή του για γεωστρατηγική αναβάθμισή του, ο Αλ. Τσίπρας προεξόφλησε ενεργότερη ακόμα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αξιοποιώντας για την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και τη συμμετοχή της αστικής τάξης στην ΕΕ, μιλώντας για το ότι «η ανάκτηση της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία και η αναζωπύρωση του επενδυτικού ενδιαφέροντος είναι συνέπεια και της ανάκτησης του κύρους και των διεθνών συμμαχιών της χώρας. Της ανάκτησης της γεωπολιτικής δυναμικής και αξίας της χώρας».

Χαρακτηριστικά, αναφερόμενος π.χ. στις κινεζικές επενδύσεις στην Ελλάδα και στην περιβόητη «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, είπε πως «η οικονομία μας διψά για άμεσες ξένες επενδύσεις. Τι έπρεπε να κάνουμε, δηλαδή, εμείς; Να περιμένουμε πότε η Ευρώπη θα συνειδητοποιήσει ότι στρατηγικά έχει όφελος να μην αφήσει ευρωπαϊκό χώρο σε άλλες χώρες; (...) Εμείς μόνο να κερδίσουμε έχουμε, όταν η Ελλάδα (...) γίνεται "μήλον της έριδος", ας το πω έτσι, ανάμεσα σε επενδυτικές πρωτοβουλίες και επενδυτικές στρατηγικές. Η Ελλάδα έχει ένα μοναδικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και αυτό είναι η τοποθεσία της (...) Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με αυτό το δόγμα για την εξωτερική μας πολιτική, μια πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική: Μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην Ευρώπη (...) αλλά ταυτόχρονα και μια χώρα που μπορεί, όσο καμία άλλη, να συνεννοείται και να συνομιλεί και με τη Ρωσία και με την Κίνα και με τον αραβικό κόσμο. Αυτό είναι μοναδικό. Δεν μπορούν άλλες χώρες της Ευρωζώνης να το κάνουν αυτό (...) Είναι στοιχείο της στρατηγικής μας ενόρασης για την εξωτερική μας πολιτική και για την προοπτική της χώρας».

Από τις παρεμβάσεις του πρωθυπουργού δεν έλειψε η προσπάθεια για το «ξέπλυμα» της ΕΕ, στον απόηχο και των σχετικών παρεμβάσεων από κοινού με τον Πρόεδρο της Γαλλίας. Υποστήριξε εκ νέου το μύθευμα της δυνατότητας εκδημοκρατισμού της λυκοσυμμαχίας των μονοπωλίων, λέγοντας πως «βασικό σημείο σύγκλισης των απόψεών μας, για το μέλλον της Ευρώπης, είναι η ανάγκη εκδημοκρατισμού (...) ότι σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να συμπέσουν διαφορετικές οπτικές...», προσθέτοντας πως «σημείο διαφοράς είναι ότι εμείς βάλαμε το αίτημα και της δημιουργίας όχι μόνο του Ευρωπαίου υπουργού των Οικονομικών, αλλά και του υπουργού των Κοινωνικών Υποθέσεων...».

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο πρωθυπουργός επιχείρησε, στη γνωστή λογική «10 σου παίρνω ένα σου δίνω», να καλλιεργήσει κλίμα προσμονής στο λαό για ανταμοιβή των θυσιών του, προκειμένου να εκβιάσει τη συναίνεσή του στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, ενόψει και της τρίτης «αξιολόγησης». Ετσι, υποστήριξε πως «για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια σταθερή προοπτική για το μέλλον, πρέπει να φύγουμε από αυτήν την σκληρή επιτροπεία των μνημονίων. Ο μόνος τρόπος είναι να το καταφέρουμε με διαρθρωτικές αλλαγές, με μεταρρυθμίσεις (...) να πιάνουμε δηλαδή τους στόχους».

Αν ο λαός αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, τότε, ισχυρίστηκε, «δημιουργούμε και ένα δημοσιονομικό περιθώριο (...) που θα μας δώσει τη δυνατότητα από το 2019 και μετά να προβούμε στις αναγκαίες εκείνες διορθώσεις, που θα ελαφρύνουν, πρωτίστως, εκείνους που έχουν επιβαρυνθεί περισσότερο» και «οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί το επόμενο διάστημα (...) Αλλά, η γενική εικόνα είναι ότι βρισκόμαστε πάνω από το στόχο και άρα θα φροντίσουμε και φέτος να υπάρξει μέρισμα στους πιο αδύναμους».

Μάλιστα, αναγόρευσε σε καθήκον «κοινό για όλους, ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις ή κοινωνική θέση», τη στήριξη του δρόμου «μιας νέας ανάπτυξης», κοροϊδεύοντας ότι αυτή ταυτίζεται με «την Ελλάδα του κοινωνικού κράτους, της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης».

Παράλληλα, παίζοντας με την αγωνία ανέργων και όσων βουλιάζουν στην ανέχεια, ο πρωθυπουργός παρουσίασε μέτρα που στην πράξη ενισχύουν τη μεγαλοεργοδοσία σαν μέτρα στήριξης των ανέργων και μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας σαν μείζονες φιλολαϊκές παρεμβάσεις!

Ετσι, εξήγγειλε προγράμματα επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών και επιχορήγησης πρόσληψης μισθωτού, δηλαδή φτηνό ή τζάμπα εργατικό δυναμικό για θέσεις εργασίας με ημερομηνία λήξης και κακοπληρωμένες.

Μίλησε για πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όταν οι παροχές έχουν συμπιεστεί προς τα κάτω για όλους, ασφαλισμένους και μη, έκανε ανερυθρίαστα λόγο για προστασία της πρώτης κατοικίας, διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα, κόμπασε για την εφάπαξ παροχή σε χαμηλοσυνταξιούχους, των οποίων το εισόδημα έχει τσακιστεί, για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης για όσους βουλιάζουν στην εξαθλίωση και αποτελεί πρόκριμα κατάργησης των όποιων προνοιακών παροχών, κ.ά.

Δεν παρέλειψε τέλος τους κομπασμούς για το ταμείο μικροπιστώσεων προς τη «νεανική επιχειρηματικότητα» και τους αυτοαπασχολούμενους, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι όλοι οι νέοι μπορούν να γίνουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες ή ότι μπορεί να ανασχεθούν φαινόμενα σύμφυτα του καπιταλισμού, όπως η ανεργία και η τάση συγκέντρωσης που ωθεί σε λουκέτο αυτοαπασχολούμενους. «Ενας νέος επιχειρηματίας, ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή κάποιος που έχει μια μικρή επιχείρηση και θέλει να έχει ένα κεφάλαιο κίνησης και θέλει να φτιάξει μια επιχείρηση (...) θα έχει τη δυνατότητα να πάρει κεφάλαιο κίνησης έως 15.000 ευρώ από αυτό το Πρόγραμμα Μικροπιστώσεων», δήλωσε, προσθέτοντας πως «η μεγάλη μάστιγα της χώρας είναι η ανεργία των νέων ανθρώπων (...) πρέπει να κάνουμε το παν για να φτάσει σε επίπεδα κανονικότητας».