Οσο πλησιάζουν οι μέρες της προγραμματισμένης συνάντησης του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, Μάθιου Νίμιτς, με τους διαπραγματευτές της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, τόσο περισσότερα στοιχεία και ενδείξεις προστίθενται στο παζλ για το γενικότερο παιχνίδι στην περιοχή και το ρόλο που διεκδικεί η Ελλάδα, με τις ευλογίες βέβαια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Για παράδειγμα, οι προχτεσινές συλλήψεις στελεχών του εθνικιστικού κόμματους του Γκρούεφσκι, ανάμεσά τους και του πρώην υπουργού Εσωτερικών και αρχηγού της αστυνομίας, έρχονται στον απόηχο διαρροών από ΜΜΕ της γείτονος ότι αντιπροσωπεία της ΠΓΔΜ πραγματοποίησε σύσκεψη με στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα οποία εξέφρασαν την άποψη ότι «η κυβέρνηση Ζάεφ ξοδεύει πολύ χρόνο για δημόσιες σχέσεις, αντί να προωθεί την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων», ζητώντας ένα «πιο σφικτό χρονοδιάγραμμα». Ενδιαφέρον έχει και η άποψη της Κομισιόν, ότι η ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού στην ΠΓΔΜ, με τρόπο που να περιορίζεται η επιρροή άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως η Ρωσία, στο εσωτερικό της χώρας, θα πρέπει να γίνει χωρίς την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (προφανώς για να διασωθούν τα προσχήματα...) και η κυβέρνηση των Σκοπίων να επιλέξει μία χώρα ως «στρατηγικό εταίρο», για να «τρέξει» τα ζητήματα αυτά με την «καθοδήγηση» και τη βοήθειά του. Τέτοιο ρόλο συνολικά στα Βαλκάνια επιδιώκει να παίξει η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας την «τεχνογνωσία» της ως το παλιότερο μέλος της ΕΕ στην περιοχή. Οπως και να 'χει, τα επεισόδια μπροστά είναι πολλά και μόνο προς θετική κατεύθυνση δεν είναι για τους λαούς της περιοχής.