© KEYSTONE / SALVATORE DI NOLF

Από τα πρόσφατα παζάρια στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας

Αρρηκτα δεμένη με τις ευρύτερες επιδιώξεις του τουρκικού κεφαλαίου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που σχετίζονται και με τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, είναι η ετοιμότητα της Αγκυρας να συμβάλει στην έναρξη νέου γύρου συνομιλιών, μετά τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, στα τέλη Γενάρη (ενώ και στα Κατεχόμενα θα γίνουν «βουλευτικές εκλογές» στις αρχές Γενάρη).

Δεν είναι καθόλου τυχαία η συζήτηση που συντηρεί η αρθρογραφία σε μεγάλα αστικά ΜΜΕ, όπως η «Χουριέτ». Χτες, για πολλοστή φορά ο (τουρκοκυπριακής καταγωγής) αναλυτής Γιουνσούφ Κανλί, με τον τίτλο «Αντίστροφη μέτρηση για συνομιλίες στην Κύπρο», σημειώνει ότι «ένας νέος γύρος συνομιλιών πρέπει να γίνει ανάμεσα στα δύο "κράτη" του νησιού, ακόμα και αν καμία από τις δύο πλευρές δεν αναγνωρίζει επίσημα την άλλη. Πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα για να φιλοξενήσει τέτοιες συνομιλίες». Συμπληρώνεται επίσης ότι αυτός ο νέος γύρος συνομιλιών πρέπει να έχει «ένα πρόγραμμα ξεκάθαρα καθορισμένο» και οι εμπλεκόμενες πλευρές «να ξέρουν από την πρώτη μέρα πότε θα καταλήξει η διαδικασία, όπως και το καθεστώς του τουρκοκυπριακού κράτους αν δεν προκύψει συμφωνία», προσθέτοντας ότι «μια ποινική ρήτρα» θα μπορούσε να συμβάλει στην προώθηση μιας συμφωνίας στο Κυπριακό.

Μάλιστα, ο Κανλί υποστήριξε (όπως κάνει άλλωστε και η ίδια η τουρκική κυβέρνηση) ότι και κατά τις τελευταίες διαπραγματεύσεις, που έγιναν τον Ιούλη στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας, η τουρκική πλευρά «συμφώνησε πράγματι σε συμβιβασμούς» για τον τερματισμό του συστήματος εγγυήσεων του 1960 και την απόσυρση στρατευμάτων της από το νησί, αλλά «αρνήθηκε για γραπτές δεσμεύσεις, μέχρι το τελικό στάδιο της διαδικασίας».

Και αναδεικνύοντας ότι υπάρχουν πολλές εναλλακτικές στο τραπέζι του παζαριού για τη διχοτόμηση της Κύπρου, η συγκεκριμένη ανάλυση καταλήγει μεταξύ άλλων: «Αν μια συμφωνία για να μοιραστούν οι δύο πλευρές την εξουσία τρομάζει όχι μόνο τον Ελληνοκύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη αλλά επίσης τους Ελληνοκύπριους πολιτικούς όλων των πολιτικών χώρων και την Εκκλησία της Κύπρου, γιατί να χάσουμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να πετύχουμε μια συμφωνία μόνο και μόνο για να περάσουμε τη δοκιμασία του "δε μπορώ να περάσω τη συμφωνία από τον κόσμο"; Υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές, συμπεριλαμβανομένης της φόρμουλας "δύο κράτη στην ΕΕ", που θα σήμαινε μια συνομοσπονδία της Κύπρου μέσα στην ΕΕ, ή πιθανώς μια συνομοσπονδιακή λύση. Αλλά αν δεν υπάρχουν διαθέσιμες νέες επιλογές για λύση, κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι το 2018 θα είναι ο χρόνος που η Κύπρος θα λύσει τελικά τα προβλήματά της...».

Τέτοιες συζητήσεις συντηρούνται όλο και πιο έντονα, το τελευταίο δίμηνο, στην τουρκική αρθρογραφία, με επίμονη προβολή της «ανάγκης» να βρεθεί τρόπος «μοιρασιάς» της εξουσίας, με αναβαθμισμένη προβολή της πρότασης για συνομοσπονδιακή λύση, δημιουργία στην πραγματικότητα δηλαδή δύο κρατών που θα συνδέονται με «χαλαρούς» δεσμούς (αυτή η λογική άλλωστε υπάρχει και στην κοινή ανακοίνωση Αναστασιάδη - Ερογλου του Φλεβάρη του 2014 για δύο «συνιστώντα κράτη»). Κοινός παρονομαστής πολλών από τις «εναλλακτικές» που λανσάρονται είναι η σύνδεση με την ΕΕ, η αναγνώριση του ψευδοκράτους ακόμα και αν δεν προκύψει συγκεκριμένη συμφωνία κ.λπ.