Αν ρίξει κανείς μια πιο προσεκτική ματιά στην αρθρογραφία που φιλοξενεί ο Τύπος τις μέρες αυτές, σχετικά με την ανάγκη «εθνικής συναίνεσης», ενόψει των «αναταράξεων» που διαβλέπουν όλοι στα Ελληνοτουρκικά, θα δει να πυκνώνουν οι αναφορές για την ανάγκη να υπάρχει «συμπαγής εμπιστοσύνη της κοινωνίας», να «συγκροτηθεί το εσωτερικό εθνικό μέτωπο», να αντιστραφούν «η διάβρωση του πατριωτισμού, ο ανέξοδος εφησυχασμός της νεολαίας, η διάδοση ιδεολογημάτων χωρίς αντίκρισμα, οι διχαστικές τάσεις» και άλλα τέτοια. Είναι βέβαια πέρα από φανερό ότι οι αναφορές αυτές πληθαίνουν στο πλαίσιο της «προετοιμασίας εδάφους» που κάνουν τα αστικά επιτελεία, θέλοντας το λαό στοιχισμένο με την αστική τάξη και τους στόχους της, σε ένα ενδεχόμενο περαιτέρω κλιμάκωσης, ακόμα και θερμού επεισοδίου ή πολεμικής εμπλοκής. Ακριβώς αντίθετη όμως πρέπει να είναι η προετοιμασία του λαού: Η υπεράσπιση των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας στην οποία πρέπει να μπουν μπροστά, καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Οι εργαζόμενοι να μη δείξουν καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και στις κυβερνήσεις της.