Με μια δυναμική συγκέντρωση στο Λαύριο, μπροστά από το Μνημείο των Μεταλλωρύχων, οι εργαζόμενοι της Ανατολικής Αττικής, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου της πόλης και των συνδικάτων, έδωσαν απάντηση σε μια ακόμα «αναπτυξιακή» φιέστα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, χαλώντας τη μόστρα της «συναίνεσης» στους στόχους του κεφαλαίου που προβάλλει η κυβέρνηση, ως δήθεν «σωτηρία» για την εργατική τάξη. Παράλληλα, με τη μαχητική τους πορεία, κατήγγειλαν την απαράδεκτη αστυνομοκρατία και την τρομοκρατία που επιβλήθηκε για τρεις μέρες στην πόλη.

Από το Λαύριο των εργατών, που «μέσα στο σκοτάδι των στοών (...) γύρεψαν ένα κομμάτι ουρανό...» και σήμερα δοκιμάζεται από την υψηλή ανεργία, τον τόπο των μεγάλων απεργιακών αγώνων που είχε τη δική του αποφασιστική συμβολή σε όλες τις μεγάλες κατακτήσεις της εργατικής τάξης της χώρας μας, οι εργαζόμενοι διατράνωσαν ξεκάθαρα τη θέση τους ότι οι ανάγκες τους είναι σε σύγκρουση με την κερδοφορία των μονοπωλίων. «Η ανάπτυξή τους τσακίζει τη ζωή μας, οργάνωση και αγώνας η απάντησή μας!», διαδήλωσαν στους δρόμους της πόλης, απαιτώντας εδώ και τώρα την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, κατώτερο μισθό 751 ευρώ, κανένα σπίτι λαϊκής οικογένειας να μην πέσει στα χέρια τραπεζίτη.

Κεντρικός ομιλητής στη συγκέντρωση ήταν ο Βάλσαμος Συρίγος, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, ο οποίος θύμισε ότι τα περί «ανάπτυξης» οι εργάτες της περιοχής τα έχουν ξανακούσει: «Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του '90 όπου η ανεργία μάστιζε την περιοχή και ήρθαν τα πρώτα ευρωπαϊκά προγράμματα που προσάρμοζαν τους εργαζόμενους στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ποιες ήταν αυτές οι ανάγκες; Να γίνουν οι εργάτες ένα φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό, να προσαρμόζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις. Θεωρήθηκαν οι υφάντρες και οι μεταλλουργοί ότι πάσχουν από αρτηριοσκλήρωση, ότι δεν είναι ευέλικτοι, έχουν στενοκεφαλιά να πιστεύουν ότι μπήκαν στην παραγωγή σε έναν κλάδο και ότι θα πάρουν σύνταξη από αυτόν. Τα προγράμματα, που υποτίθεται θα πληρώνονταν κιόλας, ήταν αυτά της ξυλογλυπτικής... Κάπως έτσι ξεκίνησε και από εδώ από το Λαύριο η προσπάθεια του κεφαλαίου να προσαρμόσει την εργατική τάξη στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, στη διά βίου μάθηση, στην διά βίου μίζερη ζωή. Από τότε χορτάσαμε ανάπτυξη, και "πράσινη", και "αειφόρο", μέχρι και "πόλη - πρότυπο" γίναμε. Με τόση ανάπτυξη πώς γίνεται να είμαστε με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας..;».

«Την "δίκαιη ανάπτυξη"», πρόσθεσε ο ομιλητής, «την νιώθουν πολύ καλά οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο, που ενώ σπάει όλα τα ρεκόρ επισκεπτών και κερδών, οι εργαζόμενοι δουλεύουν με μερική απασχόληση 4ωρα, 6ωρα με βασικό μισθό 586 ευρώ. Στα ξενοδοχεία της περιοχής δεν εφαρμόζεται πουθενά η Σύμβαση, στο "Cape Sounio", όπου το πιο φτηνό δωμάτιο είναι 350 ευρώ η βραδιά και όλο το καλοκαίρι είναι γεμάτο, οι καμαριέρες δουλεύουν 7 μέρες τη βδομάδα, όλο τον μήνα, για 700 ευρώ. Οι καθυστερήσεις πληρωμών σε δεκάδες χώρους εργασίας φτάνουν και τους δέκα μήνες. Οι εργάτες γης του Μαραθώνα και της ευρύτερης περιοχής που σαν σύγχρονοι σκλάβοι δουλεύουν ήλιο με ήλιο, χωρίς ούτε τα στοιχειώδη, που διαμένουν σε παραπήγματα και παράγκες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».

Παράλληλα, ο ομιλητής σημείωσε ότι παρά τα μεγάλα έργα και την «ανάπτυξη» που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, την ίδια στιγμή για τους 600.000 κατοίκους της περιοχής απουσιάζουν εκείνα τα έργα υποδομής που θα εξασφάλιζαν τις στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες τους:

«Οξύνθηκαν τα προβλήματα από έλλειψη έργων υποδομής. Σχολεία από κοντέινερ, συγκοινωνίες ανύπαρκτες, Κέντρα Υγείας υποστελεχωμένα, μία τεράστια περιοχή με πάνω από 600.000 κατοίκους χωρίς νοσοκομείο, αντιπλημμυρικά ελλιπή, βιολογικοί καθαρισμοί σε ελάχιστες πόλεις, και ένα σωρό άλλα προβλήματα... Για παράδειγμα, η Αττική Οδός ακριβοπληρώθηκε για την κατασκευή της και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ακριβοπληρώνουμε για να πάμε από το ένα χωριό στο άλλο. Ο,τι έργα γίνονται σήμερα, οι μισθοί για την κατασκευή τους είναι πενιχροί, ενώ η χρήση τους από το λαό πανάκριβη, όλα μπαίνουν στην υπηρεσία των μονοπωλίων για κέρδη. Κέρδη και κάλυψη των λαϊκών αναγκών είναι δύο έννοιες ασύμβατες», σημείωσε.

Παράλληλα, σχολιάζοντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες για τρένο στο Λαύριο, θύμισε πως τα ίδια είχαν εξαγγείλει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι το τρένο κάποια στιγμή θα φτάσει στο λιμάνι και του Λαυρίου και της Ραφήνας. Πότε θα γίνει αυτό; Οταν, για παράδειγμα, το λιμάνι του Λαυρίου το πάρουν οι Κινέζοι, ή όταν επιλέξουν να το κάνουν προσιτό στους Κινέζους ή για όποιο άλλο μονοπώλιο, μέσα σε οκτώ μήνες το τρένο θα το έχουν φέρει, γιατί τα έργα υποδομής δεν γίνονται για να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες αλλά τις ανάγκες του κεφαλαίου. Τρένο είχαμε όσο εξυπηρετούσε τη Γαλλική Εταιρεία, σταμάτησε να εξυπηρετεί την εταιρεία, σταμάτησε και η λειτουργία του τρένου. Ο,τι έργα μπαίνουν προς συζήτηση από την κυβέρνηση έχουν να κάνουν με επενδυτικά προγράμματα και με κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων, τόσο στην κατασκευή όσο και στην εκμετάλλευση. Κουβέντα δεν ακούγεται για την αντιπλημμυρική, αντισεισμική και αντιπυρική προστασία της λαϊκής περιουσίας. Εκεί γίνονται έργα μετά από μεγάλες καταστροφές με φαστ τρακ διαδικασίες για υψηλά κέρδη των κατασκευαστικών ομίλων».

Μιλώντας για το νέο «εθνικό στρατηγικό σχέδιο», που η κυβέρνηση περιφέρει σε όλες τις περιοχές της χώρας, ο Β. Συρίγος υπογράμμισε: «Είναι μνημόνιο με άλλο όνομα. Το "αναπτυξιακό σχέδιο" της κυβέρνησης αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, επειδή διατηρεί τον ίδιο στρατηγικό στόχο με τα μνημόνια: Την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο στόχος αυτός είναι ασύμβατος με την ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός τα χρόνια της κρίσης, πόσο μάλλον με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών». Τέλος, ο πρόεδρος του ΕΚ Λαυρίου κατήγγειλε το ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έχει μετατραπεί «στο μεγαλύτερο πλυντήριο του ιμπεριαλισμού» και που για «τα συμφέροντα των μονοπωλίων μάς εμπλέκουν όλο και πιο βαθιά στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, φέρνουν όλο και πιο κοντά τον πόλεμο».

Στη συγκέντρωση χαιρετισμό απηύθυνε η Τάνια Κιλιτσλή, δασκάλα και μέλος της Πρωτοβουλίας Αναπληρωτών και Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών, η οποία μεταξύ άλλων σημείωσε πως «η κανονικότητα» που διαφημίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «στην Εκπαίδευση μεταφράζεται σε 25.000 αναπληρωτές πανελλαδικά και σε τουλάχιστον 1 στους 4 εκπαιδευτικούς σε σχολεία της περιοχής. Σε τμήματα με 25 μαθητές ακόμα και σε τάξεις κοντέινερ μιας και το ζήτημα της σχολικής στέγης είναι ιδιαίτερα οξυμένο στην Ανατ. Αττική. Στην ύπαρξη κενών στα σχολεία μέχρι και τώρα, Μάρτη μήνα. Η κανονικότητά τους είναι να υποδέχονται τους εκπαιδευτικούς, που διαδηλώνουν, με χημικά, ΜΑΤ και σπασμένα κεφάλια συναδέλφων, αποδεικνύοντας έτσι ότι η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι χέρι με την καταστολή», επισήμανε χαρακτηριστικά.

Στο χαιρετισμό του ο Αντώνης Παμφίλης, από την Επιτροπή Αγώνα ΕΒΕ Λαυρεωτικής, τόνισε ότι «πάνω από το 30% των μικρών επιχειρήσεων έχουν κλείσει οριστικά και πάνω από το 90% των επιχειρήσεων που προϋπήρχαν έχει μειωμένο τζίρο από 40% έως 80%. Την ίδια ώρα, οι δήμαρχοι και οι παράγοντες της περιοχής υποδέχονται τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μεγάλα επιχειρηματικά πάρκα μετά βαΐων και κλάδων». Καταδίκασε την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ που αποδεικνύεται βαρέλι δίχως πάτο για τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ και απαίτησε να παρθούν πίσω τα απαράδεκτα μέτρα των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.

Μετά τις ομιλίες, η συγκέντρωση, με συνθήματα όπως «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη», «Εμπρός λαέ ξεσηκωμός, κάτω τα χέρια απ' του λαού το βιος» και «Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, σταθερή δουλειά ζητά η εργατιά», κατευθύνθηκε προς το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, όπου είχε στηθεί η κυβερνητική φιέστα. Τους διαδηλωτές περίμενε ο αστυνομικός φραγμός με κλούβες και ισχυρές κατασταλτικές δυνάμεις, που σε μεγάλη απόσταση περιμετρικά είχαν αποκλείσει κάθε προσέγγιση στο χώρο. Τα συνδικάτα κατήγγειλαν την αστυνομοκρατία που επιβλήθηκε με εντολή της κυβέρνησης και την παρεμπόδιση των εργαζομένων να διαδηλώσουν έξω από το χώρο του Πάρκου, σημειώνοντας ότι έτσι αποδεικνύεται πως η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου πάει χέρι χέρι με την ένταση του αυταρχισμού.