Εκδήλωση τιμής για τον κομμουνιστή αγωνιστή Νίκο Βαλιανάτο, που δολοφονήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών στις 9/8/1938, οργάνωσαν την Τετάρτη 23/5 οι Κομματικές Οργανώσεις Βάσης του 3ου Διαμερίσματος Λάρισας του ΚΚΕ, στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου στη Λάρισα.

Η εκδήλωση, που οργανώθηκε στο πλαίσιο του γιορτασμού 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, ξεκίνησε με μουσικό αφιέρωμα, ακολούθησε ομιλία από την Δήμητρα Σίσκου, Γραμματέα της ΚΟΒ Αγ. Κωνσταντίνου - Σουφλαρίων, και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πορεία, η οποία πέρασε από την οδό που πήρε το όνομα του Νίκου Βαλιανάτου για να καταλήξει στο σπίτι όπου έμενε στο οποίο έγινε κατάθεση λουλουδιών.

Η Δήμητρα Σίσκου στην ομιλία της, μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι «όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε στη χώρα μας, θα βρούμε από κάτω, το αίμα, τα νιάτα, τις θυσίες των κομμουνιστών για την κοινωνική απελευθέρωση», προσθέτοντας ότι παράδειγμα τέτοιας δράσης είναι αυτό του Νίκου Βαλιανάτου.

Αναφερόμενη στο πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό του σημείωσε ανάμεσα στα άλλα: «Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1870 όπου ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το 1909 σε ηλικία 40 χρόνων περίπου εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία και καλλιεργούσε χωράφια που νοίκιαζε. Αρχικά εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Ομιλο Λάρισας και το 1918 ήταν από τους πρώτους κομμουνιστές που εντάχθηκαν στο νεοϊδρυμένο τότε ΣΕΚΕ. Το 1922 ήταν Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας και γραμματέας του Εργατικού Κέντρου της ίδιας πόλης. Μετά την παραίτηση του Κουντουριώτη τον Μάρτη του 1926 κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου, είχε προταθεί από το ΚΚΕ για πρόεδρος της Δημοκρατίας αν και εκείνη την εποχή ήταν εξόριστος σε νησί.

Επίσης, ήταν υποψήφιος με το ΚΚΕ για δήμαρχος Λάρισας στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη 1925 και έχασε στις εκλογές εκείνες για 40 ψήφους μετά από μεθοδεύσεις. Συνέχισε να αγωνίζεται με το ΚΚΕ και περιέτρεχε όλα τα χωριά της Θεσσαλίας διαδίδοντας τις κομματικές θέσεις, χωρίς να εγκαταλείψει και τις γεωργικές εργασίες. Εκείνη την περίοδο πέθανε ο αδερφός του και ανέλαβε το βάρος της οικογένειας του αδερφού του, χωρίς να μειώσει την πολιτική του δραστηριότητα.

Οι συναγωνιστές του έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό για το πρόσωπο του Ν. Βαλιανάτου και τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά "παππού". Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 θα κατέβει στην Αθήνα και θα γίνει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας (ΕΒΕ). Το 1932 ήταν αντιπρόσωπος της Ελλάδας στις εργασίες του Παγκόσμιου Συνεδρίου της Εργατικής Βοήθειας που έγινε στη Μόσχα.

Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο γηραιός πλέον Βαλιανάτος πέρασε στην παρανομία, συνεχίζοντας την κομματική του δράση παρά την προχωρημένη ηλικία του. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1938 και οδηγήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών. Εκεί βασανίστηκε και στις 9 Αυγούστου τα μεσάνυχτα εκπαραθυρώθηκε από το κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας στη γωνία των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Δεριγνύ. Το άψυχο σώμα του βρήκαν περαστικοί που γύριζαν από το γειτονικό θέατρο "Ανδρεάδη". Οι εκτελεστές του τον έθαψαν βιαστικά τη νύχτα στο νεκροταφείο Λιοσίων. Η Ασφάλεια απέδωσε τη δολοφονία του σε αυτοκτονία».