Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στα 70χρονα από την πολιτική προσφυγιά, στις συνθήκες που βρέθηκαν οι αγωνιστές του ΔΣΕ και τα παιδιά τους μετά το '49, στη φροντίδα που δέχτηκαν από τα σοσιαλιστικά κράτη, στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι των σοσιαλιστικών χωρών στήριξαν τους χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες γιατί ήταν διαπαιδαγωγημένοι με τα ιδανικά της αλληλεγγύης, του διεθνισμού.
Αλλά και γιατί οι συνθήκες της σοσιαλιστικής παραγωγής καλλιεργούσαν τη συλλογικότητα, την ευγενική άμιλλα και όχι τον ανταγωνισμό, συνέβαλλαν ώστε να υπάρχει αντίστοιχη συνείδηση.
Αυτό είναι το μεγαλείο ενός ανώτερου κοινωνικού συστήματος, του σοσιαλισμού, που μπόρεσε όχι μόνο να υποδεχτεί αλλά και άμεσα να καλύψει τις ανάγκες των πολιτικών προσφύγων σε Υγεία, Παιδεία, εργασία.
Τέλος, απευθύνθηκε ιδιαίτερα σε όσους και όσες πιθανά να «θόλωσε» προσωρινά μπροστά τους η σοσιαλιστική προοπτική, δεν πίστεψαν όμως ποτέ πως ο καπιταλισμός είναι το τέλος της Ιστορίας της ανθρωπότητας, καλώντας τους «να γιορτάσουμε μαζί τα 100 χρόνια του Κόμματος». Να μελετήσουν τα συμπεράσματα από την 100χρονη ηρωική πορεία του ΚΚΕ, αλλά και τα συμπεράσματα από τις ανατροπές και να ενισχύσουν με την προσωπική τους συμβολή και στη χώρα τους την προσπάθεια του Κόμματος να δυναμώσει η πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.