Αν λοιπόν Τραμπ και Πούτιν αποφάσισαν ότι έχουν θέματα να συζητήσουν, και μάλιστα από κοντά, αυτό δεν είχε να κάνει με καμιά «αναθέρμανση φιλίας». Εχει να κάνει με το ότι, παράλληλα με τις κόντρες, οξύνονται και τα παζάρια, σε όλα τα εύφλεκτα μέτωπα, ανάλογα με το πώς κάθε πλευρά εκτιμά ότι θα υπερασπιστεί πιο αποτελεσματικά τα στρατηγικά της συμφέροντα. Σε αυτήν τη βάση είναι π.χ. που Ουάσιγκτον και Μόσχα διερευνούν περιθώρια «συνεννόησης» σε Συρία ή Παλαιστινιακό, διεκδικώντας γερά ανταλλάγματα για κάθε «αναπροσαρμογή» της στάσης τους. Αυτό δεν αναιρεί τα βαθιά συγκρουόμενα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η νέα «Εθνική Στρατηγική Αμυνας», που παρουσίασαν το Γενάρη οι ΗΠΑ, τόνιζε ανοιχτά ότι Ρωσία και Κίνα θα μπορούσαν, εάν αφεθούν, «να υποβαθμίσουν την ικανότητά μας για αποτροπή επίθεσης» και «να «διακυβεύσουν την ελεύθερη και ανοικτή τάξη» πραγμάτων που επιχειρεί η Ουάσιγκτον με συμμάχους της. Προσδιόριζε μάλιστα ως βασικά πεδία αντιπαράθεσης με Ρωσία (αλλά και Κίνα) την Ευρώπη, την περιοχή Ινδίας - Ειρηνικού Ωκεανού και βέβαια τη Μέση Ανατολή. Και προφανώς, όλα αυτά δεν «εξαφανίστηκαν» από τη συνάντηση στο Ελσίνκι...