Αν κάτι ξεχώρισε τη βδομάδα που πέρασε στην κυβερνητική προπαγάνδα ενόψει ΔΕΘ, στις παρεμβάσεις των κυβερνητικών στελεχών αλλά και στις επισκέψεις του πρωθυπουργού σε Μάτι και Χανιά, αυτό δεν ήταν άλλο από την επίμονη προσπάθεια να κατοχυρωθεί στη συνείδηση του λαού ότι «κάτι αλλάζει» προς όφελός του μετά την τυπική έξοδο από τα μνημόνια.

Οτι οι κυβερνητικές εξαγγελίες για μέτρα ανακούφισής του όχι μόνο είναι μπροστά αλλά είναι «μόνο η αρχή» για τα όσα ακολουθούν, αφού «περνάμε σε μια νέα περίοδο, όπου τη θέση της λιτότητας θα παίρνει κάθε μέρα και περισσότερο η κοινωνική δικαιοσύνη», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, όπου «βήμα το βήμα θα ξανακερδίσουμε την εργασία στη χώρα μας, με όρους αξιοπρέπειας», όπως λέει ο πρωθυπουργός.

Αιχμή αυτής της προσπάθειας αποτέλεσαν, βέβαια, οι βαρύγδουπες εξαγγελίες περί επέκτασης των τεσσάρων κλαδικών Συμβάσεων, οι κυβερνητικές «δηλώσεις προθέσεων» για σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού κι από κοντά οι «διαρροές» και οι εξαγγελίες για τις «στοχευμένες» φοροελαφρύνσεις και «κοινωνικές παρεμβάσεις», το ενδεχόμενο για προσωρινό πάγωμα των συμφωνημένων μειώσεων στις συντάξεις κ.τ.λ.

Το μήνυμα που επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση είναι σαφές: Αξίζει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να κάνουν υπομονή, αφού κάποτε, στο αόριστο μέλλον, μπορεί να είναι ανάμεσα στους «ωφελημένους».

Το μπαλάκι των κάλπικων προσδοκιών πετιέται ταυτόχρονα όλο και παραπέρα, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκη, να καλεί μέσα στη βδομάδα τα λαϊκά στρώματα «να δούμε αυτή την πορεία σε ένα χρόνο όχι μηνών αλλά ετών, δηλαδή οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2019 θα είναι υπαρκτές, οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2020 θα είναι ακόμα μεγαλύτερες και οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2021 και το 2022 ακόμα μεγαλύτερες».

Η κυβερνητική προπαγάνδα, που θα «απογειωθεί» με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρύψει το κύριο: Σε πλήρη ισχύ βρίσκεται ολόκληρο το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια της η εργοδοσία, οι πάνω από 700 μνημονιακοί νόμοι, το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους δανειστές και σηματοδοτεί νέα άγρια επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η «μεταμνημονιακή εποπτεία» που ξεκινάει από τη Δευτέρα για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που απαιτεί το κεφάλαιο. Κι από κοντά τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα».

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πειράζει «τρίχα» από το πλαίσιο αυτό, αλλά δεσμεύεται να το εμπλουτίσει. Το μόνο «πρώτο βήμα» που κάνει είναι αυτό για το νέο γύρο επίθεσης στο λαό.

Εξάλλου, η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους ότι τα «κεκτημένα» του κεφαλαίου δεν θα αμφισβητηθούν, ότι η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρηματικών ομίλων - που παντού και πάντα διασφαλίζεται με φθηνή εργατική δύναμη, επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, διευκολύνσεις στη δράση του κεφαλαίου - ήταν και παραμένει η βασική πυξίδα. Η πυξίδα αυτή δείχνει μόνιμα απέναντι στις λαϊκές ανάγκες.

Γι' αυτό και οι κυβερνητικές εξαγγελίες είναι «πουκάμισο αδειανό»:

-- Τα πανηγύρια περί «επέκτασης» των κλαδικών Συμβάσεων δεν κρύβουν ότι αυτή είναι μόνο στα χαρτιά. Καμία ουσιαστική επέκτασή τους δεν υπάρχει από τη στιγμή που διατηρείται όλο το αντεργατικό πλαίσιο που επιτρέπει στην εργοδοσία να παρακάμπτει Συμβάσεις, να εντείνει την εκμετάλλευση, να διατηρεί εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων ακόμα και μέσα στην ίδια επιχείρηση, για τους οποίους καμία «κάλυψη» δεν προβλέπεται.

-- Τα περί αύξησης του κατώτατου μισθού δεν αποτελούν «πρώτο βήμα» για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι αλλά πρώτη εφαρμογή του άθλιου μνημονιακού νόμου των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός καθορίζεται με Υπουργική Απόφαση, με κριτήρια την «ανταγωνιστικότητα» και την «παραγωγικότητα», που σημαίνει ψίχουλα στο διηνεκές για την εργατική τάξη και ταφόπλακα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις για ΕΓΣΣΕ.

-- Τα παχιά λόγια για «κατάργηση του υποκατώτατου μισθού» αποτελούν το «πρώτο βήμα» προς την κατεύθυνση που δείχνουν οι συστάσεις του ΟΟΣΑ, αυτός να προσαρμοστεί περισσότερο στις ανάγκες των επιχειρήσεων, να γενικευτεί και να συνδεθεί με την «εργασιακή εμπειρία» ανά κλάδο.

-- Τα περί «μη περικοπής» των συντάξεων, το πολύ πολύ να αφορούν μια προσωρινή αναβολή του ήδη ψηφισμένου μέτρου, που έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες μειώσεις που έχουν υποστεί οι συνταξιούχοι και μένουν άθικτες.

-- Οι «στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις» είναι όχι «πορεία ανάστροφη» αλλά συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής, ένα βήμα παραπέρα ώστε τα δικαιώματα να ξηλωθούν και να αντικατασταθούν - μέσα από την αναδιανομή της φτώχειας - με εφάπαξ βοηθήματα, μηχανισμούς διαχείρισης της «ακραίας» φτώχειας και ενίσχυσης και από άλλη μπάντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Τα μέτρα «ανακούφισης» που εξαγγέλλει η κυβέρνηση είναι πλήρως «ναρκοθετημένα» από το σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης. Για παράδειγμα, τα περί «σταδιακής αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος» των εργαζομένων δεν αντέχουν κριτική την ώρα που θα εξανεμίζονται από το τσεκούρι στο αφορολόγητο, τις αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ και τα υπόλοιπα μέτρα για τα ματωμένα πλεονάσματα.

Εξάλλου, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση να επαναφέρει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, δεν είχε παρά να υιοθετήσει τις προτάσεις των συνδικάτων που έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή και τις οποίες απέρριψε ως «ανεδαφικές» και «αντισυνταγματικές».

Στο «διά ταύτα», ξανά και ξανά επιβεβαιώνεται: Επαναφορά μισθών και συντάξεων γίνεται μόνο με κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και όχι βέβαια με «πιστή και απαρέγκλιτη» εφαρμογή τους και επέκτασή τους, όπως αυτή που έχει αναλάβει η κυβέρνηση για να μην κινδυνεύσουν τα «κεκτημένα» του κεφαλαίου και οι στόχοι του.

Η ανάκτηση των απωλειών, η διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών είναι υπόθεση του ίδιου του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που χρειάζεται γι' αυτό να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.