«Δεν πρέπει να υποτιμούνται οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα και επιδρούν και στην οργάνωση της κομματικής ζωής... Δεν μπορεί όμως να είναι δικαιολογία για χαλαρότητα, πλαδαρότητα, λειψή προσφορά, μη συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες. Τα καθοδηγητικά όργανα και τα γραφεία των ΚΟΒ πρέπει να διασφαλίζουν τη μέγιστη συμμετοχή, την τακτική ενημέρωση, τη συντροφική βοήθεια, ώστε όλοι να προσφέρουν αυτό που μπορούν...» (3). Μια διαπίστωση και μια παραίνεση που επαναλαμβάνονται για πολλοστή φορά όχι μόνο στις Θέσεις αλλά και σε αποφάσεις του Κόμματος. Γιατί όμως να έχει αυτή τη φορά διαφορετικά αποτελέσματα;

Στις σημερινές συνθήκες είναι πράγματι ζήτημα ζωής και θανάτου η λειτουργία του Κόμματος πάνω σε στερεές βάσεις και σωστά επισημαίνεται η σημασία των ζητημάτων αυτών. Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίζουμε με την ίδια μέθοδο όπως στο παρελθόν, αλλά να πάρουμε μέτρα που θα ενισχύουν τη συμμετοχή στην κομματική ζωή αφ' ενός και θ' αποτρέπουν τη μετατροπή των μαζών των κομμουνιστών σε παθητική βάση της κομματικής πυραμίδας. Απαιτούνται μέτρα που θα ενισχύουν τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, στον έλεγχο για την εφαρμογή τους. Μέτρα όχι με τη μορφή παραινέσεων, αλλά συγκεκριμένα και κατοχυρωμένα στις αρχές λειτουργίας του Καταστατικού. Η συγκρότηση και λειτουργία του Κόμματος δεν αρκεί να βασίζεται στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αλλά και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Η εσωκομματική δημοκρατία δεν μπορεί να περιορίζεται στην εφαρμογή των αποφάσεων, αλλά να επεκτείνεται στον έλεγχο της δουλιάς των οργάνων από τα αντιπροσωπευτικά σώματα που ήδη προβλέπονται στο Καταστατικό, ώστε να αποκτήσουν πραγματική λειτουργικότητα αντί να είναι σώματα εκλεκτόρων. Ο έλεγχος του κομματικού μηχανισμού δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός, ώστε φαινόμενα ανεξέλεγκτης αναρρίχησης να μπορούν να προβλεφτούν. Η «ενιαία θέληση», η «ενότητα θέλησης και δράσης» στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτει την πολύπλευρη συμμετοχή σε όλες τις διαδικασίες λειτουργίας του Κόμματος. Ετσι ώστε τα κομματικά μέλη να αποκτήσουν την ικανότητα για πρωτοβουλία που θα τα οδηγήσει να γίνουν οι πρωτοπόροι στο χώρο τους.

Η χαλαρότητα, πλαδαρότητα δεν είναι ιδιότητα των κομμουνιστών. Μπορεί όμως να καλλιεργηθεί και να εξαπλωθεί, όταν δεν παρθούν δραστικά μέτρα. Η συνειδητή πειθαρχία δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα πειθούς και ομοφωνίας και όχι διοικητικών μέτρων. Φυσικά, η οργανωμένη μάζα των κομμουνιστών διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείσει από τις γραμμές της όλους αυτούς που συμβιβάζονται με την πολιτική της αστικής τάξης, που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια στους εργαζόμενους. Καθήκον και υποχρέωση του Κόμματος είναι να αφαιρεί το δικαίωμα να μιλούν εξ ονόματός του όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Παράλληλα πρέπει να διασφαλιστεί ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι υποχρέωση ή δικαίωμα μιας ομάδας ατόμων, πρέπει να διασφαλιστεί ότι οργανωμένες ομάδες σε όλα τα επίπεδα του κομματικού μηχανισμού πρέπει να δρουν κάτω από την έγκριση της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος και να υπόκεινται στον έλεγχό τους. Η πρόσφατη αρνητική εμπειρία από τη νίκη της αντεπανάστασης στις χώρες της Βόρειας - Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχει αυξήσει την κριτική σκέψη και επιβεβαιώνει τη ρήση πολλών κλασικών ότι «η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος καλύτερος».

Το κτίσιμο του Μετώπου απαιτεί απ' όλους αυξημένη δραστηριότητα και πρωτοβουλία, απαιτεί πρώτα απ' όλα την οργάνωση της εργατικής τάξης. Πρόκειται σίγουρα για το δυσκολότερο στοίχημα στα τελευταία χρόνια που πρέπει να κερδίσουν οι κομμουνιστές. Ενας ακόμη λόγος, το 16ο Συνέδριο να είναι αφετηρία για νέες επιτυχίες, ώστε μπροστά στο 17ο τα προβλήματα που τώρα μας φαίνονται δύσκολα, ν' αποτελούν παρελθόν.

(1) Διαμαντής Μαυροδόγλου, «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 20.10.2000.

(2) Νίνα Αντρέγιεβνα, ΚΟΜΕΠ 1/98, σελ. 92.

(3) ΘΕΣΕΙΣ, Θέση 54 σελ. 45.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΩΣΤΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Κομοτηνή

Διευρύναμε τις Θέσεις για το Μέτωπο, ακόμα θέσαμε πρόβλημα λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας σαν μια εναλλακτική λύση. Ενα χειροπιαστό όραμα που έλειπε.

Υπάρχουν πολλές βελτιώσεις σε σχέση με τη στενότητα των Θέσεων του 15ου και που πρόσθετα ο καθένας έλεγε κι έκανε το δικό του, πότε σκληρά και αδιάλλαχτα και πότε χωρίς αρχές, βοηθούμενος από την ασάφεια ορισμένων θέσεων. (Χαρακτήρας των συμμαχιών, στόχοι χωρίς συγκεκριμένο ζητούμενο, τι εξουσία και οικονομία σαν εναλλακτική λύση κλπ.).

Σωστά σήμερα μιλάμε για ένα ΑΑΔΜ «ως μια κοινωνικο-πολιτική συμμαχία που θα αξιοποιεί σε όλη τη δράση του το στοιχείο των συμβιβασμών, ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, αρκεί αυτοί να μην μπαίνουν εμπόδιο στη δυναμική των εξελίξεων» (Θέση 19).

Και πολύ περισσότερο εκεί που λέμε ότι «ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας, η δράση του μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη σύνθεση και μορφή που θα παίρνει, θα κινηθεί σε ανοδική πορεία, θα περνάει και μέσα από ζιγκ-ζαγκ ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων, την ποιότητα και μαζικότητα της συσπείρωσης, τη σταθερότητα, τη συνέπεια και ικανότητα δράσης που θα επιδεικνύει.

Θα εμφανίζονται ακόμα και αντίρροπες τάσεις στις γραμμές του μετώπου, ταλαντεύσεις σε στροφές και καμπές του αγώνα, όταν θα χρειάζεται η μέγιστη αποφασιστικότητα και σταθερότητα, όταν θα προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη για νέα ιεράρχηση στόχων και αιτημάτων, επιλογών που θα υποσκάπτουν τα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος, θα γίνονται αναδιατάξεις και ανασυνθέσεις στις γραμμές του μετώπου με βάση την εξελισσόμενη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα» (Θέση 19).

Οταν αυτό το Μέτωπο έπρεπε να το επιδιώκουμε από το 15ο Συνέδριο, εμείς δεν το βλέπαμε; Αφού μιλούσαμε για ένα Μέτωπο των ταξικών κοινωνικών δυνάμεων και ομάδων, χωρίς λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, με το οποίο θα κάναμε και τη σοσιαλιστική επανάσταση απευθείας, γεγονός που μας οδηγούσε ακόμα και στην άρνηση των συμμαχιών (ψάχναμε σύντροφοι να δούμε ποιος είναι «καθαρός» για να μπει στο μέτωπο να πολεμήσει...). Λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη τέτοιων σκέψεων σε όργανα, στελέχη και μέλη βλέπω να πλανάται ακόμα και σήμερα μια καχυποψία για κάθε συμμαχία και κάθε συνεργαζόμενο από άλλο κομματικό χώρο, με το γνωστό αιτιολογικό ότι αυτοί είναι δεξιοί, είναι κεντρώοι, είναι ΠΑΣΟΚοι, είναι αριστεροί του γλυκού νερού. Εκείνος μπορεί να μας πουλήσει στην πορεία, ο άλλος θα συμβιβαστεί, με αποτέλεσμα να μην κάνουμε μέχρι τώρα Μέτωπο με άλλες δυνάμεις αλλά με τις δικές μας!

Κι επειδή βλέπω ότι θα υπάρξει μεγάλη δυσκολία προσαρμογής στις νέες θέσεις και απαιτήσεις του Συνεδρίου για το Μέτωπο, όπως φαίνεται από τις Θέσεις, και με ενιαία αντίληψη και εφαρμογή, πιστεύω ότι θα χρειαστεί πολύ ιδεολογική - πολιτική δουλιά από το Συνέδριο και μετά, από τα όργανα και το Κόμμα για να προχωρήσουμε.

Επειδή και στο 15ο Συνέδριο είπα και έγραψα («Ρ» 18/3/96) ότι το Μέτωπο πρέπει να 'ναι κοινωνικοπολιτικό και να αποτελείται από όλες τις δυνάμεις εκείνες που θέλουν να αγωνιστούν για μια αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πορεία της χώρας, που θεωρήθηκαν τότε όλα αυτά οπορτουνιστικά, και που η ζωή απέδειξε ότι δεν ήταν, προτείνω ξανά να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός ευρέος πολιτικοκοινωνικού μετώπου με όλες τις δυνάμεις, χωρίς αποκλεισμούς, που θα θέλουν να παλέψουν σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και για μια λαϊκή εξουσία και οικονομία. Ακόμα και για επιμέρους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Η δημιουργία του ΑΑΔΜ είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την προσέγγιση και την πραγματοποίηση του περάσματος στο σοσιαλισμό. Κι αυτό το πέρασμα δε θα 'ναι ντε και καλά Ειρηνικό.

Αυτό το Μέτωπο, μαζί και με τη συνεργασία και το συντονισμό με άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές και κομμουνιστικές δυνάμεις της χώρας και των γύρω χωρών, είναι υπεραναγκαίο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυνάμεων επέμβασης της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ΔΕΕ για την καταστολή του λαϊκού κινήματος.

- Εκεί που λέμε αποσύνδεση από την ΕΕ, να πούμε ανατροπή αυτού του υπερκρατικού μορφώματος.

- Εχω τη γνώμη ότι δίνουμε περισσότερο βάρος στις εθνικές ιδιαιτερότητες και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης της πάλης και της ιμπεριαλιστικής επίθεσης κατά των ΚΚ και των λαών.

- Μεγάλη επιτυχία του Κόμματος οι διεθνείς συσκέψεις. Να προχωρήσουμε ακόμα και για διεθνές συντονιστικό όργανο των ΚΚ.

Εχουμε μια στασιμότητα από το 15ο μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχε από τα όργανα αδιάκοπη πάλη και μέτρα κατά των οπορτουνιστικών φαινομένων κακής λειτουργίας των ΚΟ και του Κόμματος (Θέση 35), ιδεολογικά και πολιτικά δεν τα καταπολεμήσαμε. Απειθαρχίες, κουτσομπολιά, μη απαρτίες, ΟΧΙ στρατολογίες, διαρροές, εμπάθειες και μικρότητες κατά στελεχών άξιων, δραστήριων και με κύρος στο λαό.

- Τα μέλη της ΚΕ δεν αρθρογραφούν στο «Ρ», στην ΚΟΜΕΠ και τον «ΟΔΗΓΗΤΗ» δε βλέπουμε τους προβληματισμούς τους και τι γενίκευση κάνουν της πείρας τους από τους τομείς που παρακολουθούν και καθοδηγούν.

- Για την ΚΝΕ «είναι θετική, αγωνιστική και πολύμορφη η δράση της και συμβάλλει σημαντικά στη διαπαιδαγώγηση ευρύτερων τμημάτων της νεολαίας» (Θέση 42). Ναι, αλλά υπάρχουν πολλές ελλείψεις και χρειάζεται περισσότερη δημιουργική βοήθεια από το Κόμμα. Να βοηθάμε την ΚΝΕ όχι όμως κάνοντάς της το δάσκαλο και να μιμούνται τις κομματικές μορφές λειτουργίας, αυτό τη βλάπτει. Οι ΚΝίτες θέλουν να σκέφτονται και να λειτουργούν Λεύτερα, μέσα από το καταστατικό τους και τις δικές τους αποφάσεις και τα ιδανικά τους. Και στους αγώνες τους να μας βλέπουν μπροστά.

- Για το σ.κ. σωστά κάναμε και βοηθήσαμε να δημιουργηθεί το ΠΑΜΕ σαν ταξικός αγωνιστικός φορέας στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης. Λάθος θεωρώ την αποχώρησή μας από το προεδρείο της ΓΣΕΕ.

Συντροφικά

Αν και οι παραπάνω γραμμές του Καταστατικού του Κόμματος με εκπληκτική σαφήνεια περιγράφουν - καθορίζουν τα καθήκοντά μας για τη νεολαία και την ΚΝΕ και παρά τα σημαντικά και θετικά βήματα που έχουν γίνει σ' αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι στο επίπεδο κυρίως των ΚΟΒ, ΑΕ και ΝΟ η κατάσταση είναι πολύ πίσω ακόμη από τις απαιτήσεις των καιρών, από τη δουλιά που πρέπει να κάνουμε με βάση και τις αποφάσεις των οργάνων.

Η δουλιά μας και η ενασχόληση με τα προβλήματα της νέας γενιάς παραμένει ακόμη αποσπασματική, η κύρια ενασχόληση των κομματικών δυνάμεων με την ΚΝΕ και τη νεολαία είναι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και η δράση στο χώρο της εκπαίδευσης (σχολειά - ΑΕΙ - ΤΕΙ), όπου υπάρχουν αντίστοιχες ΚΟ ή κομματικές δυνάμεις. Δεν καταφέραμε να κάνουμε ακόμα πράξη την καλύτερη σύνδεση Κόμματος - ΚΝΕ, δεν επιμένουμε στην ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση στην ΚΝΕ, δεν εντάσσουμε στο πρόγραμμα των ΝΟ, σχέδιο παρέμβασης στη νεολαία.

Τα παραπάνω δεν είναι σε καμιά περίπτωση ξεκομμένα από την υπόλοιπη δράση του Κόμματος και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Το βασικότερο πρόβλημα είναι νομίζω η λειψή κατανόηση του ρόλου, των καθηκόντων, της προσφοράς που πρέπει να έχει κάθε κομματικό μέλος. Κάτω από την πίεση που ασκεί ο αντίπαλος και από τους όρους της καθημερινής ζωής (δυο δουλιές - ανεργία κ.ά.), με νωπές ακόμα τις συνέπειες από τις ανατροπές και την αντεπανάσταση, με αδύνατη την καθοδηγητική βοήθεια στα μέλη μας, φαινόμενα παραίτησης, αποστασιοποίησης, αποσπασματικής - επιλεκτικής δράσης υπάρχουν και στις γραμμές μας. Στο βάθος- βάθος είναι η λειψή κατανόηση από ένα τμήμα των δυνάμεών μας (με σοβαρή την ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων γι' αυτό) της αναγκαιότητας και επικαιρότητας του δρόμου που έχουμε χαράξει από το 15ο Συνέδριο, της συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου.

Η μέχρι τώρα εμπειρία, όμως, από τη δράση του Κόμματος δείχνει ότι ο δρόμος της συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι ο δρόμος, που κάτω από προϋποθέσεις θα οδηγήσει στη σοσιαλιστική προοπτική της πατρίδας μας. Αυτό ακόμα περισσότερο χρειάζεται να το δουλέψουμε στη νεολαία. Τόσο στα μέλη της ΚΝΕ, αλλά ακόμα περισσότερο στους νέους εργαζόμενους και ανέργους, στη νεολαία που σπουδάζει.

Κύριο στη δράση μας στη νεολαία πρέπει να είναι η αντίληψη ότι η νέα γενιά δεν είναι ούτε χαμένη, ούτε κερδισμένη. Μπορεί, λόγω του νεαρού της ηλικίας, να υπάρχουν στοιχεία του ριζοσπαστισμού, της επαναστατικότητας, του ενθουσιασμού με τη συλλογική δράση ενάντια στο «παλιό», αυτά όμως τα χαρακτηριστικά αν δε δεθούν με την πρωτοπόρα θεωρία και δράση του Κόμματος, με την ακόμα πιο έντονη δράση της ΚΝΕ σε πλατιά στρώματα της νεολαίας, θα μείνουν «κενό γράμμα», θα ενσωματωθούν στα γρανάζια του συστήματος μέσα από τις θεωρίες τού «δε βαριέσαι», μέσα από τα πρότυπα του «γιάπι».

Αρα από δω απορρέουν και τα καθήκοντα απέναντι στη νέα γενιά. Πόσο τα σωματεία, ακόμα και σ' αυτά που οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, έχουν το πάνω χέρι, ασχολούνται με τα προβλήματα των νέων εργαζομένων που έχουν στη δύναμή τους. Πόσο ανοίγουμε τη δουλιά μας, ενισχύουμε την παρέμβασή μας σε εργασιακούς χώρους και κλάδους που η νεολαία κυριαρχεί και οι νέες εργασιακές σχέσεις είναι καθεστώς (π.χ. τουρισμός, επισιτισμός, εμποροϋπάλληλοι). Πόσο βοηθάμε και ασχολούμαστε πραγματικά με τα προβλήματα της εκπαίδευσης πέρα από την περίοδο των μαθητικών κινητοποιήσεων.

Πόσο το ίδιο το Κόμμα, σε συνεργασία με την ΚΝΕ, σχεδιάζει τη δράση του από το επίπεδο της ΚΟΒ και της ΝΕ, με βάση αυτή την ανάγκη να μπει καινούριο αίμα, να αναζωογονηθούν και οι γραμμές του και τα σωματεία με ένταξη νέων - και ηλικιακά - στη συλλογική δράση, στην οργανωμένη πάλη.

Δε θέλω να πω ότι δεν έγινε τίποτα, χρειάζεται όμως να επιμείνουμε στην «κατάκτηση σε όλη την κλίμακα του Κόμματος ενιαίου και σταθερού προσανατολισμού δράσης στο κύριο και βασικό μέτωπο πάλης, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα...», όπως και οι Θέσεις της ΚΕ σημειώνουν.

Ιδιαίτερα καθοριστικό - κρίσιμο ζήτημα για το κέρδισμα της νέας γενιάς στις γραμμές μας, στην υπόθεση του Μετώπου είναι η προσπάθεια που πρέπει να ενταθεί από Κόμμα και ΚΝΕ, για να «γνωρίσουν οι νέοι άνθρωποι την ιστορία και τους αγώνες του λαού. Να γνωρίσουν από πρώτο χέρι τι είναι και τι θέλει το ΚΚΕ. Να βοηθηθούν όσο γίνεται περισσότεροι νέοι να μην επηρεάζονται από την αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα. Να αναδειχτεί η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού, το μέλλον της κομμουνιστικής κοινωνίας...». (Θέσεις παρ. 51).

Παρά τις όποιες αδυναμίες ή καθυστερήσεις έχουμε σήμερα μεγαλύτερη εμπειρία ως Κόμμα και ΚΝΕ. Και στην περιοχή μας, όπου σχεδιάσαμε τη δουλιά μας, όπου δουλέψαμε με χαρτί και μολύβι, όπου κεντράραμε -συγκεκριμενοποιήσαμε το στόχο (π.χ. σχολειά ή σχολές «πιλότοι»), όπου τα όργανα και τα στελέχη μπήκαν μπροστά, όπου ελέγχαμε σταθερά τη δουλιά, είχαμε καλύτερα αποτελέσματα, μετρήσαμε ακόμα μεγαλύτερα βήματα στο κέρδισμα νέων στις γραμμές μας, στην καλύτερη συσπείρωση γύρω από την ΠΚΣ ή τα Συντονιστικά των μαθητών κ.λπ. Μπορούμε σήμερα ακόμα καλύτερα, ακόμα περισσότερο να ανοίξουμε θαρρετά την παρέμβασή μας, τη δράση και τις πρωτοβουλίες μας, αξιοποιώντας τη μέχρι τώρα εμπειρία, συσπειρώνοντας ακόμα περισσότερους στα σωματεία, στους συλλόγους, στις παρατάξεις μας, εντάσσοντας ακόμα περισσότερους νέους σε ΚΚΕ και ΚΝΕ, ατσαλώνοντας ακόμα περισσότερο τις δυνάμεις μας. Καθοριστικός παράγοντας η αφομοίωση της πολιτική μας, η χωρίς όριο προσφορά στελεχών και μελών στην υπόθεση της συγκρότησης του Μετώπου, της Σοσιαλιστικής προοπτικής.

Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ

Δεν μπορούμε, όμως, εμείς οι κομμουνιστές, ενόψει του Συνεδρίου και στην αίθουσα των εργασιών του, να μην παραδεχτούμε ότι το ΚΚΕ είναι, σήμερα, μεταξύ των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής, από εκείνα με τη μικρότερη πολιτική επιρροή. Το ΚΚΕ, λοιπόν, το κόμμα με τη μεγαλύτερη ιστορία, είναι σήμερα το κόμμα με τη μικρότερη επιρροή. Γιατί; Είναι το μεγάλο ερώτημα στο οποίο το επικείμενο Συνέδριό του καλείται να απαντήσει. Να επεξεργαστεί, δηλαδή, τη στρατηγική εκείνη κατεύθυνση και τακτική, να χαράξει την πολιτική εκείνη γραμμή που θα βγάλουν το Κόμμα από τη στασιμότητα, από το νεκρό εκείνο σημείο του 5%. Ας ελπίσουμε ότι ο προσυνεδριακός διάλογος θα συμβάλει σημαντικά στην ουσιαστική βελτίωση των Θέσεων, ώστε να αποτελέσουν αυτές εγγύηση ότι το Συνέδριο θα επιτελέσει με επιτυχία το έργο αυτό.

Διαβάζοντας τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το Συνέδριο, πείθεσαι, για πολλοστή φορά, ότι όταν μιλά κανείς (στην περίπτωσή μας, το Κόμμα) από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και αδικημένων, γενικότερα, οι... λέξεις είναι πάντα ωραίες, συχνά, μάλιστα, τόσο ωραίες, που φαντάζουν εξωπραγματικές, που εκφράζουν, θαρρείς, τους ευσεβείς μας πόθους. Απ' αυτή, λοιπόν, την άποψη, των... λέξεων, δε θα είχα να παρατηρήσω τίποτα, απολύτως τίποτα, στο κείμενο των Θέσεων, θα μπορούσε, ίσως, να πλέξει κανείς έναν διθύραμβο. Δεν είμαι, όμως, βέβαιος, αν οι ωραίες λέξεις σχηματίζουν πάντα και ωραίες ιδέες. Απ' αυτή, λοιπόν, την άποψη, των.... ιδεών, θα είχα να κάνω περισσότερες παρατηρήσεις. Θα επικεντρωθώ, όμως, σε δύο σημεία που άπτονται βασικών θέσεων της πολιτικής του Κόμματος, θέσεων που κρατούν, νομίζω, το κόμμα χειροπόδαρα δεμένο και ερμητικά κλεισμένο στο καβούκι του.

Πρώτον: Το ΚΚΕ, στο 16ο Συνέδριό του, θα πρέπει πια (έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών) να ξανασκύψει, να επανεξετάσει, να επαναπροσδιορίσει (για να μην πω να αλλάξει άρδην) τη θέση του για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οχι γιατί η τελευταία είναι «παράδεισος». Μπορεί να είναι «κόλαση». Και, λοιπόν; Να βγούμε από μια νέα κόλαση, για να ξαναμπούμε στην παλιά; Οχι, βέβαια. Γιατί, έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση σημαίνει έξω από τον καπιταλισμό: τον «ενωμένο», τον «διεθνοποιημένο», τον «παγκοσμιοποιημένο». Τέτοιος είναι σήμερα ο καπιταλισμός (μας αρέσει - δε μας αρέσει) και δεν είναι, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Εκεί τον οδήγησαν (και δεν ξέρουμε πού ακόμη μπορούν να τον οδηγήσουν) οι νόμοι και οι νομοτέλειές του και όχι η θέληση κάποιων «κακών» καπιταλιστών ή, πολύ περισσότερο, κάποιων «κακών» πολιτικών. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι «ιδεολόγημα», όπως υποστηρίζουμε συχνά. Είναι μια αντικειμενική διαδικασία που συντελείται στις δομές του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν ζούσε ο Μαρξ, σίγουρα, θα έγραφε ένα νέο τόμο του «Κεφαλαίου», με τα νέα γνωρίσματα του καπιταλισμού. Το ίδιο θα έκανε και ο Λένιν, αν ζούσε, γράφοντας ένα νέο βιβλίο για τον ιμπεριαλισμό ως τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Αυτοί δεν υπάρχουν, εμείς δεν μπορούμε - αυτό είναι το δυστύχημα.

Αν, λοιπόν, με το «έξω η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση», εννοούμε την επιστροφή της χώρας στην προκοινοτική της περίοδο, τότε έχουμε εδώ μια θεωρητικά άκρως εσφαλμένη και πρακτικά μη ρεαλιστική θέση (τέτοια πισωγυρίσματα η ιστορία δε γνωρίζει ή γνωρίζει, αλλά αυτά συντελέστηκαν, δυστυχώς, κάπου αλλού). Αν, πάλι, με το σύνθημα αυτό εννοούμε την είσοδό μας στο σοσιαλισμό (και μάλλον αυτό εννοούμε, όταν μιλάμε για «λαϊκή εξουσία» και για «λαϊκή οικονομία»), τότε, έχουμε εδώ, πράγματι, ένα ωραίο όραμα, αλλά μόνο όραμα (διατυπωμένο, όπως είναι γνωστό, σε όλα τα Προγράμματά μας, από το 1918 και μέχρι σήμερα). Για να φτάσουμε, όμως, στην πραγμάτωσή του, χρειαζόμαστε αμεσότερους στόχους, στόχους ρεαλιστικούς και κατανοητούς από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, στόχους που θα παίρνουν υπόψη το σημερινό επίπεδο των αντικειμενικών - υλικών και των υποκειμενικών - πολιτικών προϋποθέσεων, κυρίως, αυτών των τελευταίων.

Αυτούς, νομίζω, τους στόχους πρέπει να αναζητήσει το 16ο Συνέδριο και να τους διατυπώσει σαφέστατα σε μια νέα στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψη και το δεδομένο ότι η χώρα μας είναι πια (και δεν μπορεί να μην είναι τώρα) χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (γεγονός που εμείς, οι κομμουνιστές, μένει ακόμα να συνειδητοποιήσουμε).

Δεύτερο: Το ΚΚΕ, στο 16ο Συνέδριό του, θα πρέπει πια (έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας ολόκληρης) να ξανασκύψει, να επανεξετάσει, να επαναπροσδιορίσει (για να μην πω να αλλάξει άρδην) τη θέση του για την πολιτική συμμαχιών. Αν ζούσε ο Λένιν και άκουγε και διάβαζε τα όσα λέμε και γράφουμε (και πράττουμε) για την πολιτική αυτή, σίγουρα θα έγραφε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Ο αριστερισμός - παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», για να μας πείσει πόσο βαθύτατα εσφαλμένη είναι η θέση μας αυτή. Και οι Ευρωπαίοι κομμουνιστές (γιατί γι' αυτούς επρόκειτο τότε), που μόλις αναδύονταν από τους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας, εκεί κατά τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας, δεν έλεγαν και έπρατταν αυτά που λέμε και πράττουμε εμείς, οι Ελληνες κομμουνιστές, σήμερα, κυριολεκτικά, στο τέλος του αιώνα μας;

Τι λέμε εμείς; Εμείς λέμε «πέντε κόμματα - δύο πολιτικές»! Δηλαδή: στην από δω μεριά του ποταμού εμείς, οι κομμουνιστές, μόνοι, ολομόναχοι και, φυσικά, μονολιθικά ενωμένοι. Στην αντίπερα όχθη, όλοι οι άλλοι, μα όλοι οι άλλοι, μηδέ του Συνασπισμού (κόμμα αριστερό, κομμουνιστικής, μάλιστα, προέλευσης) εξαιρουμένου. Και μας χωρίζει με όλους αυτούς - είμαστε βαθιά πεπεισμένοι γι' αυτό - ο πλατύτερος και βαθύτερος ποταμός του κόσμου, που οι όχθες του δε γεφυρώνονται με τίποτα. Κι ακόμα, οι της αντίπερα όχθης είναι και αυτοί - πιστεύουμε ακράδαντα - μονολιθικά ενωμένοι. Εθελοτυφλώντας, δεν είμαστε σε θέση ούτε διαφορές, ούτε αντιθέσεις να διακρίνουμε ανάμεσά τους. Ωραία! Αλλά αυτή η πολιτική ούτε και με την τυπική λογική του Αριστοτέλη εξηγείται, ενώ με τη διδασκαλία του Λένιν βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση. Και ο Λένιν, που ήξερε να διακρίνει τις αντιθέσεις αυτές όχι μόνο ανάμεσα στους συντηρητικούς και τους εργατικούς στην Αγγλία κι αλλού, αλλά και μέσα στους ίδιους τους κόλπους των συντηρητικών, έλεγε: Από την άποψη του καθαρού κομμουνισμού, οι αντιθέσεις αυτές ουδεμίαν σημασία έχουν. Από την άποψη, όμως, της μαζικής (υπογραμμίζω τη λέξη «μαζικής») πάλης για τον κομμουνισμό, οι αντιθέσεις αυτές έχουν πολύ, μα πολύ μεγάλη σημασία.

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, με την πολιτική συμμαχιών που ακολουθούμε σήμερα, να χτιστεί ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο; Με ποιους; Ολοι οι άλλοι (έτσι δε λέμε;) βρίσκονται στην... αντίπερα όχθη (και, βέβαια, όπως μας δείχνουν κάθε φορά οι εκλογές, μαζί με τα μέλη τους, τους οπαδούς τους, τους ψηφοφόρους τους, που αντιπροσωπεύουν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, το 90% του εκλογικού σώματος, από το οποίο μας ανήκει το ...5). Με ποιους, λοιπόν;

Θα επιθυμούσα να κλείσω το σημείωμα αυτό με την πεποίθηση ότι με τον τερματισμό των εργασιών του Συνεδρίου και την υιοθέτηση των πολιτικών αποφάσεων, υποχρεωτικών για όλους, δε θα μπει τέρμα και στις θεωρητικές ανησυχίες, στην έρευνα, στο διάλογο, στη διακίνηση ιδεών. Οτι θα αποτελέσουν αυτά μόνιμο διακριτικό στοιχείο στη ζωή και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

ΚΟΒ Αργυρούπολης

Η ΚΕ προτείνει με βάση τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Εγώ το Λαϊκό Μέτωπο το φαντάζομαι σαν ένα τρένο που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Τόσο ο μηχανοδηγός, όσο και οι επιβάτες (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες, πατριώτες) πρέπει να ξέρουν τη διαδρομή, τις στάσεις, τον τελικό προορισμό. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η διαδρομή θα είναι μεγάλη, δύσβατη, με ναρκοθετημένες τις γραμμές, από τον ταξικό αντίπαλο. Ετσι η άφιξη στον τελικό προορισμό απρόβλεπτη. Αλλοι μπορεί να κατέβουν στις στάσεις, άλλοι μπορεί να ανέβουν. Το κύριο είναι οι κομμουνιστές να μη χάσουν ούτε στιγμή τον έλεγχο της ατμομηχανής και εκτροχιαστούν τα βαγόνια.

Μετά τις ανατροπές ο ιμπεριαλισμός διψασμένος για ρεβάνς, κατά Λαών - Κομμάτων - Κινημάτων, πέρασε σαν τυφώνας και άφησε πίσω του την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Πέρασε σε μεγάλο βαθμό στους λαούς το μήνυμα ότι όποιος αντιστέκεται ή απομονώνεται ή εξαφανίζεται. Θέλει να μας θυμίζει καθημερινά την εφιαλτική εικόνα των παιδιών της Παλαιστίνης, που με τις σφεντόνες στα χέρια αντιμετωπίζουν τα ισραηλινά άρματα μάχης, πέφτοντας νεκρά κάτω από τις ερπύστριες.

Κοιτάτε, σύντροφοι, στην Ευρώπη, μεγάλα ιστορικά κόμματα, κινήματα, διάσημοι διανοούμενοι της Αριστεράς, σε μια νύχτα συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις και κλωνοποιήθηκαν σε ΕΛΙΑ - ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ - ΚΕΡΑΣΙΑ. Στην Ελλάδα μετράμε μεν βαριές απώλειες (συμβάλλαμε κι εμείς με τα λάθη μας), αλλά δε συνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις και το Κόμμα παρέμεινε ζωντανό και βασικά κομμουνιστικό. Το σύστημα δεν το ξεχνά αυτό και συνεχίζει τον πόλεμο. Εχετε σκεφθεί, σύντροφοι, εάν είχαμε υποταχθεί, τι θα συζητούσαμε τώρα και τι αποφάσεις θα παίρναμε στο Συνέδριο; Φαντάζεστε στην πρώτη σειρά των επισήμων στον Περισσό, χαμογελαστό, όρθιο, να χειροκροτεί ο κ. Μπερνς. Γι' αυτό λοιπόν είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος, και λέω ΝΑΙ υπάρχει ελπίδα, είναι εδώ, είναι η ατμομηχανή που λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, έστω και εάν κινείται με τους μισούς λέβητες σε λειτουργία. Υπάρχει προοπτική;

Εγώ απαντώ ΝΑΙ και λέγεται Λαϊκό Μέτωπο. Οι πρώτοι συρμοί ήδη συναρμολογούνται, συνδέονται διαλεκτικά πάνω στις ράγες της ιστορίας. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα είναι πολιτική - οικονομική - ηθική, όπως και στα κόμματα που το υπηρετούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Εφεδρείες. Επίσης η ΕΕ απαξιώνεται συνεχώς, στα μάτια των λαών της Ευρώπης, βλέπε πτώση Ευρώ - Ανεργία - Νέα Δομή του ΝΑΤΟ - Πόλεμος Γιουγκοσλαβίας, το ΟΧΙ των Δανών στην ΟΝΕ κλπ.

Οι αντικειμενικές συνθήκες, λοιπόν, για ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ώριμες.

Τότε τι φταίει;

Θα τολμήσω μια απάντηση, και λέω μήπως δεν είναι ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το Κόμμα. Βέβαια, αναγνωρίζω ότι για μια δεκαετία, δίναμε αμυντικές μάχες χαρακωμάτων για να κρατήσουμε το κόμμα ζωντανό και κομμουνιστικό.

Είχαμε φυγή πολλών και μορφωμένων στελεχών, με δική τους ευθύνη, άλλων με δική μας, Προπατορικό αμάρτημα. Το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο του Κόμματος σήμερα δεν ταιριάζει στην ένδοξη ιστορία του. Αυτό φαίνεται καθαρά στον καθημερινό μας πολιτικό λόγο, στο «Ριζοσπάστη», στον «902», στην ΚΟΜΕΠ. Αντίθετα η αστική τάξη εξοπλίζει το ιδεολογικό της οπλοστάσιο και τα στελέχη της συνεχώς. Φοβάμαι ότι μιλάμε γλώσσα αληθινή μεν, αλλά μη κατανοητή από τις λαϊκές μάζες, με το χαμηλό ιδεολογικό - πολιτικό, μορφωτικό επίπεδο, παρόλο που η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια. Πρέπει, σύντροφοι, να φτάσουμε ξανά όπως παλιά, να εμπνέουμε το Σεβασμό στους φίλους μας και το Δέος στους αντιπάλους. Το ζήτημα είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να ανεβάσουμε τον πήχη ψηλότερα και να κάνουμε τέτοια ρεκόρ, που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας και στα καθήκοντα που μας βάζει το Κόμμα. Η ανάδειξη στελεχών πρέπει να έχει αυστηρά κριτήρια με βάση: α) την ολόπλευρη γνώση και καθημερινή μάθηση, β) τη σωστή αφομοίωση και δημιουργική εφαρμογή της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, γ) την αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής μας πολιτικής με την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικρομεσαίους, τη διανόηση, τη νεολαία και τα ΜΜΕ αστικά και κομματικά, δ) τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ στη λήψη των αποφάσεων.

Εάν το 16ο Συνέδριο απαντήσει και δρομολογήσει λύσεις στα παραπάνω προβλήματα που ταλανίζουν το Κόμμα, τότε το τρένο σφυρίζοντας θα δώσει το σύνθημα και θα ξεκινήσει.

Οι συρμοί θα πυκνώσουν σαν μια ατέλειωτη ατσάλινη αλυσίδα και θα διασχίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές του μέλλοντος.

Θα καταφέρει να περάσει το μακρύ σκοτεινό τούνελ του σήμερα και να οδηγήσει την εργατική τάξη στο ξέφωτο, στο σοσιαλισμό.

Εργάτης

ΚΟΒ Ηλιούπολης

Αθήνα

Βέβαια, θα πει κανείς, για μας δεν υπάρχει θέμα, είναι λυμένο. Δεν υπάρχει ΘΕΟΣ.

Ωραία..., υπάρχει όμως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θρησκεύεται και οι περισσότεροι απ' αυτούς δε μας ψηφίζουν, όχι γιατί είμαστε άθεοι, αλλά γιατί συμπεριφερόμαστε σαν χριστιανομάχοι. Υπάρχουν, επίσης, ο λαϊκός κλήρος, οι παπάδες της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ, ο μακαρίτης σύντροφός μας παπα-Στάθης Κτενάς και τόσοι άλλοι. Υπάρχουν οι παλιότεροι, Διάκος - Παπαφλέσσας. Τι θα τους κάνουμε αυτούς, σύντροφοι;

Ναι, δεν υπάρχει Θεός, υπάρχει όμως παράδοση, πολιτισμός, συνυφασμένα με τη ζωή, με τα θετικά και τα αρνητικά τους, υφασμένα φάδι-στημόνι στον αργαλειό της γιαγιάς μας. Το ξόρκι για τα Παγανά - οι αποκριές - τα Χριστούγεννα - το βάψιμο των αυγών. Ποιος από σας που μέσα σας με βρίζετε τώρα, δε βάφει αυγά τη Μεγάλη Πέμπτη σπίτι του;

Πόσοι δε βαφτίσατε τα παιδιά σας; Κανένας - πλην ενός - δεν αρνήθηκε θρησκευτικό θάψιμο!

Ναι. Είναι αντιδραστικό, σύντροφοι, το Ιερατείο, παγκοσμίως, γιατί πάσχιζε να κρύψει τη γνώση από το λαό.

Μα τους κληρικούς-καλόγερους των κρυφών σχολειών τι θα τους κάνουμε, σ/φοι; Κι εκείνους στο ανάθεμα;

Και γιατί γιομίζουμε το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» με αγγελίες μνημόσυνων στελεχών του Κόμματός μας και λαϊκών ηρώων; Υποκρινόμαστε;

Είπε, λένε, ο Μαρξ ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών. Ισως είχε δίκιο τότε. Σήμερα όμως μήπως ήρθε ο καιρός να το αλλάξουμε; Μήπως είναι πιο σύγχρονο, πιο αληθινό ότι η θρησκεία είναι το αφέψημα των λαών κι ανάλογα με το πώς το σερβίρεις γίνεται ή δηλητήριο, π.χ., με κινίνο. ή παρηγοριά, π.χ., με μέλι... Και δε συγκίνησε κανένα μας η στροφή προς την εκκλησία όλο και περισσότερων ανθρώπων, όλο και πιο νέων, η Νεο-Ορθοδοξία δηλαδή. Κι εκείνο το δεν ορκίζονται στο Ευαγγέλιο οι βουλευτές μας, σε κάθε νέα Βουλή, μας δίνει ψήφους, αυξάνει το κύρος, την επιρροή μας;... Κι ορκίζονται σ' ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει, στο αστικό Σύνταγμα. Ωραία επιλογή. Κι αν εξαιρέσουμε το 80-90% του ελληνικού λαού, με ποιους θα χτίσουμε το Μέτωπο;

Να φτιάξουμε συμμαχίες, σ/φοι, να φτιάξουμε μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, ενάντια στη σήψη και τη διαφθορά. Κόντρα στην πράσινη σαπίλα που συλεύει μέχρι και τους ατυχείς νεκρούς μας.

Κόντρα σε όσους μας πνίγουν για να πλουτίσουν, κόντρα σε όσους μας ποτίζουν κάθε λογής ναρκωτικά και θησαυρίζουν, κόντρα σ' αυτούς που κυβερνάνε χάριν των δικών τους συμφερόντων κι όχι αυτών που τους εξέλεξαν. Κόντρα σ' αυτούς που χάλασαν τη γλώσσα μας, στους ίδιους που πούλησαν, μαζί με τον ΟΤΣΑΛΑΝ το ελληνικό φιλότιμο, που στάζουν αίμα τα χέρια τους απ' τα σφαγιασμένα Σερβόπουλα.

Κόντρα στους ανευθυνο-υπεύθυνους πρωθυπουργούς και υπουργούς που ζούνε σε άλλον πλανήτη.

Κόντρα στους ίδιους και τους συνοδοιπόρους τους, που δε θέλουν σύνορα, που δεν έχουν πατρίδα, που αρνηθήκανε - θεματοφύλακες όντες - την ιστορία, τον πολιτισμό, την παράδοσή μας.

Να φτιάξουμε πολλά μέτωπα σ/φοι, αλλά να μην αφήσουμε απέξω τη μάνα μας που ανάβει κάθε μέρα το καντήλι, το γείτονα τον ψάλτη που είναι και οικοδόμος. Με τον παπά που φωνάζει για παγκόσμια ειρήνη, με τη χριστιανική φιλοσοφία, που παρά τις μεγάλες αντιθέσεις τις Επουράνιες, έχουμε πολλά ουμανιστικά κοινά (και φιλοσοφικά) με τα επίγεια.

Να φτιάξουμε μέτωπο, σύντροφοι. Ναι, πρέπει αλλά με την πλειοψηφία, όχι με τις άσπρες μύγες.

Συντροφικά

Περιστέρι

Στρατηγικός στόχος του Κόμματος είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.

Πώς μπορούμε σήμερα να φτάσουμε πιο κοντά στο στόχο μας ή, άλλως, πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις τέτοιες που να διευκολύνουν τη στρατηγική μας;

Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις είναι έτοιμες, γιατί ο καπιταλισμός είναι το ανώτατο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό. Εκείνο που χρειάζεται προετοιμασία, είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, ισχυρό ΚΚΕ, εργατική τάξη και σύμμαχοί της έτοιμοι για το ρόλο τους και επαναστατική κατάσταση.

Η δημιουργία του ΑΑΔΜ μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά μπορεί και όχι, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, εκτιμούν οι Θέσεις για το 16ο Συνέδριο.

Το ΑΑΔΜ είναι συμμαχία ανομοιογενών δυνάμεων. Εδώ χρειάζεται να τονίσουμε ότι σίγουρα κάνεις συμβιβασμούς, όταν συνεργάζεσαι με διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, γιατί εκπροσωπούν και άλλα κοινωνικο-πολιτικά συμφέροντα. Ομως οι συμβιβασμοί είναι τέτοιοι που δεν κάνεις πίσω από τις βασικές σου αρχές.

Δεν μπορείς να μπεις στη λογική της ενσωμάτωσης στην ΕΕ, επειδή λέγεται ότι η θέση του ΚΚΕ για την ΕΕ είναι «εξωπραγματική» και ότι αν αποδεσμευτούμε απ' αυτόν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό θα είμαστε «απομονωμένοι». Μόνο 15 χώρες είναι μέλη της ΕΕ, οι άλλες είναι απομονωμένες; Σαφώς όχι. Σήμερα που δεν υπάρχει το ΣΟΑ, τι χρειάζεται η ΕΕ; Ελεγαν ότι έκαναν την ΕΟΚ σε αντιπαράθεση με τον ΣΟΑ, γιατί τη διατηρούν σήμερα; Η ΕΕ είναι οικονομικός, πολιτικός, αλλά εξελίσσεται και σε στρατιωτικό οργανισμό για να επεμβαίνει όταν και όποτε θέλει στις χώρες εκείνες που αντιστέκονται στα συμφέροντά της (Γιουγκοσλαβία, τι στάση κράτησε η ΕΕ με την επέμβαση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων;).

Αρα είναι καθαρό για μας τους κομμουνιστές ότι μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον τόπο μας η παραμονή μας και όχι καλύτερες μέρες, όπως υπόσχονται οι κάθε λογής «υποστηρικτές» της ΕΕ.

Δεν μπορείς να συμμαχείς με δυνάμεις πολιτικές σήμερα, όταν υποχωρούν στη λογική της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στη ΓΣΕΕ, στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας κ.ά. και μάλιστα να τους αποκαλείς «αριστερές δυνάμεις».

Δεν μπορείς να βάλεις νερό στο κρασί σου, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, για να γίνεσαι αρεστός στην άρχουσα τάξη και να καταλήγεις ρεφορμιστής. Δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιες πολιτικές δυνάμεις, όμως μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης είναι δυνατό να προκύψουν και πολιτικές δυνάμεις που να εκτιμούν την αναγκαιότητα της συγκρότησης του ΑΑΔΜ.

Να, γιατί η πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων του ΑΑΔΜ είναι δεμένη με ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, ικανό να προσανατολίσει σε σωστή κατεύθυνση το μαζικό λαϊκό κίνημα.

Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα Νέου Τύπου, με αρχές λειτουργίας και συγκρότησης που δεν επιτρέπουν πισωγυρίσματα.

Χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική θωράκιση των κομματικών δυνάμεων, γιατί είμαστε πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των καιρών. Η ιδεολογική και πολιτική δουλιά είναι συλλογική, αλλά και ατομική ευθύνη. Φτάνει σήμερα μόνο η μελέτη του «Ριζοσπάστη» (που και αυτή δε γίνεται απ' όλους μας);

Με την επιστημονικοτεχνική επανάσταση τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα διεθνώς και στον τόπο μας.

Είναι ανάγκη να ανατρέχουμε στους κλασικούς του Μαρξισμού - Λενινισμού, ώστε να είμαστε έτοιμοι να απαντάμε στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε από την άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό.

Εχουμε ΚΟΒ τέτοιες που να απαντούν σε όλα τα ζητήματα - έτοιμες για θυσίες;

Πολλές φορές τρέχουμε να προλάβουμε τα γεγονότα και άλλες ούτε που τα παίρνουμε είδηση. Είναι αρνητικό δείγμα της κομματικής μας ζωής. Εδώ χρειάζεται παρέμβαση από πάνω προς τα κάτω, αλλά και από κάτω προς τα πάνω. Θέλουμε ΚΟΒ και στελέχη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά έτοιμα για τις δυσκολίες που έρχονται, αλλά και ικανά να καθοδηγήσουν τις μάζες, πρωτοπόρα στους αγώνες της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, να εμπνέουν εμπιστοσύνη και να δίνουν διέξοδο στην προοπτική του Λαϊκού Μετώπου. Ενός μετώπου τέτοιων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που να έχουν τη λαϊκή εξουσία στα χέρια τους με χαραγμένη Λαϊκή Οικονομία. Θέλει δουλιά για να κάνουμε ισχυρό και σωστό ΚΚΕ, χωρίς ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις, ώστε να έχουμε και ισχυρό ΑΑΔΜ για να τα βγάλει πέρα στην επίθεση που θα δεχτεί από την ντόπια και ξένη άρχουσα τάξη, έτσι και αλλιώς.

Σήμερα ο ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα, π.χ. μια εστία πολέμου χτες στη Γιουγκοσλαβία, σήμερα Παλαιστίνη, αύριο κάπου αλλού. Αντεπίθεση λοιπόν στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, με ανάπτυξη ενός πλατιού φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας, συνδεδεμένο με τα κινήματα ειρήνης στον κόσμο. Αλλωστε, πέρσι ξετυλίχτηκε ένα πλατύ φιλειρηνικό κίνημα με την επέμβαση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στη Γιουγκοσλαβία. Υπάρχει λοιπόν η μαγιά για τη συνέχεια και την ανάπτυξή του. Αρκεί να γίνει πράξη.

Αναπτύσσοντας κινήματα φιλειρηνικό, γυναικείο, νεολαιίστικο, με πρωτοπόρα την εργατική τάξη που δέχεται ολομέτωπη επίθεση σήμερα απ' όλες τις πλευρές, από την πολιτική της κυβέρνησης, μπορείς να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, δίνοντας διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, με προοπτική το Σοσιαλισμό.

Μόνο με τη δημιουργία του ΑΑΔΜ θα δει άσπρη μέρα ο τόπος μας. Βαδίζοντας για το 16ο Συνέδριο είναι ανάγκη να δώσουμε όλοι τον καλύτερο εαυτό μας τόσο για την προετοιμασία του Συνεδρίου μας, όσο και για την υλοποίηση των αποφάσεών του, που θα 'ναι Σταθμός στην ιστορία του Εργατικού και Λαϊκού κινήματος της χώρας μας.

Συντροφικά

ΚΟΒ Τοπικής Αυτοδιοίκησης Αιγάλεω

Η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, οι πολλές εστίες αντίστασης στη νέα βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου κατά των εργατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, όσο και αν αγνοήθηκαν ή και προδόθηκαν από τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ήταν ένα αποφασιστικό, νέο και ελπιδοφόρο ξύπνημα για το λαϊκό κίνημα, από το λήθαργο που το είχαν οδηγήσει οι απογοητεύσεις από τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού, οι διασπάσεις στο κομμουνιστικό κίνημα και η πληθώρα οπορτουνιστικών και συμβιβαστικών απόψεων που δημιουργήθηκαν χάρη στα προηγούμενα.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα αφετηρία, με νέα πλούσια πείρα, με νέες δυνάμεις και δεν έχουμε παρά να συμβάλουμε και θα συμβάλουμε, ώστε το Συνέδριο να γίνει και θα γίνει η αρχή για νέα άλματα στη δράση μας. Στα πλαίσια αυτά καταθέτω και εγώ κάποιες σκέψεις.

1. Σε διεθνές επίπεδο, όπως και στο εθνικό άλλωστε, βλέπουμε ότι το κεφάλαιο, παρά το σκληρό ανταγωνισμό στο εσωτερικό του, δρα ενωμένο κατά των λαών και χωρών που παλεύουν για την αυτοδιάθεσή τους, κατά των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και υπέρ της ασύδοτης δράσης του κάθε κολοσσού, ό,τι κι αν παράγει, ό,τι κι αν εμπορεύεται. Ακόμα και όπλα, ακόμα και ναρκωτικά. Και σ' αυτό το παιχνίδι ιδιοποιούνται οι κεφαλαιοκράτες ακόμα και διεθνείς Οργανισμούς, τις υποδομές, το κύρος και τη δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν. Από την άλλη μεριά, τα κομμουνιστικά κόμματα τα οποία διακηρύσσουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη και που όλα στη χώρα τους έχουν χτυπηθεί, έχουν φυλακιστεί, έχουν πολλές φορές πληρώσει ακριβά την αρχή αυτή, δρουν «κατά μόνας». Ομως η εργατική τάξη της κάθε χώρας, ο κάθε λαός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνος του το συνασπισμένο με χίλιους τρόπους μεγάλο, διεθνές κεφάλαιο.

Η ίδια η ζωή φέρνει το ζήτημα της ενιαίας δράσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ, έχοντας κατακτήσει με τη συνεπή στάση και δράση του και με τις διεθνείς συναντήσεις των ΚΚ στην Αθήνα, θέση πρωτοπόρου στο διεθνές κίνημα, χρεώνεται από τα πράγματα να πάρει όλες τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται για:

Α) Τη συνεργασία μεταξύ των ΚΚ για την παραπέρα επεξεργασία και εμπλουτισμό της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, με τα νέα στοιχεία από την εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, των διαλεκτικών νόμων εξέλιξης των κοινωνιών αυτών και πώς λειτούργησαν αυτοί οι νόμοι στην περίοδο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, τα νέα επίπεδα επεμβάσεων και κρίσεων του ιμπεριαλισμού και τα νέα δεδομένα στη ζωή της εργατικής τάξης, στις συνθήκες της «παγκοσμιοποίησης».

Β) Τη συγκρότηση μιας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς, που θα συμβάλλει στην ενιαία δράση των ΚΚ, στην ίδρυση ΚΚ σε χώρες που δεν υπάρχουν, στην αλληλεγγύη μεταξύ των ΚΚ και στο συντονισμό δράσης απέναντι στους ιμπεριαλιστές, ενώ παράλληλα θα ζωντανεύει το όραμα του κομμουνισμού τόσο στην Ευρώπη όσο και στον κόσμο.

2. Η επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η αφαίρεση εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών, η κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η υποτέλεια των κυβερνήσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στις αξιώσεις των καπιταλιστών και οι κίνδυνοι που δημιουργούνται για τη χώρα μας κάνουν επιτακτική την ανάγκη της ανάπτυξης του ΑΑΔΜ, για τη δημιουργία του μεγαλύτερου δυνατού μετώπου αντίστασης και αντεπίθεσης.

Ιστορικά το Κόμμα μας έχει πολλές φορές αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, όπως οι συνθήκες παρανομίας, οι διώξεις κτλ., έχει δημιουργήσει μέτωπα, με αποκορύφωμα τη δημιουργία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και γενικά η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από αγώνες, οι περισσότεροι των οποίων είχαν αποτέλεσμα χάρη στις συμμαχίες με άλλες λαϊκές δυνάμεις.

Υπάρχει δηλαδή η εμπειρία που μπορεί να φωτίσει τα βήματά μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας του ΑΑΔΜ, που δείχνει τις δυνατότητες, όπως δείχνει και τις πιθανές παγίδες μιας τέτοιας πολιτικής. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις βάζουν το ζήτημα της ξεχωριστής ανάπτυξης του Κόμματος, της δράσης του, της πιο ποιοτικής εσωκομματικής δράσης, της ενότητας και της ανάπτυξης του πολιτικού-ιδεολογικού επιπέδου των Οργανώσεων ως προϋπόθεση και για την επιτυχία του ΑΑΔΜ. Πιστεύω ότι το κύριο βάρος πρέπει να πέσει στη θεωρητική επεξεργασία της σύγχρονης πραγματικότητας της ελληνικής κοινωνίας, στην ιδεολογική δουλιά, στους τρόπους επικοινωνίας και στα μέσα που απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και το λαό γενικότερα.

Η ενότητα του Κόμματος πρέπει να αναπτύσσεται στη δράση, στην αλληλεγγύη μεταξύ των Οργανώσεων και των συντρόφων, στην εξάλειψη φαινομένων έλλειψης εμπιστοσύνης, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, στο σεβασμό των αρχών λειτουργίας του Κόμματος.

3. Η ένταση και έκταση της καλλιέργειας ρεφορμιστικών αυταπατών σε τμήματα της εργατικής τάξης, κύρια σε μεγάλους χώρους, όπως οι τράπεζες, υπηρεσίες και σύγχρονες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, φανερώνουν την ανάγκη για ένταση της ιδεολογικής και πολιτικής δουλιάς στην εργατική τάξη, σ' αυτούς τους χώρους.

Οσο ανεπαρκείς κι αν είναι οι δυνάμεις σε μια συνοικιακή Οργάνωση, δε νοείται σήμερα να μη βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τους χώρους δουλιάς της περιοχής της και σε συνεργασία με τις αντίστοιχες ΚΟΒ των χώρων αυτών, και, εννοείται, με την απαραίτητη συμμετοχή της νεολαίας.

Αντίστοιχα, οι σύντροφοι των Εργατικών Αχτίδων να διατηρούν επαφή με τη συνοικία τους και να συμβάλλουν στη δημιουργία ή δραστηριοποίηση κινημάτων ειρήνης, γυναικών, πολιτιστικών κέντρων, αθλητικών ομίλων, μορφωτικών ομίλων κτλ., στη διοργάνωση εκδηλώσεων, συσκέψεων και σε κάθε δουλιά που ανοίγει η συνοικιακή ΚΟΒ.

Είναι καιρός σήμερα να αποφασίσουμε πλατιές πολιτικές εξορμήσεις σε κάθε χώρο δουλιάς και με στόχο μέχρι το επόμενο Συνέδριο του Κόμματος να μην υπάρχει ούτε ένας χώρος δουλιάς, ούτε μια γειτονιά χωρίς ΚΟΒ. Τα μέσα ενημέρωσης του Κόμματος, κύρια τα ηλεκτρονικά, πρέπει να βελτιωθούν και να παίξουν το ρόλο που πρέπει.

Να ιδρυθεί σχολή δημοσιογραφίας και μέσων επικοινωνίας, στην οποία να κατευθύνονται σύντροφοι και ιδιαίτερα απόφοιτοι σχετικών σχολών ή καλλιτέχνες, με στόχο τη στελέχωση των κομματικών μέσων.

4. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης, το Συνέδριο πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σταθεί σ' ένα σοβαρό ζήτημα:

Με την κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1990, αποχώρησαν από το Κόμμα και την ΚΝΕ πολλά μέλη που είτε προσελκύστηκαν από άλλες δυνάμεις είτε πήγαν σπίτι τους απογοητευμένοι. Αρκετοί απ' αυτούς, επανεξετάζοντας τη θέση τους, θέλουν να επανενταχθούν στο Κόμμα. Πρέπει λοιπόν το Συνέδριο να εξετάσει το ζήτημα αυτό και να σταθεί θετικά απέναντί τους.

Υ.Γ. Μας πλημμυρίζουν συναισθήματα λύπης και απογοήτευσης όταν σύντροφοι και ιδιαίτερα στελέχη του Κόμματος, που θαυμάζαμε και καμαρώναμε για τη δράση τους, φτάνουν στο σημείο να εγκαταλείπουν τον αγώνα ή να καταλήγουν αιχμάλωτοι των αστικών ή ρεφορμιστικών ιδεών και μέσων ενημέρωσης.

Ομως έχουμε πειστεί ότι το Κόμμα μας άντεξε πάνω από οκτώ δεκαετίες μέχρι σήμερα, όχι χάρη σε όσους έφυγαν αλλά χάρη σε όσους έμειναν και διαφύλαξαν την ενότητά του.

Ιστορικά οι διασπάσεις ή οι αποχωρήσεις μόνο προβλήματα δημιουργούν στο κίνημα, ενώ δε λύνουν κανένα απολύτως.

Ζήτω το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Συντροφικά

ΘΟΔΩΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ