Η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, οι πολλές εστίες αντίστασης στη νέα βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου κατά των εργατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, όσο και αν αγνοήθηκαν ή και προδόθηκαν από τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ήταν ένα αποφασιστικό, νέο και ελπιδοφόρο ξύπνημα για το λαϊκό κίνημα, από το λήθαργο που το είχαν οδηγήσει οι απογοητεύσεις από τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού, οι διασπάσεις στο κομμουνιστικό κίνημα και η πληθώρα οπορτουνιστικών και συμβιβαστικών απόψεων που δημιουργήθηκαν χάρη στα προηγούμενα.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα αφετηρία, με νέα πλούσια πείρα, με νέες δυνάμεις και δεν έχουμε παρά να συμβάλουμε και θα συμβάλουμε, ώστε το Συνέδριο να γίνει και θα γίνει η αρχή για νέα άλματα στη δράση μας. Στα πλαίσια αυτά καταθέτω και εγώ κάποιες σκέψεις.

1. Σε διεθνές επίπεδο, όπως και στο εθνικό άλλωστε, βλέπουμε ότι το κεφάλαιο, παρά το σκληρό ανταγωνισμό στο εσωτερικό του, δρα ενωμένο κατά των λαών και χωρών που παλεύουν για την αυτοδιάθεσή τους, κατά των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και υπέρ της ασύδοτης δράσης του κάθε κολοσσού, ό,τι κι αν παράγει, ό,τι κι αν εμπορεύεται. Ακόμα και όπλα, ακόμα και ναρκωτικά. Και σ' αυτό το παιχνίδι ιδιοποιούνται οι κεφαλαιοκράτες ακόμα και διεθνείς Οργανισμούς, τις υποδομές, το κύρος και τη δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν. Από την άλλη μεριά, τα κομμουνιστικά κόμματα τα οποία διακηρύσσουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη και που όλα στη χώρα τους έχουν χτυπηθεί, έχουν φυλακιστεί, έχουν πολλές φορές πληρώσει ακριβά την αρχή αυτή, δρουν «κατά μόνας». Ομως η εργατική τάξη της κάθε χώρας, ο κάθε λαός, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνος του το συνασπισμένο με χίλιους τρόπους μεγάλο, διεθνές κεφάλαιο.

Η ίδια η ζωή φέρνει το ζήτημα της ενιαίας δράσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Το ΚΚΕ, έχοντας κατακτήσει με τη συνεπή στάση και δράση του και με τις διεθνείς συναντήσεις των ΚΚ στην Αθήνα, θέση πρωτοπόρου στο διεθνές κίνημα, χρεώνεται από τα πράγματα να πάρει όλες τις πρωτοβουλίες που χρειάζονται για:

Α) Τη συνεργασία μεταξύ των ΚΚ για την παραπέρα επεξεργασία και εμπλουτισμό της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, με τα νέα στοιχεία από την εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, των διαλεκτικών νόμων εξέλιξης των κοινωνιών αυτών και πώς λειτούργησαν αυτοί οι νόμοι στην περίοδο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, τα νέα επίπεδα επεμβάσεων και κρίσεων του ιμπεριαλισμού και τα νέα δεδομένα στη ζωή της εργατικής τάξης, στις συνθήκες της «παγκοσμιοποίησης».

Β) Τη συγκρότηση μιας νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς, που θα συμβάλλει στην ενιαία δράση των ΚΚ, στην ίδρυση ΚΚ σε χώρες που δεν υπάρχουν, στην αλληλεγγύη μεταξύ των ΚΚ και στο συντονισμό δράσης απέναντι στους ιμπεριαλιστές, ενώ παράλληλα θα ζωντανεύει το όραμα του κομμουνισμού τόσο στην Ευρώπη όσο και στον κόσμο.

2. Η επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η αφαίρεση εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών, η κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η υποτέλεια των κυβερνήσεων απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στις αξιώσεις των καπιταλιστών και οι κίνδυνοι που δημιουργούνται για τη χώρα μας κάνουν επιτακτική την ανάγκη της ανάπτυξης του ΑΑΔΜ, για τη δημιουργία του μεγαλύτερου δυνατού μετώπου αντίστασης και αντεπίθεσης.

Ιστορικά το Κόμμα μας έχει πολλές φορές αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, όπως οι συνθήκες παρανομίας, οι διώξεις κτλ., έχει δημιουργήσει μέτωπα, με αποκορύφωμα τη δημιουργία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και γενικά η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από αγώνες, οι περισσότεροι των οποίων είχαν αποτέλεσμα χάρη στις συμμαχίες με άλλες λαϊκές δυνάμεις.

Υπάρχει δηλαδή η εμπειρία που μπορεί να φωτίσει τα βήματά μας στην κατεύθυνση της δημιουργίας του ΑΑΔΜ, που δείχνει τις δυνατότητες, όπως δείχνει και τις πιθανές παγίδες μιας τέτοιας πολιτικής. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις βάζουν το ζήτημα της ξεχωριστής ανάπτυξης του Κόμματος, της δράσης του, της πιο ποιοτικής εσωκομματικής δράσης, της ενότητας και της ανάπτυξης του πολιτικού-ιδεολογικού επιπέδου των Οργανώσεων ως προϋπόθεση και για την επιτυχία του ΑΑΔΜ. Πιστεύω ότι το κύριο βάρος πρέπει να πέσει στη θεωρητική επεξεργασία της σύγχρονης πραγματικότητας της ελληνικής κοινωνίας, στην ιδεολογική δουλιά, στους τρόπους επικοινωνίας και στα μέσα που απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και το λαό γενικότερα.

Η ενότητα του Κόμματος πρέπει να αναπτύσσεται στη δράση, στην αλληλεγγύη μεταξύ των Οργανώσεων και των συντρόφων, στην εξάλειψη φαινομένων έλλειψης εμπιστοσύνης, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, στο σεβασμό των αρχών λειτουργίας του Κόμματος.

3. Η ένταση και έκταση της καλλιέργειας ρεφορμιστικών αυταπατών σε τμήματα της εργατικής τάξης, κύρια σε μεγάλους χώρους, όπως οι τράπεζες, υπηρεσίες και σύγχρονες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, φανερώνουν την ανάγκη για ένταση της ιδεολογικής και πολιτικής δουλιάς στην εργατική τάξη, σ' αυτούς τους χώρους.

Οσο ανεπαρκείς κι αν είναι οι δυνάμεις σε μια συνοικιακή Οργάνωση, δε νοείται σήμερα να μη βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τους χώρους δουλιάς της περιοχής της και σε συνεργασία με τις αντίστοιχες ΚΟΒ των χώρων αυτών, και, εννοείται, με την απαραίτητη συμμετοχή της νεολαίας.

Αντίστοιχα, οι σύντροφοι των Εργατικών Αχτίδων να διατηρούν επαφή με τη συνοικία τους και να συμβάλλουν στη δημιουργία ή δραστηριοποίηση κινημάτων ειρήνης, γυναικών, πολιτιστικών κέντρων, αθλητικών ομίλων, μορφωτικών ομίλων κτλ., στη διοργάνωση εκδηλώσεων, συσκέψεων και σε κάθε δουλιά που ανοίγει η συνοικιακή ΚΟΒ.

Είναι καιρός σήμερα να αποφασίσουμε πλατιές πολιτικές εξορμήσεις σε κάθε χώρο δουλιάς και με στόχο μέχρι το επόμενο Συνέδριο του Κόμματος να μην υπάρχει ούτε ένας χώρος δουλιάς, ούτε μια γειτονιά χωρίς ΚΟΒ. Τα μέσα ενημέρωσης του Κόμματος, κύρια τα ηλεκτρονικά, πρέπει να βελτιωθούν και να παίξουν το ρόλο που πρέπει.

Να ιδρυθεί σχολή δημοσιογραφίας και μέσων επικοινωνίας, στην οποία να κατευθύνονται σύντροφοι και ιδιαίτερα απόφοιτοι σχετικών σχολών ή καλλιτέχνες, με στόχο τη στελέχωση των κομματικών μέσων.

4. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης, το Συνέδριο πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σταθεί σ' ένα σοβαρό ζήτημα:

Με την κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1990, αποχώρησαν από το Κόμμα και την ΚΝΕ πολλά μέλη που είτε προσελκύστηκαν από άλλες δυνάμεις είτε πήγαν σπίτι τους απογοητευμένοι. Αρκετοί απ' αυτούς, επανεξετάζοντας τη θέση τους, θέλουν να επανενταχθούν στο Κόμμα. Πρέπει λοιπόν το Συνέδριο να εξετάσει το ζήτημα αυτό και να σταθεί θετικά απέναντί τους.

Υ.Γ. Μας πλημμυρίζουν συναισθήματα λύπης και απογοήτευσης όταν σύντροφοι και ιδιαίτερα στελέχη του Κόμματος, που θαυμάζαμε και καμαρώναμε για τη δράση τους, φτάνουν στο σημείο να εγκαταλείπουν τον αγώνα ή να καταλήγουν αιχμάλωτοι των αστικών ή ρεφορμιστικών ιδεών και μέσων ενημέρωσης.

Ομως έχουμε πειστεί ότι το Κόμμα μας άντεξε πάνω από οκτώ δεκαετίες μέχρι σήμερα, όχι χάρη σε όσους έφυγαν αλλά χάρη σε όσους έμειναν και διαφύλαξαν την ενότητά του.

Ιστορικά οι διασπάσεις ή οι αποχωρήσεις μόνο προβλήματα δημιουργούν στο κίνημα, ενώ δε λύνουν κανένα απολύτως.

Ζήτω το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Συντροφικά

ΘΟΔΩΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ