Περισσεύουν αυτές τις μέρες, με αφορμή και τις αμερικανικές εκλογές, οι ύμνοι σε ένα συγκεκριμένο τύπο δημοκρατίας, αυτής που στην πράξη της είναι ταυτόσημη με το κράτος του αστυνόμου. Μια δημοκρατία, που ισχυρίζεται πως έχει διασφαλίσει το «δικαίωμα στον καθένα να είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως θέλει», αφού όμως πρώτα έχει περάσει από μια σειρά μυλόπετρες και έχει αποκτήσει μία συνείδηση-αλοιφή. Μια δημοκρατία, στην οποία το μόνο που πράγματι διασφαλίζει είναι μία εξέχουσα θέση για την κρατική τρομοκρατία. Η αναφορά δε γίνεται αόριστα, ούτε για κάποια άλλη χώρα. Αφορά αυτόν εδώ τον τόπο. Μόλις προχτές οι βουλευτές του ΚΚΕ αναγκάστηκαν να υπενθυμίσουν στην κυβέρνηση την υποχρέωση που είχε να ενημερώσει την Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης και Δημόσιας Τάξης για τους σκοπούς του ταξιδιού του υπουργού Δημόσιας Τάξης στις ΗΠΑ, πριν αυτό γίνει. Η κυβέρνηση, τότε, έκανε πως δεν κατάλαβε. Το ίδιο συνεχίζει να κάνει και σήμερα.

Κι όμως, στον Τύπο διαρρέουν σχεδόν καθημερινά διάφορα σχέδια, που αποσκοπούν, δήθεν, στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ομολογείται ανοιχτά από τον αρμόδιο υπουργό ότι ως άμεσο αποτέλεσμα διακρατικών συμφωνιών που έχει υπογράψει, οι πράκτορες διαφόρων μυστικών υπηρεσιών έχουν εγκατασταθεί μέσα στα γραφεία της Ελληνικής Αστυνομίας. Και το κυριότερο, καλλιεργείται συστηματικά στην κοινή γνώμη μια συνείδηση χαφιεδισμού και αποδοχής ενός τρομακτικού - ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα - σχεδιασμού, που περιέχει από καθημερινά μπλόκα προς εθισμό του πληθυσμού, έως δικαστήρια που πριν ακόμα δικάσουν θα έχουν βγάλει απόφαση. Για όλα αυτά, βέβαια, επίσημη ενημέρωση στο «ναό της δημοκρατίας» δεν έχει υπάρξει ακόμα. Οχι πως κάτι τέτοιο θα άλλαζε την κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, ίσως, όμως, παρείχε, τουλάχιστον, στο λαϊκό κίνημα κάποια πρόσθετα στοιχεία χρήσιμα, κόντρα σ' ένα ζοφερό μέλλον που η καθημερινότητα της κρατικής καταστολής προδιαγράφει.

Αυτήν την προοπτική, την οργάνωση της λαϊκής πάλης, που μπορεί να ενισχυθεί μέσα και από την έγκαιρη αποκάλυψη των σχεδίων της άρχουσας τάξης, είναι που προσπαθεί να απομακρύνει η κυβέρνηση με την τακτική της απόκρυψης των συγκεκριμένων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει απέναντι στους υπερατλαντικούς και Ευρωπαίους συνεταίρους της. Γνωρίζει - κοιτώντας από τη θέση της άρχουσας τάξης τα πράγματα - πως οι καιροί που έρχονται δε φέρνουν μόνο αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με τα συνεπαγόμενα και για τις δημοκρατικές ελευθερίες αρνητικά αποτελέσματα. Αναγκαστικά προδιαγράφουν, μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης, μία εκρηκτική άνοιξη και για το λαϊκό κίνημα.

Ηκυβέρνηση γνωρίζει πως, όσο τουλάχιστον περνά από το χέρι τους, οι κομμουνιστές θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και αυτής της αντιπαράθεσης. Θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να αντιμετωπιστούν εν τη γενέσει τους και τα νομοθετικά τερατουργήματα, που ήδη έχουν γίνει γραπτά κείμενα. Γι' αυτό και παίρνει τα μέτρα της: Βαφτίζει μορφές της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης αδικήματα του κοινού Ποινικού Κώδικα και στη συνέχεια επιχειρεί να ταυτίσει το έγκλημα του Ποινικού Κώδικα με την τρομοκρατία. Επιχειρεί έτσι να χτίσει στο επίπεδο της κοινωνίας ένα ιδεολογικά αντιδραστικό μέτωπο υπεράσπισης της πολιτικής της.

Αν αυτό γίνεται κατανοητό, ας πάρουμε έγκαιρα και εμείς τα μέτρα μας. Δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό για το χτίσιμο και ενός πλατιού δημοκρατικού μετώπου πάλης. Για να περιέχει ένα νόημα και η όποια συζήτηση για τη δημοκρατία.