«Δεν πρέπει να υποτιμούνται οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα και επιδρούν και στην οργάνωση της κομματικής ζωής... Δεν μπορεί όμως να είναι δικαιολογία για χαλαρότητα, πλαδαρότητα, λειψή προσφορά, μη συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες. Τα καθοδηγητικά όργανα και τα γραφεία των ΚΟΒ πρέπει να διασφαλίζουν τη μέγιστη συμμετοχή, την τακτική ενημέρωση, τη συντροφική βοήθεια, ώστε όλοι να προσφέρουν αυτό που μπορούν...» (3). Μια διαπίστωση και μια παραίνεση που επαναλαμβάνονται για πολλοστή φορά όχι μόνο στις Θέσεις αλλά και σε αποφάσεις του Κόμματος. Γιατί όμως να έχει αυτή τη φορά διαφορετικά αποτελέσματα;

Στις σημερινές συνθήκες είναι πράγματι ζήτημα ζωής και θανάτου η λειτουργία του Κόμματος πάνω σε στερεές βάσεις και σωστά επισημαίνεται η σημασία των ζητημάτων αυτών. Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίζουμε με την ίδια μέθοδο όπως στο παρελθόν, αλλά να πάρουμε μέτρα που θα ενισχύουν τη συμμετοχή στην κομματική ζωή αφ' ενός και θ' αποτρέπουν τη μετατροπή των μαζών των κομμουνιστών σε παθητική βάση της κομματικής πυραμίδας. Απαιτούνται μέτρα που θα ενισχύουν τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, στον έλεγχο για την εφαρμογή τους. Μέτρα όχι με τη μορφή παραινέσεων, αλλά συγκεκριμένα και κατοχυρωμένα στις αρχές λειτουργίας του Καταστατικού. Η συγκρότηση και λειτουργία του Κόμματος δεν αρκεί να βασίζεται στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αλλά και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Η εσωκομματική δημοκρατία δεν μπορεί να περιορίζεται στην εφαρμογή των αποφάσεων, αλλά να επεκτείνεται στον έλεγχο της δουλιάς των οργάνων από τα αντιπροσωπευτικά σώματα που ήδη προβλέπονται στο Καταστατικό, ώστε να αποκτήσουν πραγματική λειτουργικότητα αντί να είναι σώματα εκλεκτόρων. Ο έλεγχος του κομματικού μηχανισμού δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός, ώστε φαινόμενα ανεξέλεγκτης αναρρίχησης να μπορούν να προβλεφτούν. Η «ενιαία θέληση», η «ενότητα θέλησης και δράσης» στις σημερινές συνθήκες προϋποθέτει την πολύπλευρη συμμετοχή σε όλες τις διαδικασίες λειτουργίας του Κόμματος. Ετσι ώστε τα κομματικά μέλη να αποκτήσουν την ικανότητα για πρωτοβουλία που θα τα οδηγήσει να γίνουν οι πρωτοπόροι στο χώρο τους.

Η χαλαρότητα, πλαδαρότητα δεν είναι ιδιότητα των κομμουνιστών. Μπορεί όμως να καλλιεργηθεί και να εξαπλωθεί, όταν δεν παρθούν δραστικά μέτρα. Η συνειδητή πειθαρχία δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα πειθούς και ομοφωνίας και όχι διοικητικών μέτρων. Φυσικά, η οργανωμένη μάζα των κομμουνιστών διατηρεί το δικαίωμα να αποκλείσει από τις γραμμές της όλους αυτούς που συμβιβάζονται με την πολιτική της αστικής τάξης, που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια στους εργαζόμενους. Καθήκον και υποχρέωση του Κόμματος είναι να αφαιρεί το δικαίωμα να μιλούν εξ ονόματός του όσοι δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Παράλληλα πρέπει να διασφαλιστεί ότι η διαδικασία αυτή δεν είναι υποχρέωση ή δικαίωμα μιας ομάδας ατόμων, πρέπει να διασφαλιστεί ότι οργανωμένες ομάδες σε όλα τα επίπεδα του κομματικού μηχανισμού πρέπει να δρουν κάτω από την έγκριση της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος και να υπόκεινται στον έλεγχό τους. Η πρόσφατη αρνητική εμπειρία από τη νίκη της αντεπανάστασης στις χώρες της Βόρειας - Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχει αυξήσει την κριτική σκέψη και επιβεβαιώνει τη ρήση πολλών κλασικών ότι «η εμπιστοσύνη είναι καλή, αλλά ο έλεγχος καλύτερος».

Το κτίσιμο του Μετώπου απαιτεί απ' όλους αυξημένη δραστηριότητα και πρωτοβουλία, απαιτεί πρώτα απ' όλα την οργάνωση της εργατικής τάξης. Πρόκειται σίγουρα για το δυσκολότερο στοίχημα στα τελευταία χρόνια που πρέπει να κερδίσουν οι κομμουνιστές. Ενας ακόμη λόγος, το 16ο Συνέδριο να είναι αφετηρία για νέες επιτυχίες, ώστε μπροστά στο 17ο τα προβλήματα που τώρα μας φαίνονται δύσκολα, ν' αποτελούν παρελθόν.

(1) Διαμαντής Μαυροδόγλου, «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 20.10.2000.

(2) Νίνα Αντρέγιεβνα, ΚΟΜΕΠ 1/98, σελ. 92.

(3) ΘΕΣΕΙΣ, Θέση 54 σελ. 45.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΩΣΤΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Κομοτηνή