Δεν μπορούμε, όμως, εμείς οι κομμουνιστές, ενόψει του Συνεδρίου και στην αίθουσα των εργασιών του, να μην παραδεχτούμε ότι το ΚΚΕ είναι, σήμερα, μεταξύ των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής, από εκείνα με τη μικρότερη πολιτική επιρροή. Το ΚΚΕ, λοιπόν, το κόμμα με τη μεγαλύτερη ιστορία, είναι σήμερα το κόμμα με τη μικρότερη επιρροή. Γιατί; Είναι το μεγάλο ερώτημα στο οποίο το επικείμενο Συνέδριό του καλείται να απαντήσει. Να επεξεργαστεί, δηλαδή, τη στρατηγική εκείνη κατεύθυνση και τακτική, να χαράξει την πολιτική εκείνη γραμμή που θα βγάλουν το Κόμμα από τη στασιμότητα, από το νεκρό εκείνο σημείο του 5%. Ας ελπίσουμε ότι ο προσυνεδριακός διάλογος θα συμβάλει σημαντικά στην ουσιαστική βελτίωση των Θέσεων, ώστε να αποτελέσουν αυτές εγγύηση ότι το Συνέδριο θα επιτελέσει με επιτυχία το έργο αυτό.

Διαβάζοντας τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το Συνέδριο, πείθεσαι, για πολλοστή φορά, ότι όταν μιλά κανείς (στην περίπτωσή μας, το Κόμμα) από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και αδικημένων, γενικότερα, οι... λέξεις είναι πάντα ωραίες, συχνά, μάλιστα, τόσο ωραίες, που φαντάζουν εξωπραγματικές, που εκφράζουν, θαρρείς, τους ευσεβείς μας πόθους. Απ' αυτή, λοιπόν, την άποψη, των... λέξεων, δε θα είχα να παρατηρήσω τίποτα, απολύτως τίποτα, στο κείμενο των Θέσεων, θα μπορούσε, ίσως, να πλέξει κανείς έναν διθύραμβο. Δεν είμαι, όμως, βέβαιος, αν οι ωραίες λέξεις σχηματίζουν πάντα και ωραίες ιδέες. Απ' αυτή, λοιπόν, την άποψη, των.... ιδεών, θα είχα να κάνω περισσότερες παρατηρήσεις. Θα επικεντρωθώ, όμως, σε δύο σημεία που άπτονται βασικών θέσεων της πολιτικής του Κόμματος, θέσεων που κρατούν, νομίζω, το κόμμα χειροπόδαρα δεμένο και ερμητικά κλεισμένο στο καβούκι του.

Πρώτον: Το ΚΚΕ, στο 16ο Συνέδριό του, θα πρέπει πια (έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών) να ξανασκύψει, να επανεξετάσει, να επαναπροσδιορίσει (για να μην πω να αλλάξει άρδην) τη θέση του για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οχι γιατί η τελευταία είναι «παράδεισος». Μπορεί να είναι «κόλαση». Και, λοιπόν; Να βγούμε από μια νέα κόλαση, για να ξαναμπούμε στην παλιά; Οχι, βέβαια. Γιατί, έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση σημαίνει έξω από τον καπιταλισμό: τον «ενωμένο», τον «διεθνοποιημένο», τον «παγκοσμιοποιημένο». Τέτοιος είναι σήμερα ο καπιταλισμός (μας αρέσει - δε μας αρέσει) και δεν είναι, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Εκεί τον οδήγησαν (και δεν ξέρουμε πού ακόμη μπορούν να τον οδηγήσουν) οι νόμοι και οι νομοτέλειές του και όχι η θέληση κάποιων «κακών» καπιταλιστών ή, πολύ περισσότερο, κάποιων «κακών» πολιτικών. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι «ιδεολόγημα», όπως υποστηρίζουμε συχνά. Είναι μια αντικειμενική διαδικασία που συντελείται στις δομές του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν ζούσε ο Μαρξ, σίγουρα, θα έγραφε ένα νέο τόμο του «Κεφαλαίου», με τα νέα γνωρίσματα του καπιταλισμού. Το ίδιο θα έκανε και ο Λένιν, αν ζούσε, γράφοντας ένα νέο βιβλίο για τον ιμπεριαλισμό ως τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Αυτοί δεν υπάρχουν, εμείς δεν μπορούμε - αυτό είναι το δυστύχημα.

Αν, λοιπόν, με το «έξω η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση», εννοούμε την επιστροφή της χώρας στην προκοινοτική της περίοδο, τότε έχουμε εδώ μια θεωρητικά άκρως εσφαλμένη και πρακτικά μη ρεαλιστική θέση (τέτοια πισωγυρίσματα η ιστορία δε γνωρίζει ή γνωρίζει, αλλά αυτά συντελέστηκαν, δυστυχώς, κάπου αλλού). Αν, πάλι, με το σύνθημα αυτό εννοούμε την είσοδό μας στο σοσιαλισμό (και μάλλον αυτό εννοούμε, όταν μιλάμε για «λαϊκή εξουσία» και για «λαϊκή οικονομία»), τότε, έχουμε εδώ, πράγματι, ένα ωραίο όραμα, αλλά μόνο όραμα (διατυπωμένο, όπως είναι γνωστό, σε όλα τα Προγράμματά μας, από το 1918 και μέχρι σήμερα). Για να φτάσουμε, όμως, στην πραγμάτωσή του, χρειαζόμαστε αμεσότερους στόχους, στόχους ρεαλιστικούς και κατανοητούς από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων, στόχους που θα παίρνουν υπόψη το σημερινό επίπεδο των αντικειμενικών - υλικών και των υποκειμενικών - πολιτικών προϋποθέσεων, κυρίως, αυτών των τελευταίων.

Αυτούς, νομίζω, τους στόχους πρέπει να αναζητήσει το 16ο Συνέδριο και να τους διατυπώσει σαφέστατα σε μια νέα στρατηγική που θα λαμβάνει υπόψη και το δεδομένο ότι η χώρα μας είναι πια (και δεν μπορεί να μην είναι τώρα) χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (γεγονός που εμείς, οι κομμουνιστές, μένει ακόμα να συνειδητοποιήσουμε).

Δεύτερο: Το ΚΚΕ, στο 16ο Συνέδριό του, θα πρέπει πια (έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας ολόκληρης) να ξανασκύψει, να επανεξετάσει, να επαναπροσδιορίσει (για να μην πω να αλλάξει άρδην) τη θέση του για την πολιτική συμμαχιών. Αν ζούσε ο Λένιν και άκουγε και διάβαζε τα όσα λέμε και γράφουμε (και πράττουμε) για την πολιτική αυτή, σίγουρα θα έγραφε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Ο αριστερισμός - παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», για να μας πείσει πόσο βαθύτατα εσφαλμένη είναι η θέση μας αυτή. Και οι Ευρωπαίοι κομμουνιστές (γιατί γι' αυτούς επρόκειτο τότε), που μόλις αναδύονταν από τους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας, εκεί κατά τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας, δεν έλεγαν και έπρατταν αυτά που λέμε και πράττουμε εμείς, οι Ελληνες κομμουνιστές, σήμερα, κυριολεκτικά, στο τέλος του αιώνα μας;

Τι λέμε εμείς; Εμείς λέμε «πέντε κόμματα - δύο πολιτικές»! Δηλαδή: στην από δω μεριά του ποταμού εμείς, οι κομμουνιστές, μόνοι, ολομόναχοι και, φυσικά, μονολιθικά ενωμένοι. Στην αντίπερα όχθη, όλοι οι άλλοι, μα όλοι οι άλλοι, μηδέ του Συνασπισμού (κόμμα αριστερό, κομμουνιστικής, μάλιστα, προέλευσης) εξαιρουμένου. Και μας χωρίζει με όλους αυτούς - είμαστε βαθιά πεπεισμένοι γι' αυτό - ο πλατύτερος και βαθύτερος ποταμός του κόσμου, που οι όχθες του δε γεφυρώνονται με τίποτα. Κι ακόμα, οι της αντίπερα όχθης είναι και αυτοί - πιστεύουμε ακράδαντα - μονολιθικά ενωμένοι. Εθελοτυφλώντας, δεν είμαστε σε θέση ούτε διαφορές, ούτε αντιθέσεις να διακρίνουμε ανάμεσά τους. Ωραία! Αλλά αυτή η πολιτική ούτε και με την τυπική λογική του Αριστοτέλη εξηγείται, ενώ με τη διδασκαλία του Λένιν βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση. Και ο Λένιν, που ήξερε να διακρίνει τις αντιθέσεις αυτές όχι μόνο ανάμεσα στους συντηρητικούς και τους εργατικούς στην Αγγλία κι αλλού, αλλά και μέσα στους ίδιους τους κόλπους των συντηρητικών, έλεγε: Από την άποψη του καθαρού κομμουνισμού, οι αντιθέσεις αυτές ουδεμίαν σημασία έχουν. Από την άποψη, όμως, της μαζικής (υπογραμμίζω τη λέξη «μαζικής») πάλης για τον κομμουνισμό, οι αντιθέσεις αυτές έχουν πολύ, μα πολύ μεγάλη σημασία.

Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, με την πολιτική συμμαχιών που ακολουθούμε σήμερα, να χτιστεί ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο; Με ποιους; Ολοι οι άλλοι (έτσι δε λέμε;) βρίσκονται στην... αντίπερα όχθη (και, βέβαια, όπως μας δείχνουν κάθε φορά οι εκλογές, μαζί με τα μέλη τους, τους οπαδούς τους, τους ψηφοφόρους τους, που αντιπροσωπεύουν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, το 90% του εκλογικού σώματος, από το οποίο μας ανήκει το ...5). Με ποιους, λοιπόν;

Θα επιθυμούσα να κλείσω το σημείωμα αυτό με την πεποίθηση ότι με τον τερματισμό των εργασιών του Συνεδρίου και την υιοθέτηση των πολιτικών αποφάσεων, υποχρεωτικών για όλους, δε θα μπει τέρμα και στις θεωρητικές ανησυχίες, στην έρευνα, στο διάλογο, στη διακίνηση ιδεών. Οτι θα αποτελέσουν αυτά μόνιμο διακριτικό στοιχείο στη ζωή και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

ΚΟΒ Αργυρούπολης