Η ΚΕ προτείνει με βάση τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Εγώ το Λαϊκό Μέτωπο το φαντάζομαι σαν ένα τρένο που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Τόσο ο μηχανοδηγός, όσο και οι επιβάτες (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες, πατριώτες) πρέπει να ξέρουν τη διαδρομή, τις στάσεις, τον τελικό προορισμό. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η διαδρομή θα είναι μεγάλη, δύσβατη, με ναρκοθετημένες τις γραμμές, από τον ταξικό αντίπαλο. Ετσι η άφιξη στον τελικό προορισμό απρόβλεπτη. Αλλοι μπορεί να κατέβουν στις στάσεις, άλλοι μπορεί να ανέβουν. Το κύριο είναι οι κομμουνιστές να μη χάσουν ούτε στιγμή τον έλεγχο της ατμομηχανής και εκτροχιαστούν τα βαγόνια.

Μετά τις ανατροπές ο ιμπεριαλισμός διψασμένος για ρεβάνς, κατά Λαών - Κομμάτων - Κινημάτων, πέρασε σαν τυφώνας και άφησε πίσω του την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Πέρασε σε μεγάλο βαθμό στους λαούς το μήνυμα ότι όποιος αντιστέκεται ή απομονώνεται ή εξαφανίζεται. Θέλει να μας θυμίζει καθημερινά την εφιαλτική εικόνα των παιδιών της Παλαιστίνης, που με τις σφεντόνες στα χέρια αντιμετωπίζουν τα ισραηλινά άρματα μάχης, πέφτοντας νεκρά κάτω από τις ερπύστριες.

Κοιτάτε, σύντροφοι, στην Ευρώπη, μεγάλα ιστορικά κόμματα, κινήματα, διάσημοι διανοούμενοι της Αριστεράς, σε μια νύχτα συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις και κλωνοποιήθηκαν σε ΕΛΙΑ - ΒΑΛΑΝΙΔΙΑ - ΚΕΡΑΣΙΑ. Στην Ελλάδα μετράμε μεν βαριές απώλειες (συμβάλλαμε κι εμείς με τα λάθη μας), αλλά δε συνεμορφώθημεν προς τας υποδείξεις και το Κόμμα παρέμεινε ζωντανό και βασικά κομμουνιστικό. Το σύστημα δεν το ξεχνά αυτό και συνεχίζει τον πόλεμο. Εχετε σκεφθεί, σύντροφοι, εάν είχαμε υποταχθεί, τι θα συζητούσαμε τώρα και τι αποφάσεις θα παίρναμε στο Συνέδριο; Φαντάζεστε στην πρώτη σειρά των επισήμων στον Περισσό, χαμογελαστό, όρθιο, να χειροκροτεί ο κ. Μπερνς. Γι' αυτό λοιπόν είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος, και λέω ΝΑΙ υπάρχει ελπίδα, είναι εδώ, είναι η ατμομηχανή που λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, έστω και εάν κινείται με τους μισούς λέβητες σε λειτουργία. Υπάρχει προοπτική;

Εγώ απαντώ ΝΑΙ και λέγεται Λαϊκό Μέτωπο. Οι πρώτοι συρμοί ήδη συναρμολογούνται, συνδέονται διαλεκτικά πάνω στις ράγες της ιστορίας. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα είναι πολιτική - οικονομική - ηθική, όπως και στα κόμματα που το υπηρετούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Εφεδρείες. Επίσης η ΕΕ απαξιώνεται συνεχώς, στα μάτια των λαών της Ευρώπης, βλέπε πτώση Ευρώ - Ανεργία - Νέα Δομή του ΝΑΤΟ - Πόλεμος Γιουγκοσλαβίας, το ΟΧΙ των Δανών στην ΟΝΕ κλπ.

Οι αντικειμενικές συνθήκες, λοιπόν, για ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ώριμες.

Τότε τι φταίει;

Θα τολμήσω μια απάντηση, και λέω μήπως δεν είναι ώριμος ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το Κόμμα. Βέβαια, αναγνωρίζω ότι για μια δεκαετία, δίναμε αμυντικές μάχες χαρακωμάτων για να κρατήσουμε το κόμμα ζωντανό και κομμουνιστικό.

Είχαμε φυγή πολλών και μορφωμένων στελεχών, με δική τους ευθύνη, άλλων με δική μας, Προπατορικό αμάρτημα. Το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο του Κόμματος σήμερα δεν ταιριάζει στην ένδοξη ιστορία του. Αυτό φαίνεται καθαρά στον καθημερινό μας πολιτικό λόγο, στο «Ριζοσπάστη», στον «902», στην ΚΟΜΕΠ. Αντίθετα η αστική τάξη εξοπλίζει το ιδεολογικό της οπλοστάσιο και τα στελέχη της συνεχώς. Φοβάμαι ότι μιλάμε γλώσσα αληθινή μεν, αλλά μη κατανοητή από τις λαϊκές μάζες, με το χαμηλό ιδεολογικό - πολιτικό, μορφωτικό επίπεδο, παρόλο που η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια. Πρέπει, σύντροφοι, να φτάσουμε ξανά όπως παλιά, να εμπνέουμε το Σεβασμό στους φίλους μας και το Δέος στους αντιπάλους. Το ζήτημα είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να ανεβάσουμε τον πήχη ψηλότερα και να κάνουμε τέτοια ρεκόρ, που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας και στα καθήκοντα που μας βάζει το Κόμμα. Η ανάδειξη στελεχών πρέπει να έχει αυστηρά κριτήρια με βάση: α) την ολόπλευρη γνώση και καθημερινή μάθηση, β) τη σωστή αφομοίωση και δημιουργική εφαρμογή της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, γ) την αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής μας πολιτικής με την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους μικρομεσαίους, τη διανόηση, τη νεολαία και τα ΜΜΕ αστικά και κομματικά, δ) τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ στη λήψη των αποφάσεων.

Εάν το 16ο Συνέδριο απαντήσει και δρομολογήσει λύσεις στα παραπάνω προβλήματα που ταλανίζουν το Κόμμα, τότε το τρένο σφυρίζοντας θα δώσει το σύνθημα και θα ξεκινήσει.

Οι συρμοί θα πυκνώσουν σαν μια ατέλειωτη ατσάλινη αλυσίδα και θα διασχίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές του μέλλοντος.

Θα καταφέρει να περάσει το μακρύ σκοτεινό τούνελ του σήμερα και να οδηγήσει την εργατική τάξη στο ξέφωτο, στο σοσιαλισμό.

Εργάτης

ΚΟΒ Ηλιούπολης

Αθήνα