Οι Θέσεις της ΚΕ, ο ανοιχτός διάλογος, οι συνελεύσεις των ΚΟΒ και οι συνδιασκέψεις των ΑΕ που έγιναν ως τώρα με την πληθώρα των προβληματισμών και των απόψεων που εκφράζονται μας δίνουν την πεποίθηση ότι κι αυτό το συνέδριο θα αποτελέσει ένα σταθμό στην ανοδική πορεία του ΚΚΕ. Στόχος μας να ανεβάσουμε σε ψηλότερα επίπεδα την οργάνωση, το ιδεολογικό επίπεδο, την ενότητα και τη δυναμική του Κόμματος για να πραγματοποιήσει το ΑΑΔΜ, να αντιπαλέψει τις δύσκολες καταστάσεις που έχουμε μπροστά μας.

Σταματώ ιδιαίτερα στο Κόμμα γιατί αυτό αποτελεί το κλειδί που ανοίγει τις πόρτες, το εργαλείο που κτίζει και κινητοποιεί τα μέτωπα και τους αγώνες. Οι κομμουνιστές έχουν πια συνειδητοποιήσει ότι χωρίς ένα πραγματικά μπολσεβίκικο κόμμα, κανένα μέτωπο δεν οργανώνεται και δεν μπαίνει σε κίνηση.

Στο κεφάλαιο που αναφέρεται στο Κόμμα, οι Θέσεις εκτιμούν σωστά και τα θετικά και τις αδυναμίες που διαπιστώνουμε κι εμείς στην καθημερινή μας δράση. Χρειάζεται όμως να δούμε ότι υπάρχει και μια δυναμική για το ξεπέρασμα αυτών των αδυναμιών. Πολλά στελέχη και μέλη του Κόμματος και ας το πούμε εδώ, ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι, σύντροφοι, δε συμβιβάζονται με τέτοια φαινόμενα όπως η χαλάρωση, η υποτίμηση της ιδεολογικής δουλιάς, η υποτίμηση της πολιτικής δουλιάς μέσα στις μάζες των εργαζομένων και αγωνίζονται ενάντια στον κίνδυνο να γίνουν εθισμός, πράγμα που θα μας οδηγούσε στο περιθώριο. Καθήκον του Συνεδρίου είναι να μη σταματήσει στις διαπιστώσεις, αλλά να εντοπίσει και τις αιτίες των αδυναμιών και να πάρει τις αποφάσεις που θα βοηθήσουν τα μέλη του Κόμματος και τις οργανώσεις να ανεβούν στα επίπεδα που απαιτούν οι περιστάσεις. Ευτυχώς κι έχουν γίνει πολλές και συγκεκριμένες προτάσεις μέσα από το διάλογο.

Το 16ο Συνέδριο θα πρέπει ακόμα να προσέξει και να ανεβάσει σε ακόμα ψηλότερα επίπεδα την ενότητα του Κόμματος. Κι αυτό γιατί οι αντίπαλοί μας βάλλουν ιδιαίτερα στο λεπτό αυτό σημείο που αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα του. Ψάχνουν μέσα από τις διαφορετικές γνώμες που εκφράζονται για να ανακαλύψουν και να προβάλουν διαφωνίες, εκμεταλλεύονται αδυναμίες συντρόφων και τους παίρνουν υπό την προστασία τους.

Σκαρώνουν διαφωνίες κι εκεί που δεν υπάρχουν για να διαβάλλουν στελέχη, να φέρουν σε αντίθεση τα παλιά με τα νέα στελέχη, σπέρνουν τις αμφιβολίες και ερωτηματικά στα μέλη του Κόμματος, τους οπαδούς και τους εργαζόμενους.

Τα αστικά μέσα διαστρέβλωσης (κανάλια και εφημερίδες) προβάλλουν τις διαφωνίες ορισμένων πρώην στελεχών για να δώσουν την εικόνα εμφύλιου σπαραγμού μέσα στο ΚΚΕ.

Είναι βέβαια λυπηρό γι' αυτούς τους συντρόφους που εξακολουθούν να ορκίζονται στο Κόμμα και δε βλέπουν το διασυρμό που τους κάνουν κι αντί να τους κόψουν το βήχα καταφεύγουν σε αυτά τα μέσα για να προβάλουν τις απόψεις τους. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της αντιδικίας και της κριτικής μας.

Ξέχασαν ή δεν τους χωρά το Καταστατικό μας που ορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία λύνονται οι όποιες διαφορές μας μέσα στο Κόμμα; Το 'χουμε ξαναπεί και το τονίζουμε ακόμα μια αφορά: Ολες οι διασπάσεις που έγιναν κατά καιρούς στο Κόμμα οφείλονταν στην παραβίαση των αρχών του Καταστατικού. Κι εδώ δε χωρούν διακρίσεις και προνόμια για κανένα.

Τα μέλη του ΚΚΕ είναι άνθρωποι με οντότητα, με σκέψη και βούληση και προσπαθούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση της πολιτικής του με τις σκέψεις και την προσωπική τους εμπειρία από την πρακτική τους δράση. Κανένα όμως δεν είναι απαλλαγμένο από τον κίνδυνο του δεξιού ή αριστερού λάθους, γι' αυτό και προσπαθούν μέσα στα καταστατικά πλαίσια να πείσουν ή να πειστούν για την ορθότητα ή το λαθεμένο των απόψεών τους. Κι αυτός ο κολοσσός της σκέψης που τον έλεγαν Λένιν ήξερε να κάνει διάκριση ανάμεσα στις δικές του απόψεις, που θεωρούσε ότι ήταν για συζήτηση, από τις αποφάσεις της ΚΕ που έπρεπε να υποταχτούν όλοι.

Δυστυχώς, και το λέω με λύπη, γιατί δεν πιστεύω ότι οι πρώην σύντροφοι Κωστόπουλος και Θεωνάς ξεκίνησαν από πρόθεση να βλάψουν το Κόμμα, δεν μπόρεσαν να δουν ότι οι θέσεις και οι απόψεις τους δεν είναι αποδεκτές από τον κόσμο του Κόμματος κι έβαλαν τον εαυτό τους πάνω από την ΚΕ, πάνω από το Συνέδριο, πάνω από το Κόμμα και στάθηκαν πεισματικά στις απόψεις τους, σε σημείο που να οδηγηθούν έξω από το Κόμμα για να προβάλουν όπως νομίζουν «ελεύθερα» τις απόψεις τους. Και προσπαθούν απ' έξω από το Κόμμα να καθορίσουν την πολιτική του. Αναπόφευκτο ήταν και το πελάγωμά τους; Ζητούν από τους βετεράνους του Κόμματος να καταργήσουν την καθοδήγησή του για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Μ' άλλα λόγια να παραβιάσουν το Καταστατικό, να αψηφήσουν το Συνέδριο και να προκαλέσουν μια νέα διάσπαση.

Αυτό σύντροφοι, να σας πω έτσι, αφού ακόμα το θέλετε, είναι παραλογισμός που σας οδήγησε ο κατήφορος που πήρατε. Μας είναι αδύνατο να σας ακολουθήσουμε. Μπορούμε όμως, αν το θέλετε, να σας σταματήσουμε απ' αυτό τον κατήφορο. Υπάρχουν ακόμα περιθώρια πριν φτάσετε στην αντικομματική ψύχωση που έφτασαν κι άλλοι γνωστοί... Στη θέση σας θα σταματούσα να τροφοδοτώ άθελά μου το διασπαστικό δηλητήριο που χύνουν τα κανάλια και ο αστικός Τύπος. Θα κατανικούσα τον όποιο εγωισμό για να δω αυτοκριτικά τη ζημιά που προκαλεί έστω και άθελά μου η στάση μου, και αν πίστευα ότι η καθοδήγηση με αδίκησε θα ζητούσα από το ίδιο το Κόμμα να μου δώσει το δίκιο μου. Κι αυτό δεν είναι «υπόκλιση». Είναι πίστη στο Κόμμα που σας ανέδειξε σε πολιτικές προσωπικότητες. Για σκεφτείτε, μήπως χάσατε την πίστη σας σ' αυτό το Κόμμα; Τότε αφήστε το και θα τραβήξει το δρόμο του και χωρίς εσάς. Οι κομμουνιστές πέρα από την πίστη τους στο Μαρξισμό - Λενινισμό, έχουν πίστη και στο Κόμμα τους, στους συντρόφους τους. Κι αυτό δεν είναι υπόκλιση.

Σ'αυτό το σύντομο σημείωμα θέλω να αναφερθώ στο σοβαρό ζήτημα εσωκομματικής πειθαρχίας και καταστατικής λειτουργίας.

Τούτο το ζήτημα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά το 16ο Συνέδριο και να ληφθούν αποφάσεις.

Και λέω σοβαρό ζήτημα, διότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που από το 1918 μέχρι και σήμερα αγωνίζεται για το λαό και την πατρίδα, αντέχει δε παρά τους εξοντωτικούς διωγμούς που έχει υποστεί και συνεχίζονται και σήμερα, αλλά με άλλους «εκσυγχρονιστικούς» τρόπους.

Υψηλά στελέχη ήρθαν σε αντίθεση με το Καταστατικό του Κόμματος. Αφού επί σειρά ετών ήταν μέλη του ΚΚΕ, τώρα λοξοδρόμησαν. Τι τους έκανε να φερθούν έτσι; Η στάση τους αυτή είναι ζήτημα εσωκομματικής πειθαρχίας και ορθή ήταν η απόφαση των αρμοδίων οργάνων του ΚΚΕ.

Σήμερα οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και επικίνδυνοι για τους λαούς όλου του κόσμου. Ο ιμπεριαλισμός έχει πολλούς τρόπους να «χτυπήσει». Παράδειγμα ας έχουμε την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ εκ των έσω από προδοτικά στοιχεία τύπου Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Γιάκοβλεφ κ.ά.

Σήμερα το ΚΚΕ έχει αναλάβει σοβαρά καθήκοντα για το λαό και την πατρίδα, η οποία συρρικνώνεται επί το δυτικότερο και νοτιότερα.

Ολη η αντίδραση είναι εναντίον του - χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο - αλλά παρ' όλα αυτά αντέχει. Και μπαίνει τέλος το ερώτημα γι' αυτά τα στελέχη. Αφού δε συμφωνούν με τις επιλογές του Κόμματος, τι πρέπει να κάνουν; Απάντηση: Δικαίωμά τους είναι να μη συμφωνούν.

- Δικαίωμά τους είναι να παραιτηθούν.

- Δικαίωμά τους είναι η κριτική, εσωκομματική μέσα στα όργανα του Κόμματος. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να δημοσιεύουν στον αστικό Τύπο τις εσωκομματικές του διαφωνίες. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να τους δικαιώσουν για τις διαφωνίες τους ή για κάτι άλλο.

Τέλος, έχω να πω το εξής: Ας έχουμε όλοι μας ως φωτεινό παράδειγμα τον Νίκο Πλουμπίδη.

Αθήνα

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ στέκονται στο ζήτημα της σχέσης τακτικής και στρατηγικής που είναι θεμελιακή σημασία για το κόμμα. Βλέπουμε επίσης να αναφέρεται στα βασικότερα προβλήματα που έχει σήμερα το κόμμα. Τη μη ικανοποιητική αντιμετώπιση του μεγάλου πολιτικού και οργανωτικού προβλήματος, όπως την ανεπαρκή διαπάλη με τον οπορτουνισμό - ρεφορμισμό. Στη μη σωστή οργανωτική δουλιά με τα μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες ενάντια στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό.

Σύντροφοι,

Η εργατική τάξη γέννημα της καπιταλιστικής κοινωνίας δε βρίσκει καμιά θέση σ' αυτή και παλεύει να πάρει την εξουσία στα χέρια της, μέσα στον απελευθερωτικό της αγώνα σκοντάφτει σε κάθε βήμα της. Για να μπορεί να διεξάγει σωστά τον αγώνα της με τις άλλες τάξεις, πρέπει να προβλέπει ποια στάση θα κρατήσουν κάθε φορά οι τάξεις αυτές. Ολα αυτά τα προβλήματα, για να λυθούν σωστά απαιτούν γνώσεις για την κοινωνία για τις τάξεις της, για τα ιδιαίτερά τους γνωρίσματα για τη στάση που θα κρατήσουν σ' αυτή ή την άλλη περίσταση. Απαιτούν μια κοινωνική επιστήμη, την οποία το προλεταριάτο έχει υπό τη μορφή της θεωρίας της θεμελιωμένης από το Μαρξ.

Μετά την προσωρινή ήττα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, η ανάπτυξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα που είναι ενσωματωμένη, έχει «δημιουργήσει» όξυνση του κεφαλαίου που βιάζεται να «προελάσει» να κτυπήσει τις εστίες αντίστασης, που είναι πολλές σε όλο τον κόσμο, αλλά χωρίς συντονισμό και χωρίς απαραίτητα ιδεολογική συγγένεια. Χρέος των κομμουνιστών είναι να ενισχύσουν τις αντιιμπεριαλιστικές εστίες αντίστασης, ώστε κάθε προέλαση του ιμπεριαλισμού να του στοιχίζει όσο γίνεται περισσότερο και ταυτόχρονα να προετοιμάζουν ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά που θα οδηγήσει στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή και οργανωτική δύναμή της, γι' αυτό πρέπει να δώσει το βάρος του στην ανάπτυξη των ταξικών, πολιτικών, κοινωνικών αγώνων. Να οργανώσει την εργατική τάξη σε ταξική βάση αταλάντευτα και χωρίς παλινδρομήσεις, να μελετάει και να προβάλλει τα αιτήματα της εργατικής τάξης και γενικότερα του ελληνικού λαού, με όσο το δυνατόν δραστήρια δουλιά στελεχών και οπαδών μας για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στις αγωνιστικές εκδηλώσεις, που θα είναι ενάντια στην πολιτική της μεγαλοεργοδοσίας ντόπιας και ξένης ενάντια στην πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας κατ' εντολή των Βρυξελλών. Να διακηρύττει και να παλεύει για την ενότητα της εργατικής τάξης. Να μη σταματήσει ούτε στιγμή να πασχίζει για τη μαζικοποίηση των σωματείων. Να μη σταματήσει ποτέ να δίνει το χέρι της συνεργασίας σε κάθε έντιμο συνδικαλιστή ή εργάτη. Να επιδιώκει τοπικά και πανελλαδικά, στο βαθμό που είναι δυνατό, τη συνεννόηση και κοινή δράση με τα άλλα στρώματα του λαού, που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική πάνω σε κοινά προβλήματα (μικρομεσαίοι, αγρότες, επιστήμονες κλπ.). Επιτρέψτε μου να πω οργανωτικά βρισκόμαστε σε μια κάπως ανησυχητική χαλάρωση. Η οποία δεν οφείλεται μόνο στην αδράνεια, αλλά και στον μη καλό προγραμματισμό, στη μη σωστή ταξινόμηση της δουλιάς μας με αποτέλεσμα να κουραζόμαστε και κάποτε να απογοητευόμαστε.

Αυτό μπορεί να ξεπεραστεί με τον καλό προγραμματισμό όλης της δουλιάς μας. Να γίνονται προβληματισμένες συζητήσεις και όχι ευκαιριακές. Να αξιώνουμε από τον γραμματέα ή το γραφείο του κλάδου να ενημερωνόμαστε και γενικότερα και όχι μόνο για τον κλάδο μας. Τα μέλη του γραφείου να δουλεύουν πιο υπεύθυνα. Ο κάθε κλάδος πρέπει να βάζει τους στόχους του. Δηλαδή, να μελετήσει το κλαδικό. Τα προβλήματα που έχει ο κλάδος και να προσδιορίσει διεκδικητικούς στόχους κι αυτοί είναι πάρα πολλοί, που μπορούμε να τους κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες: 1) Οικονομικές διεκδικήσεις, 2) θεσμικές διεκδικήσεις και 3) δημοκρατικές διεκδικήσεις. Αυτές είναι οι ομάδες διεκδικήσεων που δεν μπορούμε να βάλουμε διαχωριστικά τείχη ανάμεσά τους. Απλώς τις ταξινομούμε για να προτάσσουμε κάθε φορά εκείνο που είναι αναγκαίο και πραγματοποιήσιμο.

Οσο για τους μικρομεσαίους, αυτή η μικροαστική τάξη πριν μερικά χρόνια πραγματοποίησε μεγαλειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις που αποτελούσαν πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον. Εδειξαν πλούσια θετική και αρνητική εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί.

α) Δηλαδή, να συγκεντρώσει την προσοχή μας στο δυνάμωμα των Α` βάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών.

β) Να επιδιώξει τη συνεχή άμεση επαφή και ενημέρωση των συναδέλφων μελών ή μη, των σωματείων από τη συνδικαλιστική ηγεσία ( από το Α` βάθμιο σωματείο μέχρι τη ΓΣΕΒΕΕ).

γ) Να επιμείνει στην κοινή δράση των οργανώσεων ΓΣΕΒΕΕ, ΓΣΕΕ αξιοποιώντας την εμπειρία πρόσφατων κινητοποιήσεων.

Η ΚΕ όφειλε να αναφερθεί στις αδυναμίες και τα λάθη που παρουσίασε το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στην ιδεολογική διαπάλη ανάμεσα στις οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές και τις επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις, που προξένησαν την προσωρινή ανατροπή του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Γιατί έτσι θα βοηθούσε τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος να επαγρυπνούμε και να μην κάνουμε τα παλιά λάθη. Και το λέω αυτό, γιατί τόσο ο Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, όσο και ο Μαλένκοφ στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ τον Οκτώβρη του 1952, ενώ καυτηρίασαν δημόσια τις ρεφορμιστικές αυταπάτες και καλούσαν σε αγώνα ενάντιά τους, αντί να συγκροτηθούν αδράνησαν. Φάνηκε ότι δεν είχαν ενότητα δράσης και δεν κατάλαβαν αρχικά «πού πήγαινε το πράγμα».

Η ταξική πάλη μεταξύ του μαρξισμού - λενινισμού και «των υπολειμμάτων της αστικής ιδεολογίας» συνεχιζόταν και μετά την εξαφάνισή της, στην ΕΣΣΔ (1935- 1936) γιατί στην πλειοψηφία της γης κυριαρχούσε η αστική τάξη και η ΕΣΣΔ δε ζούσε... σε άλλο πλανήτη. Εξάλλου, ο ιμπεριαλιστικός περίγυρος ιδιαίτερα μετά το 1945 όταν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές συγκέντρωσαν υπό τις διαταγές τους όλον σχεδόν τον καπιταλιστικό κόσμο, συνέχεια πίεζε και αναζωογονούσε στοιχεία αστικής αντεπαναστατικής ιδεολογίας μέσα στην ΕΣΣΔ. Γι' αυτό ο Στάλιν τόνιζε ήδη το 1937 «όσο προχωράμε στο σοσιαλισμό, οξύνεται η ταξική πάλη». Μετά το 1953 έλειψε ο ιθύνων νους της επανάστασης, ο συνδετικός κρίκος που συνένωνε τα μπολσεβίκικα στοιχεία, στον αγώνα για την προώθηση του σοσιαλισμού και για το χτύπημα των αναθεωρητών.

Τελικά, τα επαναστατικά στοιχεία έμειναν για αρκετό καιρό σε σύγχυση και όταν συγκροτήθηκαν να χτυπήσουν ήταν πια αργά.

Αμεσους στόχους που πρέπει να βάλουμε:

1. Να γίνουν πλατιές συνελεύσεις σε όλες τις ΚΟΒ που θα αναφέρονται οι αδυναμίες και τα λάθη που προξένησαν την προσωρινή ανατροπή του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

2. Να μάθουμε ποια σωματεία έχουν αρχαιρεσίες κι αυτό είναι ευθύνη του κόμματος και του συνδικαλιστικού του οργάνου (ΕΣΑΚ) και του ΠΑΜΕ και να προετοιμαστούμε. Και εδώ να το προσέξουμε, δεν είναι νίκη με το να πάρουμε μόνο τις διοικήσεις αλλά εκείνο που θα μετρήσει περισσότερο θα είναι η μεγάλη συμμετοχή τόσο στις συνελεύσεις, όσο και στις αρχαιρεσίες.

3. Να προετοιμαστούμε για τις δημοτικές εκλογές καταλήγοντας σ' ένα ψηφοδέλτιο μέχρι το τέλος του Γενάρη που αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με τους κατοίκους των δήμων και να τους ενημερώσουμε στο ρόλο που μπορεί να παίξει μια ΤΑ όταν έχει κέντρο τον Ανθρωπο και τις ανάγκες του.

4 Να αναδιοργανωθεί η ΔΗΚΕΒΕ στη βάση, κατά τόπους συνοικίες και δήμους. Και να έρχεται σε καθημερινή επαφή με τις ΜΜΕ, συζητώντας τα προβλήματά τους, που δεν είναι και λίγα. Οπως, να βάλει κάτω από τον κοινωνικό έλεγχο τη δράση των πολυεθνικών με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται (πολυκαταστήματα, εισαγωγές, ασυδοσία στον καθορισμό των τιμών, στο ωράριο κλπ.).

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Πρώην συνδικαλιστής

ΚΟΒ Αμφιάλης

Αναφέρομαι σε απόψεις των εν λόγω στελεχών, που:

Κατηγορούν το Κόμμα για έλλειψη δημοκρατίας, ενώ ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει αυτολεξεί τις επιστολές τους και τις απόψεις τους και έτσι τους δίνει την ευκαιρία να τις δημοσιοποιούν.

Εχουν την αξίωση να «εκσυγχρονιστεί» το Κόμμα και σαν τέτοια εννοούν την υιοθέτηση προσανατολισμών οι οποίοι οδήγησαν το κομμουνιστικό κίνημα στη συρρίκνωση και αναπόφευκτα τους λαούς των σοσιαλιστικών χωρών στη φτώχεια, στα ναρκωτικά, στην πορνεία, στην υποδούλωση στις πολυεθνικές εταιρίες και σε κάθε λογής μονοπωλιακούς οργανισμούς.

Επιδιώκουν τη συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που χαρακτηρίζουν σαν αριστερές, χωρίς να προβαίνουν σε προσδιορισμό ποιες πολιτικές δυνάμεις θεωρούν σαν αριστερές, μήτε τι είναι Αριστερά. Να μη μας διαφεύγει ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Ετσεβίτ, όπως και το κόμμα του, αυτοχαρακτηρίζονται σαν αριστεροί. Ετσι εννοούν και τοποθετούν στο χώρο της Αριστεράς τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις;

Επιθυμούν, όσο και αν αυτό προσπαθούν να το καμουφλάρουν, την ανάδειξη ηγεσίας στο Κόμμα όμοιας με εκείνης που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό στις χώρες της ΕΣΣΔ και της Αν. Ευρώπης ή συγκυβερνούν σήμερα με άλλα αστικά κόμματα, εφαρμόζοντας άκρως αντιλαϊκές πολιτικές.

Γίνονται υπέρμαχοι θεσμών των αστικών καθεστώτων και λοιδορούν ό,τι το πιο δημοκρατικό έχει αναδείξει μέχρι σήμερα η κοινωνιολογία, όπως ο θεσμός των «σοβιέτ», «η δικτατορία του προλεταριάτου», «ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «η επαναστατική επαγρύπνηση» κ.ά.

Απουσιάζει κάθε κριτική σε ηγεσίες των τελευταίων χρόνων που καθοδηγούσαν κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα των σοσιαλιστικών χωρών, όπως και μιας σειράς χωρών του καπιταλιστικού χώρου, όχι λίγα δε στελέχη τους εμφανίζονται σήμερα μεγαλοϊδιοκτήτες τεράστιων επιχειρήσεων, ζάπλουτοι ή ηγούνται κατά τον πλέον φανατικό τρόπο αντικομμουνιστικών, αντιδραστικών και δουλικών προς τους καπιταλιστές της Δύσης κυβερνήσεων.

Δεν κάνουν την αυτοκριτική τους για το πού κατέληξαν τα ιδεολογήματα του «ευρωκομμουνισμού» και οι πομφόλυγες της «περεστρόικα» και της «γκλάσνοστ». Οπως και πώς μεθοδικά και δόλια φρόντισαν δήθεν εκσυγχρονιστικά στελέχη κομμουνιστικών κομμάτων να στερήσουν απ' αυτά την επαφή τους με τις λαϊκές μάζες, με συνέπεια να απομαζικοποιηθούν και να μετατραπούν σε κλειστές λέσχες κάποιων όψιμων και δήθεν κομμουνιστών του «εκσυγχρονισμού». Δεν επισημαίνουν τις ιστορικές ευθύνες της «σοσιαλδημοκρατίας» για την προδοτική συμπόρευσή τους με τον άγριο καπιταλισμό και τους θεσμούς του (ΝΑΤΟ, Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση, ΕΟΚ, Ευρωπαϊκή Ενωση κ.ά.). Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιθυμούν και συμμαχίες μαζί τους.

Αφήνουν στο απυρόβλητο την Τιτοϊκή ανταρσία απ' όπου και άρχισε το ξήλωμα του αντίπαλου δέους (σοσιαλιστικού στρατοπέδου), που είχε οικοδομηθεί με τόσες θυσίες από τα προοδευτικά κινήματα κατά το μεσοπόλεμο και κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπως και πού τραγικά κατέληξε η ανωτέρω Τιτοϊκή ανταρσία για τους λαούς της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Στους συναγωνιστές (όχι συντρόφους), γιατί δεν είμαι μέλος του Κόμματος, αλλά απλός οπαδός.

Τα ανωτέρω φαινόμενα, έγκαιρα και όσο ακόμη υπάρχει χρόνος, πρέπει αποφασιστικά να αντιμετωπιστούν και να μη γίνει το κομμουνιστικό κόμμα νεροκουβαλητής στις επιλογές της κεφαλαιοκρατίας, όπως προσπαθούν μερικά στελέχη, εκούσια ή ακούσια, στο όνομα ότι δήθεν πρέπει να διαγράψουμε το παρελθόν και τις εμπειρίες μας και να πιστέψουμε αφελώς ότι η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη έχει κυριέψει τις καρδιές των αστών και κεφαλαιοκρατών. Οι επιλογές τους δεν πρέπει να αφήνουν καμιά αμφιβολία (τροποποίηση στις εργασιακές σχέσεις, στον αγροτικό τομέα, στην Παιδεία, στην Υγεία, στο Σύνταγμα, στις δικαστικές συνδρομές με τις ΗΠΑ, Συμφωνία Σένγκεν κ.ά). Βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι. Οσοι δεν έχουν επηρεαστεί από τις καπιταλιστικές σειρήνες και τα φερέφωνά τους, πρέπει να ορθώσουν το προοδευτικό, δημοκρατικό και επαναστατικό ανάστημά τους.

Οι λαϊκές μάζες διψούν για γνήσια και ειλικρινή αντίσταση, αντιπολίτευση και πραγματικούς σύγχρονους αγώνες. Βρίσκονται σε αναμονή και περιμένουν την πρωτοπορία να παίξει και πάλι τον ιστορικό καθοδηγητικό της ρόλο, για την επιβίωση των λαών. Η λύση δε θα έρθει στρίβοντας το τιμόνι δεξιά, αλλά σωστά αριστερά, για να επανέλθει το κόκκινο ποτάμι στη φυσική του κοίτη, που είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία και η λαϊκή δημοκρατία. Σε αντίθετη περίπτωση, ο αφανισμός σύμπασας της υφηλίου είναι κάτι περισσότερο από βέβαιος.

Ευχαριστώ

Αγ. Παρασκευή Αττικής

Η Επιτροπή του Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, θυμίζει σε όσους συντρόφους, φίλους και οπαδούς του Κόμματος και της ΚΝΕ επιθυμούν να πάρουν μέρος σ' αυτόν, ότι η καταληκτική ημερομηνία παραλαβής των σημειωμάτων, που θα δημοσιευτούν στο «Ριζοσπάστη», είναι η 30ή Νοέμβρη 2000. Θυμίζει, επίσης, το όριο των 1.200 λέξεων για κάθε σημείωμα και παρακαλεί για την τήρησή του.

Ομως, πριν προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες γενικές σκέψεις για το 16ο Συνέδριο, θα ήθελα να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, που δεν είναι άλλωστε άσχετη με τον προσυνεδριακό διάλογο.

Πριν από μια δεκαετία, περίπου, με Δούρειο Ιππο τον άθλιο Γκορμπατσόφ, επιτυγχάνεται η ανατροπή του Σοσιαλισμού στη μεγάλη Σοβιετική Ενωση, και στη συνέχεια και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Χίλια ΤΙ και ΓΙΑΤΙ, αγανάκτηση, πίκρα και παράπονο βασανίζουν εκείνες τις μέρες όλους τους κομμουνιστές, όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους παγκόσμια, από την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Η πατρίδα των μεγάλων ΛΕΝΙΝ και ΣΤΑΛΙΝ επιστρέφει στον καπιταλισμό. Οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης τον Οκτώβρη του 1917 επέβαλλαν τη Μεγάλη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μετά από αιώνες μιας απάνθρωπης και κτηνώδικης ζωής, μετά από ένα μεσαίωνα υποταγής με κυρίαρχο το φεουδαρχισμό, η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ αλλάζει κυριολεκτικά την όψη της πρώην τσαρικής Ρωσίας. Τεράστια τα επιτεύγματα μέχρι το 1955 και όλα αυτά μετά από έναν πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς και τεράστιες υλικές καταστροφές.

Πρώτη η πατρίδα του ΣΤΑΛΙΝ στέλνει άνθρωπο στο διάστημα!!! Προσωπικότητες απ' όλον τον κόσμο επισκέπτονται την ακτινοβολούσα ΣΕ και εντυπωσιάζονται από τα άλματα προόδου σε όλους τους τομείς. Ανάμεσα στους επισκέπτες και Ελληνες, όπως ο Π. Παλαιολόγου, η κ. Βλάχου και πολλοί άλλοι, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, σε γραπτά τους κείμενα ομολογούν ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ανήκει στην κοινωνία του σοσιαλισμού.

Οι προοδευτικές δυνάμεις και ο σοσιαλισμός την περίοδο αυτή πορεύονται από ΝΙΚΗ σε ΝΙΚΗ, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι λαοί ζουν με ελπίδες και γίνεται πίστη στους ανθρώπους, πως έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις για τον εαυτό τους. Ολες οι αποικίες αποκτούν την ανεξαρτησία τους και οράματα και ιδανικά γίνονται πράξεις. ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ η περίοδος αυτή, γεμάτα ελπίδες για την ανθρωπότητα. Ομως ο Σοσιαλισμός από μια χρονική περίοδο, μετά το 1955, αρχίζει να διαβρώνεται. Ο ιμπεριαλισμός, που ποτέ δεν έπαψε να έχει σα στόχο τη διάλυση της ΣΕ και του σοσιαλισμού, βρίσκει τους συμμάχους του στο εσωτερικό της χώρας, με πρώτο και καλύτερο τον τρισάθλιο Γκορμπατσόφ.

Μεθοδευμένα και άριστα σχεδιασμένα δημιουργούνται εκφυλιστικά φαινόμενα και παρεκκλίσεις που βραχυκυκλώνουν το σύστημα για να φτάσουμε στην κατάλληλη στιγμή, όπου ο ανεκδιήγητος Μιχαήλ θα μιλήσει για «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» μέσα στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ενώ μεθοδευμένα με την κλίκα του οδηγεί στην ανατροπή το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Κανένας ΓΡΙΦΟΣ, συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, πώς φθάσαμε στην ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μια δεκαετία συμπληρώνεται, περίπου, από τις τραγικές εκείνες μέρες της ανατροπής. Τώρα για την ώρα, βέβαια, δεν υπάρχει πια ο φόβος του αντίπαλου συστήματος και ο καπιταλισμός δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ανεργία, φτώχεια, ναρκωτικά, πορνεία, εγκλήματα, πόλεμοι, επεμβάσεις, οικολογική καταστροφή, καταρράκωση όλων των ηθικών αξιών, σάρωμα εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων, μια κοινωνία, κυριολεκτικά, ζούγκλα. Η κατάντια στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν περιγράφεται από την παλινόρθωση του καπιταλισμού! Και θέλω στο σημείο αυτό να ρωτήσω αυτόν τον Ιούδα της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο καινούριος κόσμος που μας έλεγε; Τίποτε δεν προκαλεί σήμερα την αγανάκτησή του και την οργή; Καθόλου φιλότιμο, καμιά ευαισθησία για την τραγική κατάσταση στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Αυτή είναι όμως η «καλοσύνη» του καπιταλισμού, χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα, βάζοντας κάθε φορά την ανάλογη μάσκα για να καλύψει τη βαρβαρότητά του.

Ο ίδιος πάντοτε, με οποιοδήποτε σχήμα, κεντροδεξιό, κεντροαριστερό, με Γκορ ή Μπους, με Θάτσερ ή Μπλερ και με τον έναν ή τον άλλο Κώστα, για να περιορίσουμε την κουβέντα στους δικούς μας.

Κάνει ένα βήμα πίσω όταν ζορίζεται, για να κάνει πολλά μπροστά όταν βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Το ζητούμενο είναι πώς θα αντιδράσει το Κόμμα μας, τι τρόπους θα βρει να ξεπεράσει τους πανούργους μηχανισμούς του καπιταλισμού. Οι Θέσεις της ΚΕ επικεντρώνονται και σωστά νομίζω στο Α.Α.Δ.Μ. Τα καθημερινά προβλήματα τα οποία ζει ο λαός μας - υγεία, παιδεία, ανεργία, ασφάλεια - είναι πιεστικά. Η αγωνία και το άγχος κάθε ανθρώπου για την τύχη του και το μέλλον των παιδιών του μέσα στην απεραντοσύνη της σαπίλας είναι θέματα που δεν αφορούν μόνο την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αλλά αγγίζουν όλο το λαό.

Ολα αυτά τα προβλήματα που προαναφέρω μπορούν, φυσικά, να γίνουν παράγοντες ενότητας και συσπείρωσης για το Α.Α.Δ.Μ.

Πρέπει όμως το Μέτωπο αυτό, καθαρά και ξάστερα να έχει σαν τελικό στόχο το Σοσιαλισμό, συνεπώς η θέση του κόμματος πρέπει να είναι ξεκάθαρη, ώστε να μην έχουμε παλινδρομήσεις που θα αξιοποιεί, ως συνήθως, ο αντίπαλος, κατά τρόπο μάλιστα Γκεμπελικό.

Ενα Μέτωπο όμως για να φθάσει στη λαϊκή εξουσία δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί ξαφνικά, αν δεν υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις και δεν παρθούν κάποια μέτρα.

Αρχικά πρέπει να τονίσω και επιμένω κάθε φορά σ' αυτό, ότι οι κομμουνιστές και ιδιαίτερα τα στελέχη, πέρα από την ιδεολογική κατάρτιση να είναι παράδειγμα στη ζωή, άψογοι από κάθε άποψη. Αν ψάξουμε να δούμε πώς δημιουργήθηκαν τα κόκκινα χωριά, θα διαπιστώσουμε ότι στα χωριά αυτά έζησαν και καθοδήγησαν κομμουνιστές, που ήταν υπόδειγμα ανθρώπου.

Ενας άλλος παράγοντας που πρέπει να βοηθήσει στην επιρροή του κόμματος και στο πλάτεμα του Μετώπου, είναι η δυνατότητα που υπάρχει για βελτιώσεις σε κάθε μέσο επικοινωνίας μας με το λαό. Βελτιώσεις, περνώντας και σε μια αντεπίθεση, στην επιχειρηματολογία μας, βελτιώσεις στον «902», στο Ριζοσπάστη, στην εκπροσώπηση του Κόμματος στις τηλεοπτικές συζητήσεις, στον τρόπο οργάνωσης των διαφόρων εκδηλώσεων. Πρέπει συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, να συσταθούν ομάδες εργασίας, που χωρίς προχειρότητα θα μελετούν και θα σχεδιάζουν όλες τις κινήσεις του Κόμματος.

Είναι αδιανόητο να βρίσκει έδαφος, πέρα βέβαια από τα υπαρκτά προβλήματα, το ψέμα, η υποκρισία, η γκεμπελική προπαγάνδα, και να μη γίνονται σεβαστές οι ιδέες που εκφράζουν το δίκιο, την αλήθεια, την ανθρωπιά. Τέλος, εκείνο που πρέπει να προσέξει, ιδιαίτερα, το κόμμα μας, είναι η νεολαία μας.

Η ΚΝΕ πρέπει να γίνει το σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο των νέων. Μακριά από τα ναρκωτικά, τη διαφθορά, την πορνεία. Μπούσουλας η μαρξιστική διαπαιδαγώγηση, η μάθηση γενικά, κοντά πάντοτε στις σταθερές διαχρονικά αξίες, χωρίς βέβαια να αρνείται κανείς και ό,τι θετικό και σωστό προσφέρει η σημερινή εξέλιξη.

Τελειώνω με την ευχή, για κάθε επιτυχία του 16ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει, είναι ότι η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη επιλογή από το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Τερτίπια, τεμπέλες, πρόσωπα με το ανάλογο προφίλ κάθε φορά, βλέπουμε και θα δούμε πολλά στο προσκήνιο του καπιταλισμού και της αστικής «Δημοκρατίας», η ουσία στο παρασκήνιο μένει πάντα η ίδια, με ό,τι βρόμικο έχει να επιδείξει μια κοινωνία.

Με το σοσιαλισμό μπορεί η ανθρωπότητα να νιώσει τη δικαιοσύνη, τη συναδέλφωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την ειρήνη.

Μόνο το σύστημα αυτό μπορεί να σκεπάσει με χαμόγελο ολόκληρο τον ΠΛΑΝΗΤΗ.

Με βαθιά συγκίνηση και βάσιμη ελπίδα, από την κοινή - ίσως - αλλά ουσιαστικής βαρύτητας θέση ενός απλού μέλους του Κόμματος, νιώθω την ανάγκη να χαιρετίσω την έναρξη του 16ου Συνεδρίου μας.

Τολμώ να αρθρώσω δημόσιο λόγο, όχι από προσωπική φιλοδοξία, αλλά για να αποδειχθεί έμπρακτα ότι είμαστε το μόνο κόμμα που έχει όντως ανατρέψει και αντιστρέψει την ηγεμονική - καπιταλιστικού τύπου ιεραρχία και έχει προσδώσει στη βάση του κυρίαρχη θέση και αξία.

Οι Θέσεις του Κόμματος - που πρόσφατα κυκλοφόρησαν - είναι ομολογουμένως οι πιο προωθημένες και επεξεργασμένες σε έκταση αλλά και σε βάθος, παρά ποτέ.

Με διαύγεια και επίγνωση της κρισιμότητας των αιχμηρότατων προβλημάτων της εποχής και της κοινωνίας μας, οι θέσεις καλύπτουν όλο το φάσμα του τρέχοντος προβληματισμού. Είναι βέβαιο ότι η απήχησή τους θα ήταν εξασφαλισμένη, αν τύχαιναν της κατάλληλης διάδοσης.

Παράλληλα, η έντονη δραστηριοποίηση του Πανεργατικού, Αγωνιστικού Μετώπου με στόχο τη χρεοκοπία των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης, αποτελεί υποθήκη θετικών εξελίξεων στην πολιτική ζωή. Με σωστό συντονισμό και κοινή δράση, προϋπόθεση των οποίων είναι η άρση της καχυποψίας ενάντια στο Κόμμα, πράγμα που θα επιτευχθεί με τη διεύρυνση της λαϊκής βάσης και την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου με όλες τις παραγωγικές τάξεις. Ο ορίζοντας του Κόμματος τον 21ο αιώνα, όχι μόνο δε θα συρρικνωθεί - παρά τις δυσοίωνες «προβλέψεις» των πολιτικών αναλυτών της άρχουσας τάξης - αλλά θα πλατύνει και θα αγκαλιάσει με την αλήθεια του τις γενιές του μέλλοντος...

Για τον εξανθρωπισμό της ζωής και την έξοδο από το τέλμα της θλιβερής πραγματικότητας, η μόνη επιλογή σύντροφοι, είναι η προσχώρηση στο Κόμμα, η υποστήριξη των Θέσεών του. Πρέπει κάποτε η ΦΩΝΗ μας να γίνει κραυγή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των όσων απαράγραπτα δικαιούμαστε, αλλά ανενδοίαστα και απροσχημάτιστα μας στερούν.

ΚΟΒ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ

ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ - ΑΤΤΙΚΗΣ

Η συμμετοχή στο διάλογο και η υπερψήφιση των Θέσεων δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε επανάπαυση. Πρέπει να μας απασχολήσει το περιεχόμενο του διαλόγου και η ουσιαστική ή μη συμμετοχή σ' αυτόν. Βέβαια τα συνέδρια του ΚΚΕ, συγκρινόμενα με αυτά των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, είναι πιο ουσιαστικά και περισσότερο δημοκρατικά, χωρίς να μετατρέπονται σε λέσχες συζητήσεων. Υπάρχουν όμως περιθώρια βελτίωσης ως προς την ουσιαστική συμμετοχή των συντρόφων.

Είναι πολύ βολικό, καμιά φορά, να ρίχνουμε τις αιτίες των προβλημάτων στη συμπεριφορά ενός προσώπου και να ξεμπερδεύουμε, δεν είναι, όμως, καθόλου αποδοτικό. Προχτές ο Στάλιν και ο Χρουστσόφ, χτες ο Γκορμπατσόφ, σήμερα ο Κωστόπουλος... Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Γιατί ένα πρώην μέλος του ΠΓ οδηγείται σ' αυτή την αντικαταστατική συμπεριφορά; Μήπως μπορούσαμε να την προλάβουμε, ήδη, από το 15ο Συνέδριο;

Είναι αλήθεια ότι η (σχεδόν φανερή) οργανωτική και (κρυμμένη) ιδεολογική έφοδος από τη μειοψηφία των πρώην στελεχών του Κόμματος το 1991, μάς έκανε περισσότερο επιφυλακτικούς από πριν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να περιοριστούμε σε μια αντίληψη οργανωτικού ελέγχου στο Κόμμα. Πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα μέλη και στα κατώτερα στελέχη, παρά τις όποιες διαφωνίες τους, εφ' όσον δρουν μέσα στο πλαίσιο των αρχών μας. Ο εσωκομματικός διάλογος είναι χρήσιμο να συνεχιστεί, μέσα από τα έντυπα, μεταξύ των δύο συνεδρίων, θα δοθεί, έτσι, η δυνατότητα, σ' όλα τα μέλη να γνωρίζουν όλες τις απόψεις, να τις κρίνουν και να μην αιφνιδιάζονται, προκαλώντας έτσι τις ψυχολογικές προϋποθέσεις της ρήξης και της διάσπασης.

Σε συνθήκες ιδεολογικής υπεροχής του ΚΚΕ, δεν έχουμε να φοβηθούμε τον ταξικό αντίπαλο, θα αποδυναμώσουμε, έτσι, τις προσπάθειές του για εκμετάλλευση των όποιων διαφωνιών υπάρχουν.

Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Λένιν στα γράμματά του στην «ΙΣΚΡΑ» (Απαντα τ. 7ος σελ. 102): «πρέπει όχι μόνο ν' ανοίγουμε φιλόξενα τις στήλες του κομματικού οργάνου για ανταλλαγή γνωμών, αλλά και να δίνουμε τη δυνατότητα να εκθέτουν ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ τις διαφωνίες τους, οι ομάδες εκείνες, για να δώσουμε σ' όλο το Κόμμα τη δυνατότητα να εκτιμήσει το βάθος ή το ασήμαντο των διαφωνιών... και να ρίξουν το σύνθημα. "Περισσότερο φως, ας τα ξέρει όλα το Κόμμα"». Καλεί ο Λένιν ... «να πετάξουμε τις παραδόσεις του σεχταριστικού πνεύματος...». Καλεί για ... «περισσότερη εμπιστοσύνη στην αυτοτελή κρίση όλης της μάζας των κ. στελεχών...», «που ... θα ξέρουν με την αργή... και επίμονη επίδραση να τους εμπνεύσουν την "ελεύθερη συγκατάθεση" ως προς την τήρηση της κομματικής πειθαρχίας». Και συνεχίζει: «Να μην κρύβουμε από το κόμμα τις αιτίες... και τα γεγονότα... αλλά, όσο είναι δυνατόν και από το ξένο κοινό.... πλατιά δημοσιότητα...», «... για να γίνουμε κόμμα μαζών, όχι μόνο στα λόγια, πρέπει να προσελκύσουμε σ' όλες τις κομματικές υποθέσεις όλο και πιο πλατιές μάζες»... Και γράφει παρακάτω ότι τα στελέχη πρέπει να μπαίνουν στην κρίση ολονών, παρά το γεγονός ότι αυτό φαίνεται ενοχλητικό για τον καθοδηγητή. Και τελειώνει ο μεγάλος αυτός διανοητής και επαναστάτης: «Μόνο ύστερα από πολλές τέτοιες ανοιχτές συζητήσεις μπορεί να διαμορφωθεί ένα... αρμονικό συλλογικό όργανο...» και θα δημιουργηθεί «για τους εργάτες μια τέτοια κατάσταση, όπου να μην μπορούν να πάψουν να μας καταλαβαίνουν, μόνο τότε το επιτελείο μας θα στηρίζεται πραγματικά στην ελεύθερη και συνειδητή θέληση μιας στρατιάς, που θ' ακολουθεί το επιτελείο και ταυτόχρονα θα το κατευθύνει».

Στην τελική ομιλία της στο 15ο Συνέδριο, η σ. Γραμματέας έλεγε ότι «πρέπει να γίνουμε πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας... δεν μπορούμε να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο, φταίνε οι αντικειμενικές δυσκολίες... δεν πρέπει (στο 16ο Συνέδριο) να μιλάμε απλώς για μια θετική πορεία και για ανάκαμψη... αλλά για ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος... δεν πρέπει να είμαστε συγκαταβατικοί στο 16ο...». Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το σημαντικό αυτό βήμα δεν έγινε. Υποτιμήσαμε, ίσως, τη δύναμη της συνήθειας, τα όπλα του αντιπάλου, τις αντικειμενικές δυσκολίες και γι' αυτό τις ξαναεπαναλαμβάνουμε ως δικαιολογία στις «Θέσεις του 16ου». Θα πρέπει, όμως να δούμε και τα λάθη που κάναμε, τα οποία μας οδήγησαν, ώστε να μην έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Θα πρέπει να προβληματιστούμε πάνω στη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη. Ορισμένα καθοδηγητικά όργανα, κυρίως, παρασύρονται από την επιθυμία να έχουν άμεσα αποτελέσματα, υπονομεύοντας στην πράξη, τους απώτερους στόχους μας. Διακατέχονται από τη λογική του οργανωτικού ελέγχου του Κόμματος, υποτιμούν την ιδεολογική και πολιτική δουλιά. Δεν ενθαρρύνουν την ανάπτυξη πρωτοβουλιών από τα κατώτερα όργανα και τα κ.μ. και αρκούνται να μεταφέρουν αποφάσεις από τα πάνω προς τα κάτω, κυρίως διαχειριστικής λογικής (οικονομικά, «Ριζοσπάστης», στρατολογίες). Οι ΝΕ και οι ΚΟΒ δεν ασχολούνται με τα προβλήματα του χώρου τους, οι περισσότερες συνεδριάσεις γίνονται για ζητήματα που βάζει ο καθοδηγητής. Ενώ στην εισήγηση της ΚΕ στο 15ο γραφόταν ότι η νέα δομή του Κόμματος «δεν πρέπει να οδηγήσει σε συγκέντρωση αρμοδιοτήτων προς τα πάνω, σε βάρος της δράσης και της πρωτοβουλίας των ΝΕ κλπ.», παρ' όλα αυτά έχουμε φαινόμενα υποκατάστασης κατώτερων από ανώτερα όργανα. Ολη αυτή η πρακτική καθηλώνει υπαρκτές δυνάμεις μέσα στο Κόμμα, δεν τις αφήνει να λειτουργήσουν και να προσφέρουν, δεν αφήνει να μπει ο «νέος αέρας που θα τονώσει και θα αναζωογονήσει τη δράση των οργάνων και ΚΟΒ» (εισήγηση ΚΕ στο 15ο). Το κ.μ. δεν έχει το ενδιαφέρον, το κίνητρο, τη δημιουργική φλόγα που θα το οδηγήσει να αυτοβελτιώνεται, να προβληματίζεται, να παίρνει πρωτοβουλίες, που με απλά λόγια θα εφαρμόζει δημιουργικά την πολιτική μας, δίνοντας περιεχόμενο στην ατομική ύπαρξή του μέσα στην κομματική συλλογικότητα. Είναι φανερό ότι δεν αρκεί, πλέον, το μέλος - εκτελεστικό όργανο που δουλεύει με αυταπάρνηση μεν, αλλά με πενιχρά αποτελέσματα, χωρίς συμβολή στις αποφάσεις. Από την άλλη, αν ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει δημιουργήσει ένα νέο τύπο ανθρώπου, που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη χρόνου, η αδιαφορία, ο ατομισμός και η μοιρολατρία, τότε εμείς πρέπει να προβάλλουμε έναν άλλο τύπο ανθρώπου, που τον χαρακτηρίζει η δημοκρατικότητα, η υπομονή, η δημιουργικότητα, η αισιοδοξία και η αγωνιστικότητα. Πρέπει ν' ανοίξουμε μέτωπο (μέσα στο Κόμμα) ενάντια σε φαινόμενα παρακμής του αστικού συστήματος, όπως η λογική του ρουσφετιού, η κακή συμπεριφορά στην οικογένεια, η πρακτική αποδοχή οικονομικών μηχανισμών του καπιταλισμού, έτσι ώστε να μην επηρεάζουν τη δράση μας.

Η σιωπή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα (που βέβαια σήμερα δεν έχουν μεγάλη έκταση) για να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα, γεννά υπόγεια ρεύματα, που υπονομεύουν τη μελλοντική μας πορεία.

- Πριν από κάθε κεντρική απόφαση (εκλογές ΤΑ, συμμαχίες κλπ.), καλό θα είναι να προηγείται ουσιαστική συζήτηση στο κομματικό σώμα, έτσι ώστε και η απόφαση να «πατά» καλύτερα στα πόδια της, αλλά και να εφαρμοστεί χωρίς παρενέργειες.

- Οι κατά τόπους ΝΕ, να συμβάλλουν στο γράψιμο της τοπικής ιστορίας του ΚΚΕ, έτσι ώστε η ιστορική μνήμη με τη σειρά της να συμβάλλει στην ανάπτυξη του κινήματος.

- Πρέπει να προσεγγίσουμε επιστημονικά τη σύνθεση της εργατικής τάξης σήμερα. Δεν αρκεί η αριθμητική υπεροχή της στην κοινωνία, για να κρίνουμε τη συμπεριφορά της. Χρειάζεται σύγκριση της ΕΤ του 1850, με τη σημερινή. Είναι σήμερα το ίδιο συμπαγής, συγκεντρωμένη, ενιαία, έχει συνείδηση του εαυτού της και της αποστολής της; Η σύνθεσή της και οι σύγχρονοι όροι ύπαρξής της πόσο επηρεάζουν την επαναστατικότητά της; Αυτή η σύνθεση πόσο οδηγεί σ' ένα κρυμμένο συμβιβασμό στην πράξη και πόσο αυτό με τη σειρά του επηρεάζει, κατά καιρούς, πολιτικά το Κόμμα μας;

Y. Γ.: Η, εκτός των στηλών του προσυνεδριακού διαλόγου, απάντηση σε σύντροφο, που συμμετέχει (από σύντροφο) σ' αυτόν, δεν προάγει την ισοτιμία του διαλόγου. Από την άλλη ο μηδενισμός στην εκτίμηση της δράσης του Κόμματος, υπονομεύει με τη σειρά του, το διάλογο.

Στο 16ο Συνέδριο καλείται να πάρει αποφάσεις τέτοιες ώστε να περπατήσουν ακόμα παραπέρα οι στόχοι που έβαλε. Να τους υλοποιήσει (ΑΑΔΜ).

Και εδώ είναι η δυσκολία της υπόθεσης. Γιατί αν υπάρχει η δυσκολία στο να βάλεις τα θεμέλια, τις βάσεις για να ξεκινήσεις κάτι, υπάρχει και η δυσκολία να το συντηρήσεις και να το αναπτύξεις. Μπορούμε;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη για να απαντήσει κανείς, πέρα από τις αντικειμενικές εξελίξεις (κρίση καπιταλισμού, όξυνση αντιθέσεων στην Ελλάδα), χρειάζεται να στηριχθεί και στο μακρινό παρελθόν, στην ιστορία και εμπειρία του Κόμματος αλλά και στο πρόσφατο, βλέποντας τη δυναμική σε Κόμμα και ΚΝΕ. Πώς ήμασταν το '90-'91, το '93-'94, το '96-'97 μέχρι σήμερα. Πόσο προχωρήσαμε, πόσο πλησιάσαμε στους στόχους που βάλαμε. Χρειάζεται, επίσης, να εκτιμήσει στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες την ικανότητά μας να αναπτύσσουμε, να ξεδιπλώνουμε τη δράση και να πετυχαίνουμε τους στόχους που βάζουμε καθημερινά. Με ποιους ρυθμούς προχωράμε σε σχέση με τις εξελίξεις.

Και όλα αυτά παίρνοντας υπόψη ότι η πολιτική μας επιβεβαιώθηκε και επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή, ότι έχουμε κερδίσει τη μάχη σε επίπεδο προγράμματος.

Απαντώντας, λοιπόν, στο παραπάνω ερώτημα πρέπει να σημειώσουμε ότι και οι προϋποθέσεις υπάρχουν και οι δυνατότητες. Επομένως μπορούμε. Το Μέτωπο θα χτιστεί. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι σε ποιο βαθμό, χωρίς αναβλητικότητα και καθυστερήσεις, θα υλοποιούμε τους στόχους που βάζουμε από το χαρτί στην πράξη, κάθε χρονική στιγμή, έτσι ώστε να συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερα αποκρυσταλλώματα κατακτώντας τομείς που δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει στη λειτουργία και δράση της οργάνωσης.

Το να έχεις εντοπίσει ότι πρέπει μπροστά στα νέα καθήκοντα να πας με άλλες απαιτήσεις στις δυνάμεις σου, αποτελεί ένδειξη ότι παρακολουθείς και αναλύεις τις εξελίξεις.

Εχουμε κατακτήσει ένα ορισμένο επίπεδο οργάνωσης. Το στοίχημα που μπαίνει είναι εάν καταφέρουμε να συμβαδίσουμε με τις απαιτήσεις που δημιουργούν οι σημερινές συνθήκες. Με βάση αυτά θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένες πλευρές της δουλιάς μας που χρειάζεται να προσέξουμε:

- Δουλιά των στελεχών: Είναι ανάγκη τα στελέχη της οργάνωσης (ΤΓ, ΤΣ, γραμματείς, γραφεία, ΟΒ) να κατανοήσουν τον επιτελικό και καθοδηγητικό τους ρόλο. Να αποκτήσουν καλύτερη επαφή με την πολιτική και τη θεωρία μας έτσι ώστε να εξηγούν και να αντέχουν τις δυσκολίες. Να παίρνουν ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ να λύνουν ζητήματα, αποφεύγοντας την καθηκοντολογία, που έχουν να κάνουν με την εξειδίκευση της πολιτικής και τακτικής στο χώρο ευθύνης τους. Να συζητούν, να κουβεντιάζουν μέσα από συνεργασίες τους συντρόφους εξασφαλίζοντας κάθε φορά, σε κάθε μάχη, τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Είναι και άλλα, γενικά όμως μαζί με τη βοήθεια που πρέπει να έχουν χρειάζεται να το ψάξουν λίγο, να τους «τρώει» που λέμε, μέσα από την αναζήτηση να γίνονται όλο και περισσότερο αποτελεσματικοί.

- Η επαφή με όλα μας τα μέλη: Εχει να κάνει και με την παραπάνω πλευρά. Εξασφαλίζεται στην ΟΒ που έχει σταθερή λειτουργία. Και εδώ είναι το κουμπί. Σήμερα δεν υπάρχει περιθώριο να μείνει κανένας εκτός μάχης. Χρειάζεται να φτάνουμε σε όλους εξηγώντας το πώς και το γιατί, λύνοντας απορίες, προβληματισμούς, χρεώνοντάς τους στο χώρο τους. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν αναξιοποίητο. Να μην υποτιμήσουμε κανέναν και να δώσουμε τη δυνατότητα να αναδειχθούν νέοι σύντροφοί μας. Η επαφή με τα μέλη θα δημιουργεί νέες δυνατότητες παρέμβασης. Πάντως, είναι σημαντικό πριν πάμε να δώσουμε μια μάχη να προετοιμάζουμε τους συντρόφους, να συνδέουμε αυτή τη μάχη με την πολιτική μας.

- Η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ: Είναι μια πλευρά που πρέπει να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο. Η πολύτιμη εμπειρία του Κόμματος μπορεί να λύσει αρκετές φορές προβλήματα, κωλύματα σε όλα τα επίπεδα δράσης της ΟΒ. Η συνεργασία είναι απαραίτητη σήμερα που τα καθήκοντα είναι πολλά και ποικίλα για την ΚΝΕ. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αφομοίωση της πολιτικής μας, την εξειδίκευσή τους, με την αφομοίωση από τα μέλη μας, βρίσκονται στο επίκεντρο και η συμβολή του Κόμματος θα είναι σημαντική. Αλλά και σε επίπεδο σχεδιασμού και παρέμβασης στο κίνημα. Παράδειγμα, η παρέμβαση στην εργαζόμενη νεολαία είναι ένα ζήτημα όπου πρέπει να υπάρχει συντονισμός, διότι η ΚΝΕ δεν έχει μεγάλη εμπειρία. Η πολύτιμη πείρα αλλά και το 16ο Συνέδριο του Κόμματος θα δώσουν ώθηση μεγάλη στον τομέα αυτό.

- Η αύξηση επιρροής της ΚΝΕ: Ολες οι ΟΒ, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, έχουν αποκτήσει έναν κύκλο επιρροής. Είναι σημαντικό να αποκτήσεις σταθερότητα και συνέχεια στην επαφή με τον κόσμο αυτό. Να του δίνεις την ώθηση και τη δυνατότητα να έχει δράση αποκτώντας εμπειρία. Πρέπει να μάθουμε, να δουλεύουμε καλύτερα με τις επιρροές. Ειδικά εκεί που γίνονται αγώνες, π.χ., μαθητές. Εχουμε πολλές δυνατότητες. Χρειάζεται η δουλιά μας στον τομέα αυτό να έχει αποτελέσματα αντίστοιχα της απήχησης και του κύρους που έχει σήμερα η ΚΝΕ στη νεολαία.

Να δείχνουμε τη διέξοδο και την προοπτική. Πολλές φορές μέσα στους αγώνες και τις μάχες που δίνουμε, ανάλογα με την έκβασή τους, αντιμετωπίζουμε φαινόμενα απογοήτευσης και χαλαρότητας στον κόσμο που συζητάμε, ακόμα και σε συντρόφους. Για παράδειγμα, να αναφερθώ στους πρόσφατους μαθητικούς αγώνες. Και συγκεκριμένα στο κατά πόσο καταφέραμε να αναδείξουμε την προοπτική, το ότι δε φτάνει να ανατρέψεις μόνο έναν νόμο αλλά συνολικά την πολιτική που τον δημιούργησε. Και ότι για να το κάνεις αυτός πρέπει να παλέψεις για μια άλλη εξουσία, που θα έρχεται σε σύγκρουση με τη σημερινή κατάσταση στην εκπαίδευση. Αυτό θα είναι μακροχρόνιο και συνεχές. Παλεύουμε για μεγάλα πράγματα, πώς να το κάνουμε. Το μαθητικό κίνημα από μόνο του δεν μπορεί να στηρίξει αυτή την προοπτική. Χρειάζεται να γίνει υπόθεση όλου του λαού, να γίνει υπόθεση πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη και η συνέχεια του μαθητικού κινήματος είναι ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι πραγματικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να είσαι ΚΝίτης σε μια εποχή που το Κόμμα βάζει στην κοινωνία μια τόσο σπουδαία πολιτική πρόταση, το ΑΑΔΜ. Ας μην κρίνουμε αυτή την πρόταση από τη σημερινή κατάσταση. Μη βιαστούμε να βγάλουμε απόλυτα συμπεράσματα. Εχει σημασία να δουλέψουμε γι' αυτή σήμερα, τώρα, εστιάζοντας καλύτερα και μέσα από τις κατευθύνσεις του Συνεδρίου.

Γραφεία Αθήνας της ΚΝΕ

- Οι πρωτοβουλίες μας στο παγκόσμιο ΚΚ, για το συντονισμό και τη συγκρότησή του.

- Η υπεράσπιση του σοσιαλισμού, της θεωρίας του μ-λ και της ιστορίας μας, η αδιαλλαξία απέναντι στον οπορτουνισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, η επιμονή στη λενινιστική διδασκαλία.

- Η αντιιμπεριαλιστική μας δράση, η έμπρακτη απειθαρχία στο μονόδρομό τους, η μη επιλογή ιμπεριαλιστή, η άρνησή μας να αποδεχτούμε το ευρω-ΝΑΤΟικό πλαίσιο - «μαντρί», ως το όριο ύπαρξης της χώρας μας και εξάντλησης της δράσης μας.

- Η άσκηση μιας πραγματικά λαϊκής αντιπολίτευσης που εμψυχώνει, μαζί με μια πολιτική πλατιάς συσπείρωσης γύρω από ριζοσπαστικούς στόχους που κρατούν ανοιχτό το δρόμο προς το σοσιαλιστικό μέλλον και από κοινού με ό,τι πιο πρωτοπόρο λαϊκό στοιχείο.

- Η δουλιά αποκάλυψης των κομμάτων και των ηγεσιών - υπηρετών του εκμεταλλευτικού συστήματος, η στάση απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις, σύμφωνα με τα κριτήρια του 15ου.

- Τα συγκεκριμένα πρακτικά βήματα στο κίνημα (ιδιαίτερα το ΠΑΜΕ) και η πρόοδος της ΚΝΕ.

Τέτοια πολιτική, άλλωστε, είχαμε αποφασίσει στο 15ο και τέτοιο κόμμα περιγράφουν τα ντοκουμέντα του. Στερούνται, δηλαδή, σοβαρότητας οι ισχυρισμοί της αντικομματικής ομάδας, περί δήθεν εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής και διαμόρφωσης ενός κόμματος με άλλο χαρακτήρα. Απλώς η ομάδα αυτή έχει άλλη πολιτική γραμμή κι άλλου είδους κόμμα κατά νου. Θέλουν να εγκαταλείψουμε τη γραμμή προσέγγισης της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου για να γίνουμε διαχειριστές της εκμετάλλευσης, να καταντήσουμε δηλαδή σαν τους ευρωκομμουνιστές και τους νεοαριστερούς και να προσφέρουμε τις ...αριστερές μας υπηρεσίες στην αστική τάξη. Κι επειδή το Κόμμα αρνείται να πάει «στο γειτονικό βάλτο», το χτυπάνε αγκαλιασμένοι με τον αντίπαλο, που - όπως είναι φυσικότατο - τους πήρε υπό την προστασία του και τους γυροφέρνει - όπως ο γύφτος τη μαϊμού - στα κανάλια και στις ημερίδες. Κι όταν το ΚΚΕ τους διαγράφει, εφαρμόζοντας τους κανόνες λειτουργίας του και τη δημοκρατία του, φωνασκούν και κραυγάζουν για ...διωγμούς λόγω άποψης.

Αυτή η πολιτική είναι αποτελεσματική, ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ που απαιτούνται για να υλοποιηθεί το Πρόγραμμα του ΚΚΕ (είναι άλλο ζήτημα το πόσο επιτυχημένα αυτό γίνεται, με ποιους ρυθμούς κ.ο.κ.). Αυτό είναι ολοφάνερο σε όσους, στοιχειωδώς, έστω, παροικούν στην Ιερουσαλήμ κι έχουν μια βασική πολιτική ενημέρωση. Οχι μόνο γιατί και οι δείκτες, οι επιδόσεις μας δεν είναι στο ίδιο σημείο με το 1996, αλλά και γιατί ο κύκλος των λαϊκών ανθρώπων που προσβλέπουν στο ΚΚΕ διευρύνεται (άλλο τα ερωτηματικά, οι συγχύσεις, οι διαφωνίες που είναι υπαρκτές). Κι αν δεν είναι έτσι, αν δηλαδή η πολιτική μας δεν εγκυμονεί κινδύνους για την εξουσία του κεφαλαίου και τον ιμπεριαλισμό, τότε πώς εξηγείται η λύσσα των αντιπάλων μας, γιατί αυτή η οργανωμένη επίθεση διαρκείας στο ΚΚΕ και την ηγεσία του;

Εχω τη σταθερή πεποίθηση ότι η σοβαρή δυσκολία που σήμερα υπάρχει με τον πολύ αρνητικό σε βάρος μας συσχετισμό και το επίπεδο συνείδησης του λαού μας, θα υπερνικηθεί. Αλλά και στη διεθνή σκηνή τα πράγματα δε θα μείνουν ίδια. Αυτό προκύπτει από την ανάλυση που κάνουμε, αυτό επιβεβαιώνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις και προβλέψεις μας. Καμιά αναστολή, καμιά αναδίπλωση εξαιτίας των δυσκολιών αυτών. Η αισιοδοξία, όμως, αυτή θα είναι ένα καλό όνειρο, αν κάνουμε πίσω από την πολιτική που έχουμε χαράξει (αυτοί δεν πέφτουν αν δεν τους ρίξεις, αν δεν κάνεις ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ όλη εκείνη την πολύμορφη δουλιά που δημιουργεί τους όρους για να ανταποκριθείς στην αποστολή σου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις υποχρεώσεις που απορρέουν), πολύ περισσότερο, αν ξεστρατίσουμε. Στην προοπτική που επιλέξαμε, αποκτά νόημα η καθημερινή πάλη - και μόνο σ' αυτήν.

Γι' αυτό συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο. Γιατί συνοψίζουν την πείρα, γιατί βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα και θέτουν στόχους και καθήκοντα προς την κατεύθυνση του Προγράμματός μας, με τρόπο τέτοιο που μας οδηγεί εμπρός. Θεωρώ, επίσης, ότι η απερχόμενη ΚΕ ανταποκρίθηκε, τα 'βγαλε πέρα στον κεντρικό της ρόλο (και γι' αυτό και χτυπιέται με τόση μανία απ' τον αντίπαλο).

Γραμματέας της ΝΕ Μεσσηνίας