«Ο Ρεξ, ο σκύλος - μασκότ του Χόλιγουντ, γνωστός για τις ιδιαίτερες επιδόσεις του σε διάφορα... extreme sports, χάνει το αφεντικό του. Καταλήγει μόνος του σε έναν πυροσβεστικό σταθμό του Σαν Φρανσίσκο, όπου βοηθάει το διοικητή και το 12χρονο γιο του να γίνουν το καλύτερο πυροσβεστικό σώμα της πόλης»!

Τι να τους πεις τώρα, μέρες που είναι! Εδώ ολόκληρο κράτος και μάλιστα το καλύτερο στα Βαλκάνια, σύμφωνα με δηλώσεις, και δεν καταφέρνουμε να έχουμε μια πυροσβεστική υπηρεσία της προκοπής, και θα τα καταφέρνει ο... Ρεξ; Ή... Λέτε; Αντί για αεροπλάνα να πάρουμε κάνα κοπάδι σκύλους, για να αποτρέψουμε τα χειρότερα;

«Μια απολαυστική κωμωδία για όλη την οικογένεια "ανάβει φωτιές" μέσα στο καλοκαίρι»... φωνάζει το γραφείο που έφερε την ταινία! Μην τσιμπήσετε. Ούτε «φωτιές ανάβει», ούτε απολαυστική είναι. Σας βεβαιώνω ότι δε θα σκάσει το χείλι σας. Το μόνο που θα θαυμάσετε είναι οι ικανότητες του σκύλου. Ο μπαγάσας είναι απόλαυση!

Παίζουν: Τζος Χάτσερσον, Μπρους Γκρίνγουντ, Μπιλ Ναν.

Πέρυσι είχαμε την «Αρχή της Παράνοιας», φέτος έχουμε τη «Συνέχεια». Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει, αμέσως, να σταματήσει το κακό! Δεν έχουμε να κάνουμε με κινηματογράφο. Εχουμε να κάνουμε με αρρώστια!

Εγώ απέχω! Αρνούμαι να γράψω. Δεν έχω άλλον τρόπο αντίδρασης, αφού είμαι αντίθετος με τις απαγορεύσεις! Η ταινία δεν είναι απλώς πνιγμένη στο αίμα, είναι σαπισμένη μέσα στο αίμα!

Δε γράφω ούτε ποιοι παίζουν! Δε με νοιάζει και, χωρίς να θέλω να σας προκαταλάβω, δεν πρέπει να νοιάζει και εσάς. Αφήστε τους όλους μαζί, παραγωγούς, σκηνοθέτη, ηθοποιούς, γραφείο διανομής, ακόμα και τις αίθουσες που θα προβληθεί, να βουλιάξουν στο αίμα, αφού αυτό προσφέρουν και αυτό προτείνουν.

Βλέποντας την ταινία, σε πάρα πολλές στιγμές, τελείως αυθόρμητα, συνέλαβα τον εαυτό μου να φωνάζει: πάνε, στέρεψαν οι άνθρωποι! Πράγματι, το στόρι της ταινίας είναι ένα στόρι βγαλμένο από στείρους ανθρώπους! Από ανθρώπους, που δε διαθέτουν σπυρί έμπνευσης!

Ενας ταχυδακτυλουργός ο οποίος, ανεξήγητα, διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις (έχει τη δυνατότητα να διαβάζει το μέλλον και, επομένως, έχει και τη δυνατότητα να προλαβαίνει τα γεγονότα που έρχονται), επιλέγεται από το FBI να προβλέψει πού θα σκάσει μια βόμβα, η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες του FΒΙ, έχει «μπει» λαθραία στην Αμερική.

Ο ταχυδακτυλουργός, πάλι για ανεξήγητους λόγους, δε θέλει να βοηθήσει! Αρχίζει να κρύβεται. Το FBI επείγεται. Τον παίρνει στο κυνήγι! Στο τέλος, και με τη βοήθεια του ...έρωτα, ο ταχυδακτυλουργός πείθεται. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Η βόμβα δεν εξερράγη, η Αμερική σώθηκε (στο Ιράκ, δυστυχώς, δεν υπάρχουν ταχυδακτυλουργοί).

Εγώ δε βρήκα κανέναν λόγο που να δικαιολογεί γιατί έγινε η συγκεκριμένη ταινία. Αν βρείτε εσείς, παρακαλώ ειδοποιήστε με! Ακόμα και η καπιταλιστική δικαιολογία του εισιτηρίου, δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η ταινία δεν πρόκειται να συγκινήσει ούτε τους φίλους του Νίκολας Κέιτζ. Ο οποίος, δοθείσης ευκαιρίας, δεν παίζει αλλά σέρνεται!

Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Τζούλια Μουρ, Τζέσικα Μπιέλ.

«Η επιθυμία μπορεί να γίνει σκοτεινή, η αλήθεια απατηλή και η γνώση θανάσιμη...»! μας λένε οι δημιουργοί της ταινίας και εγώ αρχίζω να τσιμπιέμαι! Αραγε, τι θέλει να πει ο... ποιητής;

Τίποτα δε θέλει να πει, γι' αυτό το έριξε στην αμπελοφιλοσοφία. Ενας άψογος οικογενειάρχης και βραβευμένος επιχειρηματίας, δεν είναι αυτός που δείχνει! Στην ουσία είναι μια διχασμένη προσωπικότητα! Ο ένας εαυτός του είναι «κύριος» - τον παίζει ο Κέβιν Κόστνερ. Ο άλλος, ο κακός (που κάθε τόσο εμφανίζεται μπροστά του, με τη μορφή ενός άλλου άντρα - τον υποδύεται ο Γουίλιαμ Χαρτ), ένας στυγνός δολοφόνος. Ο οποίος, μάλιστα, ηδονίζεται κατά την εκτέλεση του εγκλήματος.

Αυτή η γελοία και αφύσικη ιστορία ντύθηκε με υποτιθέμενες ψυχαναλυτικές ανησυχίες -και ερμηνείες- και μας σερβίρεται με τη μορφή κινηματογραφικής δράσης. Είναι κρίμα να καταναλώνεται τόσο σελιλόιντ. Να σπαταλιούνται τόσο καλοί ηθοποιοί. Αλλά και καλοί οπερατέρ, μοντέρ, μουσικοί κλπ. Γιατί η ταινία δεν πάσχει στον τεχνικό τομέα. Πάσχει στην ιδεολογία της. Η οποία είναι αρρωστημένη!

Και είναι αρρωστημένη, όχι για το θέμα της, αλλά για τον τρόπο που «ανέλυσε» το θέμα της. Δε δικαιολόγησε, πώς έγινε δολοφόνος αυτός ο καλός άνθρωπος! Εχει να κάνει με το... DNA του (εύκολη λύση του DNA) ή είναι αποτέλεσμα της δύναμης που διαθέτει, του κορεσμού στον οποίον έχει περιπέσει κλπ, κλπ. Αν η ταινία έψαχνε προς τα εκεί, προς σοβαρότερες περιοχές, εκεί όπου υπάρχει το ψαχνό, θα ήταν, βέβαια... άλλη ταινία!

Παίζουν: Κέβιν Κόστνερ, Ντέμι Μουρ, Ντάεν Κουκ, Γουίλιαμ Χαρτ.

Ο Ερίκ Ρομέρ, 86 χρονών σήμερα, στη μακρόχρονη κινηματογραφική διαδρομή του, έκανε πολλούς και πιστούς φίλους. (Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του γυρίστηκε το 1950)! Εκανε, όμως, και ακόμα περισσότερους εχθρούς! Θεατές, οι οποίοι, έχοντας άλλες, πιο επείγουσες, προτεραιότητες στη ζωή, βαριόνταν τις ταινίες του. Χρέωσαν στον κινηματογράφο του «υψηλή διανόηση», έλλειψη κάθε κριτικής πολιτικής και κοινωνικής ματιάς, υπέρμετρο ρομαντισμό κλπ.

Σήμερα, πια, και να μην σου αρέσει ο Ερίκ Ρομέρ, δε θυμώνεις μαζί του! Τον συνήθισες, πια! Την περίοδο, όμως, που μεσουρανούσε, (1960-1990) και ο κόσμος βρισκότανε σε αναβρασμό(Βιετνάμ, Μάης '68, δικτατορίες, μεγάλες διαδηλώσεις, ανατροπές κλπ), θύμωνες! Γιατί αυτός επέμενε σε έναν κόσμο, που είχε πάψει να υπάρχει. Στον κόσμο του ρομαντισμού και της διαφυγής. (Αργότερα, παράλληλα σωστότερα, η «διαφυγή» από την πραγματικότητα πήρε πιο συγκεκριμένες και πιο καταστροφικές διαστάσεις: ναρκωτικά -«απόλυτη» διαφυγή-, απολιτικοποίηση, χαβαλές πολύ πρόσφατα κλπ).

Σήμερα, τι αξία μπορεί να έχει μια ταινία του Ερίκ Ρομέρ; Ας μη γενικεύσουμε, γιατί έχει κάνει και διαχρονικά θαυμάσιες ταινίες, αλλά μια ρομαντική ταινία, όπως η «Πολίν Στην παραλία»; Κατ' αρχάς έχει ιστορική αξία! Γιατί απεικονίζει ένα στάδιο και ένα είδος του κινηματογράφου. Υστερα έχει τις αισθητικές της αξίες. Οι οποίες είναι ιδιαίτερα ποιητικές. Εχει ακόμα τις «αγνές», έστω και ανεδαφικές προθέσεις. Η «Πολίν» μιλάει για τον έρωτα. Μιλάει για το «εσωτερικό», το «Ρ» του έρωτα, όπως θα έλεγε, ίσως, ο Ελύτης! (Κανένας πια, το έχουμε όλοι πάρει απόφαση, δεν περιμένει από τον Ερίκ Ρομέρ να μας μιλήσει για το Ιράκ).

Το στόρι της ταινίας, μια παρέα στην παραλία, η οποία φλερτάρει, ερωτεύεται, ζηλεύει, χωρίζει και επανασυνδέεται κλπ, κλπ, είναι, ας πούμε, η αφορμή. Μια αφορμή που δίνει στο Ρομέρ τη δυνατότητα να «φιλοσοφήσει» για τη ζωή και τον έρωτα. Επομένως δεν είναι η «δράση» της ταινίας, η οποία σχεδόν απουσιάζει, αυτή που θα απασχολήσει το θεατή. Αλλά αυτά που λέγονται! Και έχουν να κάνουν, βέβαια, με τι άλλο; Με τον έρωτα!

Η ελαφρότητα των ανθρώπων, λέει ο Ρομέρ, ξεκινάει από τη ματαιοδοξία τους να αρέσουν! Για να το αποδείξει αυτό έφερε ένα φθινόπωρο, σε μια παραλιακή πόλη, τη δεκαπεντάχρονη Πολίν, τη μεγαλύτερη ξαδέλφη της Μαριόν και δυο άντρες, τον σέρφερ Πιερ και τον ερωτομανή Ανρί. Με αυτά τα τέσσερα πρόσωπα σαν εργαλεία, ο Γάλλος σκηνοθέτης και διανοούμενος, θα μας μιλήσει για όλες τις «ανησυχίες» και τις «παραμέτρους» του έρωτα. Τη ζήλια, την ηδονή, την έλξη, την απόρριψη κ.ά. Αν σας ενδιαφέρει η «φιλοσοφία» του έρωτα, τότε θα βρείτε ενδιαφέρουσα την ταινία. Αν όχι, τότε θα βαρεθείτε...

Παίζουν: Αμάντα Λαγκλέτ, Αριέλ Ντομπασλί, Πασκάλ Γκρέγκορι, Φεοντόρ Ατκινέ, Σιμόν ντε Λα Μπροσέ.

Ο βουλευτής υπακούει στην εντολή του ...«θεού». Βέβαια, αυτόματα μετατρέπεται, τον μετατρέπουν, σε τρελό του χωριού και της βουλής! Κανένας δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Ακόμα και η οικογένειά του. Εκείνος, όμως, επιμένει! Φτιάχνει την κιβωτό. Μόλις τελειώσει, αμέσως, φτάνει και η επικείμενη τεχνητή καταστροφή. Ευτυχώς, που υπήρχε η κιβωτός!..

Αυτή η τρελή ιστορία, δυστυχώς, δεν ευτύχισε να έχει «τρελούς», ευφάνταστους δηλαδή δημιουργούς. Δημιουργούς που θα γνώριζαν τις αρετές και τις δυνατότητες της σουρεαλιστικής γραφής. Γνώσεις που είναι απαραίτητες, για να φτάσεις μια τέτοια ιστορία στα άκρα. Γνώσεις οι οποίες θα αξιοποιούσαν την έξυπνη ιδέα, θα την άπλωναν, θα την άνοιγαν και θα έσπαγαν κόκαλα. Δυστυχώς, οι δημιουργοί της ταινίας ήταν συντηρητικοί. Εφτιαξαν μια μέτρια κωμωδία, χωρίς φαντασία και χωρίς καμία πρωτοτυπία, γεμάτη ευχολόγια για το περιβάλλον, και γεμάτη εύκολες κινηματογραφικές λύσεις, και εύκολα κινηματογραφικά «γκαγκς»! Μια ταινία προβλέψιμη! Και σε αρκετές στιγμές αρκετά κιτς!

Δυστυχώς, η αιχμή του δόρατός της, από έλλειψη τολμηρότητας και δυναμισμού, δεν ακούμπησε ούτε καν την πέτσα των, έτσι και αλλιώς, χοντρόπετσων μεγαλοσυμφερόντων. Ιδιαίτερα, δε, με το τέλος της, στο οποίο, όπως γίνεται στο σύνολο σχεδόν των αμερικάνικων ταινιών, όλα αποκαταστάθηκαν και το δίκαιο νίκησε. Το σύστημα που γεννάει τα μεγαλοσυμφέροντα έχει και τη δυνατότητα να τα συλλαμβάνει και να τα τιμωρεί, λέει η ταινία! Τι ψέμα!

Παίζουν: Στιβ Καρέλ, Μόργκαν Φρίμαν, Λόρεν Γκράχαμ, Τζον Γκούντμαν, Γουάντα Σάικς.

Ανθρώπινο το θέμα της ταινίας. Μια νέα γυναίκα που είχε φυλακιστεί για ληστεία και χρήση ναρκωτικών, μετά την αποφυλάκισή της, προσπαθεί να ξαναοργανώσει τη ζωή της. Και, κυρίως, να κερδίσει τη μικρή κόρη της, που μεγαλώνει η αδερφή της.

Για όσους ξέρουν, δεν είναι εύκολη υπόθεση, να βγεις από το λούκι της εξάρτησης και της φυλακής. Την ώρα που εσύ νιώθεις, και λες, «είμαι έτοιμος», παρεμβαίνουν διάφοροι «αστάθμητοι» παράγοντες και σε ξαναγυρίζουν στην αφετηρία. Σε γυρίζει ο εαυτός σου, που δεν είναι αρκετά δυνατός, δυνατός με την έννοια να έχεις κατανοήσει πλήρως την πηγή της προέλευσης των ναρκωτικών, και όλων των άλλων εξαρτήσεων. Σε γυρίζει, ιδίως, το σύστημα, που για τους δικούς του γνωστούς λόγους, δε σε θέλει απεξαρτημένο και απαλλαγμένο. Σε προτιμά υποταγμένο!

Ενα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας είναι η αντίδραση της μικρής κόρης. Βλέποντας τη μητέρα της να μην πατάει ακόμα γερά στα ποδάρια της, νιώθει τέτοια ανασφάλεια, που την (απα)αρνείται! Μπροστά στο φόβο του αύριο, ακόμα και η φύση υποχωρεί! Αυτό, βέβαια, είναι κομβικό σημείο στην ταινία. Η μάνα, από το σημείο αυτό και μετά, θα εντείνει τις προσπάθειές της. Θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες αποφάσεις. Πράγμα που σημαίνει, και αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι ενδιαφερόμενοι, πως αν βρεθεί ο στόχος, ο σκοπός, η αξία, τα πράγματα διευκολύνονται. Δε λύνονται, διευκολύνονται!

Η ταινία είναι χαμηλών τόνων. Η δημιουργός της δείχνει να μην είναι δικό της το πρόβλημα. Σε μια συνέντευξή της, μάλιστα, το ομολογεί. Μια φίλη της ήταν η αφορμή για το σενάριο. Αυτή η απόσταση της σκηνοθέτιδας από το ζήτημα, έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Στα θετικά είναι η αποστασιοποίηση, που σου επιτρέπει να σκεφτείς ψυχραιμότερα. Στα αρνητικά, ακριβώς οι ίδιοι λόγοι. Η αποστασιοποίηση που σου αποστερεί την οργή, απαραίτητο στοιχείο για μια αποτελεσματική δράση.

Γιατί όταν βγαίνεις από τη φυλακή και «κανένας δε σε περιμένει», όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος, αλλά, αντίθετα, σου την έχουν στημένη, όπως «τραγουδάει» η πραγματικότητα, τα πράγματα απαιτούν οργή! Γιατί, πώς να «ενσωματωθείς», όταν δεν υπάρχει δουλιά, δεν υπάρχει φροντίδα, δεν υπάρχει διάθεση; Από την παγίδα, δε βγαίνεις παρακαλώντας. Βγαίνεις πολεμώντας!

Τέλος, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε, ότι η ταινία, υποκύπτοντας σε σκοπιμότητες ή από άγνοια, δε λέει ολόκληρη την αλήθεια. Εχει μια γενική ασάφεια που, ακόμα και αν δεν είναι στις προθέσεις της, αποπροσανατολίζει. Στο μεγάλο ερώτημα, «τι κάνουμε με αυτόν τον προβληματικό κόσμο», δε θέλει να μπλέξει. Δείχνει να τη βολεύει ο συναισθηματισμός, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι ανέξοδος!

Εντάξει, να πούμε πως η δική μας ηρωίδα νίκησε! Στη διπλανή πόρτα, στο παρακάτω τετράγωνο, στην κοντινή πόλη, κάποια άλλη γυναίκα, κάποιος άλλος εξαρτημένος θα παίρνει το δρόμο για τη φυλακή, για το νοσοκομείο, για το νεκροταφείο. Το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει πάψει να είναι ατομικό πρόβλημα, είναι κοινωνικό, πολιτικό πρόβλημα και μόνον μέσα από αυτές τις θεωρήσεις λύνεται. Αυτό, βέβαια, δεν ακυρώνει τον προσωπικό αγώνα, όπως αυτόν που έδωσε η δική μας Σέρι!

Παίζουν: Μάγκι Τζίλενχαλ, Μπραντ Γουίλιαμ Χένκε, Τζανκάρλο Εσπόζιτο, Σαμ Μπότομς, Μπρίτζετ Μπάρκαν, Ράιαν Σίμκινς, Κέιτ Μπάρτον.

Η ποσότητα των ταινιών (7) της εβδομάδας, η οποία αρχίζει σήμερα, δυστυχώς, κόντρα ακόμα και στο ...είθισται, δε μετατράπηκε σε ποιότητα! Να βγει, δηλαδή, μια ταινία που να σπάσει κόκαλα! Ακόμα και οι συμπαθητικές ταινίες, το διακριτικό κοινωνικό μελό της Λαουρί Τζίλενχαλ «Sherry Baby» και η ποιητική επανάληψη, αλλά αρκετά γερασμένη και φιλοσοφικά ξεπερασμένη ταινία του Ερίκ Ρομέρ «Η Πολίν Στην Παραλία» (1983) δεν καταφέρνουν να αποσπάσουν ολοκληρωτικά την προσοχή μας. Τις παρακολουθούμε με σεβασμό, αλλά όχι με ενθουσιασμό.

Ωραία ιδέα, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε ολοκληρωμένη ταινία, είναι η παρ' ολίγον σουρεαλιστική κωμωδία του Τομ Σάντιακ, «Νώε Για Μια Βδομάδα». Ούτε καλή ιδέα, ούτε κωμωδία, κι ας διαφημίζεται σαν τέτοια, είναι η ταινία του Τοντ Χόλαντ «Ενας Τετράποδος Πυροσβέστης».

Μετά τις ...κωμωδίες, απ' όλα έχει ο μπαξές, περνάμε στα ...θρίλερ. Το «Next» του Λι Ταμαχόρι δε σε βλάπτει κατακέφαλα. Σε βλάπτει, πλαγίως! Ο διχασμένος «Mr. Brooks», του Μπρους Α. Εβανς σε σημαδεύει με προσοχή, για να έρθει η χαριστική βολή από το αιματοβαμμένο και άρρωστο «Hostel - Η Συνέχεια της Παράνοιας».