Ανθρώπινο το θέμα της ταινίας. Μια νέα γυναίκα που είχε φυλακιστεί για ληστεία και χρήση ναρκωτικών, μετά την αποφυλάκισή της, προσπαθεί να ξαναοργανώσει τη ζωή της. Και, κυρίως, να κερδίσει τη μικρή κόρη της, που μεγαλώνει η αδερφή της.

Για όσους ξέρουν, δεν είναι εύκολη υπόθεση, να βγεις από το λούκι της εξάρτησης και της φυλακής. Την ώρα που εσύ νιώθεις, και λες, «είμαι έτοιμος», παρεμβαίνουν διάφοροι «αστάθμητοι» παράγοντες και σε ξαναγυρίζουν στην αφετηρία. Σε γυρίζει ο εαυτός σου, που δεν είναι αρκετά δυνατός, δυνατός με την έννοια να έχεις κατανοήσει πλήρως την πηγή της προέλευσης των ναρκωτικών, και όλων των άλλων εξαρτήσεων. Σε γυρίζει, ιδίως, το σύστημα, που για τους δικούς του γνωστούς λόγους, δε σε θέλει απεξαρτημένο και απαλλαγμένο. Σε προτιμά υποταγμένο!

Ενα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας είναι η αντίδραση της μικρής κόρης. Βλέποντας τη μητέρα της να μην πατάει ακόμα γερά στα ποδάρια της, νιώθει τέτοια ανασφάλεια, που την (απα)αρνείται! Μπροστά στο φόβο του αύριο, ακόμα και η φύση υποχωρεί! Αυτό, βέβαια, είναι κομβικό σημείο στην ταινία. Η μάνα, από το σημείο αυτό και μετά, θα εντείνει τις προσπάθειές της. Θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες αποφάσεις. Πράγμα που σημαίνει, και αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι ενδιαφερόμενοι, πως αν βρεθεί ο στόχος, ο σκοπός, η αξία, τα πράγματα διευκολύνονται. Δε λύνονται, διευκολύνονται!

Η ταινία είναι χαμηλών τόνων. Η δημιουργός της δείχνει να μην είναι δικό της το πρόβλημα. Σε μια συνέντευξή της, μάλιστα, το ομολογεί. Μια φίλη της ήταν η αφορμή για το σενάριο. Αυτή η απόσταση της σκηνοθέτιδας από το ζήτημα, έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Στα θετικά είναι η αποστασιοποίηση, που σου επιτρέπει να σκεφτείς ψυχραιμότερα. Στα αρνητικά, ακριβώς οι ίδιοι λόγοι. Η αποστασιοποίηση που σου αποστερεί την οργή, απαραίτητο στοιχείο για μια αποτελεσματική δράση.

Γιατί όταν βγαίνεις από τη φυλακή και «κανένας δε σε περιμένει», όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος, αλλά, αντίθετα, σου την έχουν στημένη, όπως «τραγουδάει» η πραγματικότητα, τα πράγματα απαιτούν οργή! Γιατί, πώς να «ενσωματωθείς», όταν δεν υπάρχει δουλιά, δεν υπάρχει φροντίδα, δεν υπάρχει διάθεση; Από την παγίδα, δε βγαίνεις παρακαλώντας. Βγαίνεις πολεμώντας!

Τέλος, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε, ότι η ταινία, υποκύπτοντας σε σκοπιμότητες ή από άγνοια, δε λέει ολόκληρη την αλήθεια. Εχει μια γενική ασάφεια που, ακόμα και αν δεν είναι στις προθέσεις της, αποπροσανατολίζει. Στο μεγάλο ερώτημα, «τι κάνουμε με αυτόν τον προβληματικό κόσμο», δε θέλει να μπλέξει. Δείχνει να τη βολεύει ο συναισθηματισμός, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι ανέξοδος!

Εντάξει, να πούμε πως η δική μας ηρωίδα νίκησε! Στη διπλανή πόρτα, στο παρακάτω τετράγωνο, στην κοντινή πόλη, κάποια άλλη γυναίκα, κάποιος άλλος εξαρτημένος θα παίρνει το δρόμο για τη φυλακή, για το νοσοκομείο, για το νεκροταφείο. Το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει πάψει να είναι ατομικό πρόβλημα, είναι κοινωνικό, πολιτικό πρόβλημα και μόνον μέσα από αυτές τις θεωρήσεις λύνεται. Αυτό, βέβαια, δεν ακυρώνει τον προσωπικό αγώνα, όπως αυτόν που έδωσε η δική μας Σέρι!

Παίζουν: Μάγκι Τζίλενχαλ, Μπραντ Γουίλιαμ Χένκε, Τζανκάρλο Εσπόζιτο, Σαμ Μπότομς, Μπρίτζετ Μπάρκαν, Ράιαν Σίμκινς, Κέιτ Μπάρτον.